Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
We zijn soms zo hard bezig met ons eigen blog dat we vergeten de mensen te danken die we leerden kennen via SeniorenNet. Mensen die ons in het begin met raad en daad bijstonden, mensen die ook vrienden werden en het nog zijn. Vandag wil ik uitdrukkelijk dankl zeggen aan jullie allen om de weg die we samen hebben afgelegd, in goede en kwade dagen. Deze laatste roos van het jaar is dan ook gemeend en voor elk van jullie!
Wie me kent en me al langer volgt, weet dat ik het altijd opneem voor de minderen in de samenleving, voor mensen die onze aandacht verdienen en naar een 'thuis' zoeken, even wat geborgenheid en een luisterend oor.
Af en toe publiceerde ik hier iets rond een jonge twintiger die op mijn pad kwam, doorgestuurd door een bevriend koppel. Ze hadden de jongen toen letterlijk in het bos onder een tent gevonden met enkel de kledij die hij toen op zijn lijf droeg en een plastieken zak waar al zijn paperassen vanaf zijn geboorte, legerdienst etcetera instaken?
Toen hij zich in augustus 2012 bij me aanmeldde, had ik nooit gedacht dat hij hier meer dan een maand zou blijven logeren. Hij wist niet eens meer hoe hij een boterham moest eten. Hij was wel beleefd en zag er altijd goed verzorgd uit. Het zou me te ver leiden om uitgebreid in te gaan op wat we samen beleefden. In elk geval was het mijn bedoeling hem weer op de juiste weg te helpen, een vast onderkomen een en vast werk.
Hij toonde zijn emoties niet, maar liet zijn dankbaarheid dan tonen via een mail of een smsje. Hij durfde me daarin zelfs 'papa' te noemen, de vader die hij nooit had gekend, noch de moederliefde .... Of was er toch meer aan de hand?
Toen hij op het einde van die zomer eindelijk iets had gevonden, zegde iemand me dat ik hem gauw terug zou zien. En het gebeurde inderdaad. Zo verbleeef hij hier in de zomer van 2013 en 2014 en daartussen af en toe nog enkele weekends. Hoe langer ik hem onderdak bood, hoe minder graag ik het deed. Want ik wist op de duur - wat hij zelf af en toe schuchter opbiechtte - dat hij geboekstaafd stond als een schooier puur sang, die om de haverklap betrapt wordt op zwartrijden, en een onverbeterlijke recidivist.
Ik kwam erachter dat hij een gerechtelijk verleden heeft van Leuven over Dendermonde en Brugge. Het begon in zijn prille jeugd. Een ellenlange reeks inbreuken even hard als tragisch. Dat ging van kruimeldiefstallen en banale caféruzies, over misbruik van vertrouwen - waarvan laatste ik zelf paar maal het financiële slachtoffer was - en drugsgebruik tot zinloos geweld.
Gelukkig kon ik hem positief sturen in al die jaren zodat hij volkomen clean is, maar wellicht nooit een rol zal spelen in onze maatschappij, hoe graag hij ook wil gaan werken.
Nu vraagt u zich af waarom steeds weer? Wél, misschien omdat hij zelf steeds naar me toekwam toen hij nergens nocht terecht kon toen hij weer eens gefaald had. Ik had in 2012 mijn verantwoordelijkheid genomen en hij was een deel van mijn leven geworden, niet de gemakkelijkste tijd. Duizend maal heb ik 'nooit meer' gezegd, en toch...
Zeventig maal zeven maal vergeven. Opnieuw kansen geven. Ik denk dat wat ik deed, vooral geïnspireerd is door mijn geloof, het evangelie proberen te beleven. Delen met de armen zoals paus Franciscus het van ons vraagt naar het voorbeeld van Jezus. Of zijn er grenzen aan goedheid?
Intifada’ gaat over Gabriël, een ambtenaar die getrouwd is met een Marokkaanse. Het is een brave man die echter zeer getraumatiseerd is, al beseft het hij zelf niet. Gabriël is het beu dat er zoveel ‘crapuul’ in Mechelen rondhangt en voelt zich geen moment meer veilig in ‘zijn’ stad.
