Jaren terug leerde ik een eenvoudige persoon kennen uit het Gentse. Hij was een jonge dierenarts. We haddden vooral mailcontact en af en toe even tijd om te chatten. Ik was verheugd toen hij liet weten dat hij gehuwd was en vader was geworden. We bleven praten over koetrjes en kalfjes maar ook over de dingen van het leven die er echt toe doen. Dat is nu éénmaal de vrucht van echte vriendschap die groeit.

En dan op een dag, niets meer, geen mail en ook niet meer te bespeuren online. Tot hij op een gegeven moment online verschijnt en zegt: "Je weet noot waar ik nu ben". Meteen dacht ik dat hij voor mijn  deur stond. Niets was minder waar. Na nog wat raden en gissen, het werd haast een spelletje, want ik had al vele steden genoemd tot zelfs aangrenzende landen, viel mijn mond open. "Ik ben nu in Oman werkzaam".

Ik wist niet wat ik hoorde maar het is echt waar. Hij is bedreven in het verzorgen van paarden, en geeft daar ginds lezingen over. Maar hij is een eenvoudige man gebleven en een lieve papa. Helaas kunnen wij elkaar nog zeer zelden spreken en ik had al vaak de indruk dat mijn mails niet meer aankwamen, tot hij verleden week liet weten dat alles hem nog bereikt, MAAR dat de controle zo groot is geworden in zijn Internetverkeer sinds de toestand in het Midden-Oosten. Het gebeurt dat hij voor zijn werk naar Turkije moet en dan lukt het hem soms op Skype te komen, maar ik kan niet één woord ingeven of de verbinding wordt afgebroken.

Gelukkig kon ik verleden week eens doorpraten alvorens hij terug naar Oman ging en dan stuurde hij de foto door van zijn kinderen. Schattig toch!

20-10-2014 om 21:19 geschreven door Marianne