De brave huisvader is zo ver weg dat hij elke Marokkaan ziet als een extremist. Hij besluit om een opstand, een intifada te voeren en zo de stad te bevrijden van deze jonge oproerkraaiers van Marokkaanse origine. Het duurt dan ook niet lang of het eerste slachtoffer valt…
Is dit wat ons te wachten staat of leven we er al midden in, toch wat de grootsteden betreft? Worden we allen bekeerd tot de Islam, willens nillens? Hebben we ongemerkt en te gemakkelijk onze eigen waarden en verworven vrijheden over boord gegooid? Allemaal prangende vragen waar je in dit boek niet omheen kunt.
Jaren terug leerde ik een eenvoudige persoon kennen uit het Gentse. Hij was een jonge dierenarts. We haddden vooral mailcontact en af en toe even tijd om te chatten. Ik was verheugd toen hij liet weten dat hij gehuwd was en vader was geworden. We bleven praten over koetrjes en kalfjes maar ook over de dingen van het leven die er echt toe doen. Dat is nu éénmaal de vrucht van echte vriendschap die groeit.
En dan op een dag, niets meer, geen mail en ook niet meer te bespeuren online. Tot hij op een gegeven moment online verschijnt en zegt: "Je weet noot waar ik nu ben". Meteen dacht ik dat hij voor mijn deur stond. Niets was minder waar. Na nog wat raden en gissen, het werd haast een spelletje, want ik had al vele steden genoemd tot zelfs aangrenzende landen, viel mijn mond open. "Ik ben nu in Oman werkzaam".
Ik wist niet wat ik hoorde maar het is echt waar. Hij is bedreven in het verzorgen van paarden, en geeft daar ginds lezingen over. Maar hij is een eenvoudige man gebleven en een lieve papa. Helaas kunnen wij elkaar nog zeer zelden spreken en ik had al vaak de indruk dat mijn mails niet meer aankwamen, tot hij verleden week liet weten dat alles hem nog bereikt, MAAR dat de controle zo groot is geworden in zijn Internetverkeer sinds de toestand in het Midden-Oosten. Het gebeurt dat hij voor zijn werk naar Turkije moet en dan lukt het hem soms op Skype te komen, maar ik kan niet één woord ingeven of de verbinding wordt afgebroken.
Gelukkig kon ik verleden week eens doorpraten alvorens hij terug naar Oman ging en dan stuurde hij de foto door van zijn kinderen. Schattig toch!
Beloof nooit iets dat je niet kan of zal waarmaken!
Toen mijn broer plots overleed op 28 juli, beloofden de leerkrachten waar die altijd met hem nauw hadden samengewerkt mijn ouders te bezoeken in de dagen nadien. Ze knikten instemmend en 'natuurlijk' zouden ze dat graag doen. Maar niet één llerkracht, niet eens de directeur waar mijn broer zeer goed mee bevriend was, is langs geweest ... en we zijn ondertussen bijna drie maanden verder.
Eén van de eerste dingen die je doet na een overlijden, is gaan grasduinen in het fotoalbum. Zo vond ik een mooie foto van mijn broer en vroeg een een bevriend drukker of hij deze foto wou bewerken en er een paar wileln maken voor mezelf en voor de naaste familie. Ook hier weer: "Vanzelfsprekend en graag". De foto's zijn er ondertussen nog steeds niet, ondanks een paar mails.
Er waren krantenkoppen verschenen rond zijn overleden omdat hij naast onderwijzer ook voorzitter was van de Volkstuinen; er zijn zelfs foto's verschenen van zijn vele creatieve werk, de smeedkunst, maar ook van een muur op de spelplaats van de kleuterklas die hij tot een kleurrijk palet had omgetoverd.
Gezien wij in een andere streek wonen wat betreft verspreiding kranten, vroeg ik aan een paar mensen of ze me die kranten konden bezorgen op één of andere manier. Er was zelfs één persoon die ze persoonlijk zou komen brengen.... De krant is er nog steeds niet. Ik wacht er op, maar zeker ook mijn ouders ...
Ik kan het lijstje aanvullen zoals mensen die zeggen me te kunnen helpen met één of ander, maar niet één komt zijn woord na of heeft een flauw excuus. Ik denk maar aan het herstellen van een lint van een rolluik.
Maar beloof zeker nooit iets dat zo gevoelig ligt en een heel aantal aanverwanten aangaat als in mijn geval.
Antiquair Karel Rombaut wil met zijn boek aantonen dat hij als nazaat van Lodewijk XVII (1785-1795?) een troonpretendent van Frankrijk is. Maar voor hij zijn levenswerk kan publiceren, wordt Rombaut vermoord door een mysterieuze man die hem "de Profetie van Orval" zou hebben getoond... van de hand van Nostradamus! Deze zogenaamde voorspelling zou de sleutel bevatten tot de bergplaats van het Franse koninklijke fortuin, dat tijdens de Revolutie spoorloos verdween in de abdij van Orval.Kon kroonprins Lodewijk XVII de Franse Revolutie ontvluchten en leeft zijn nageslacht in Vlaanderen? Ligt er een schat verborgen in de abdij van Orval? En welke geheimen staan er eigenlijk te lezen in de "voorspellingen" van Nostradamus? Patrick Bernauw oogstte veel succes met zijn thrillerdebuut, Het Bloed van het Lam, waarin hoofdpersonage Maarten Dejonckheere het mysterie van de Rechtvaardige Rechters ontrafelde, het gestolen paneel van het Lam Gods. Nostradamus in Orval, oorspronkelijk verschenen in 2007 bij Manteau, vormt de tweede aflevering van de trilogie. "Bernauw speelt een magistraal spel met heden, verleden, waarheid en verdichting," schreef Vrij Nederland over deze historische thriller, en bedacht het boek met vier sterren. Ook het derde deel, Het Illuminati Complot, verschijnt binnenkort als herdruk bij Schrijverspunt Clusteruitgeverij.Wie samen met de auteur en met Nostradamus in Orval op schattenjacht wil gaan en het "fortuin van de Bourbons" opsporen, vindt eveneens alle nuttige informatie in dit boek.
De Pompeschitter is een standbeeld in het wandelpark 't Torreke, in het centrum van Dadizele. Het beeld uit 1980 van de Brugse kunstenaar Marcel Eneman stelt een man voor die zijn behoefte doet in een pompbal.
De naam van het beeld komt van een denigerende bijnaam van de Dadizelenaars. De naam ontstond toen volgens de verhalen een Dadizelenaar, die zich te buiten was gegaan aan bier en pruilmen, op weg naar huis dermate last kreeg van zijn darmen dat hij zich genoodzaakt zag zijn toevlucht te nemen tot de eerste de beste pompbak.
Persoonlijke noot: Het vreeemde aan dit verhaal is dat ik geboren en getogen ben te Dadizele en ik nooit gehoord heb van die Pompeschitter, al zeker niet dat het een denigrerende naam zou zijn voor de inwoners van Dadizele.
Ik denk eerder dat men af wilde van het bedevaartsoord dat Dadizele is, en er dan maar iets bij gefantaseerd heeft om van Dadizele een toeristische trekpleister te maken.
De diepste of eerste houding naar een ander is daarom niet dat ik die liefheb, maar voor hem of haar een lege plek wil zijn, waar hij of zij zich kan tonen en tot recht kan komen. Liefde staat in dienst daarvan en relaties kunnen zich daarom slechts vernieuwen of verfrissen als ze altijd opnieuw door die leegte durven te gaan. In een tijd als vandaag, waarin men de nadruk legt op communicatievaardigheden, op gepassioneerde betrokkenheid, klinkt dat wel alternatief.
Marcel Braekers, Een weg van verstilling. Spirituele zoektocht met teksten van Meister Eckhart. 2014
Ik ben opgevoed als een goed Katholiek. Mijn ouders waren mensen van de oude stempel en wij als kinderen volgden hun voorbeeld. Elke week zaten we in de kerk. Elke dag werden er vele gebeden opgezegd. Vooral na het avondeten, dan was het tientje van de Rozenkrans aan de beurt. Ik had het gevoel dat hier geen eind aan kwam en kon ik alle motieven van het tapijt ontdekken, terwijl ik gedachteloos “Bid voor ons” op dreunde. In de loop van de tijd, begon ik me toch af te vragen hoe het kon, dat een gebed eeuwenlang opgezegd werd. Enkele woorden die de tijd hadden doorstaan. Het Onze Vader is misschien wat gemoderniseerd of met enkele woorden veranderd, maar de kracht van dit gebed, spreekt tot de verbeelding.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
