Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Een zoektocht naar een verloren schilderij loopt uit op een gevaarlijk kat-en-muisspel in het vervallen Venetië van 1840.
Yashim gaat in opdracht van de sultan op zoek naar een verdwenen schilderij van Bellini, het portret van Mehmet de Veroveraar. Hij roept daarbij de hulp in van zijn vriend Palevski, die voor hem op reis gaan naar Venetië. In een stad vol verlaten palazzi en duistere canali zoekt Palevski zijn weg tussen zelfbenoemde kunsthandelaars, verlopen aristocraten en een flamboyante blondine op leeftijd. Als de contactpersonen van Palevski één voor één worden vermoord, wordt duidelijk dat de kunsthandel in Venetië niet zonder risico is. En waar is Yashim?
En zo heb ik het laatste boek van deze aangename reeks uitgelezen. Laat er maar vele volgen van dit soort!
Blijkbaar ben ik de enige niet die liefde als een sleutel vindt naar een ander toe. Deze kreeg ik dan ook dankbaar in mijn schoot geworden, en wil die met jullie delen.
Met een sleutel kun je een deur openen. Met de liefde het hart van een ander.
Sinds mensenheugenis proberen we bruggen te bouwen
toch geraken we hoe langer hoe verder uit elkaar. Geen enkele brug lijkt stand te houden; erger nog, we geraken niet meer aan de overkant! Een vastenpuntjes misschien?!
Je dag wordt nog erger als je blijft denken aan die rottige momenten. Doe iets leuk: vrouwen ga naar de zonnebank, en mannen ga op café. Of denk aan die prachtige reis naar Italië van afgelopen zomer.
2. Clean desk
Ruim al die post-its op je bureau op, steek alle papieren die rondslingeren in kaften of ruim je overvolle kleerkast op … Zo heb je die klotedag nog zin gegeven, en de netheid kan bevrijdend werken.
3. Ga vroeg naar bed
Een rotdag eindeloos rekken, heeft geen enkele zin. Kruip snel onder de wol en begin de volgende dag opnieuw. Slaaptekort kan ook een reden zijn van je dipje.
4. Schrijf het neer
Schrijf op wat je is overkomen of hoe je je voelt, dikwijls lucht alleen dat al op.
5. Zie mensen
Op een klotedag kruip je meestal in een klein hoekje en wil je niemand zien. Maar net het omgekeerde zal je gemoed een boost geven: kom buiten en zoek mensen op.
6. Ik heb tenminste …
Ja, je had een kutdag, maar je hebt tenminste de afwas gedaan, je kinderen van school gehaald, de hond uitgelaten of de pmd-zak buitengezet ... Overtuig ook jezelf dat je iets nuttigs gedaan hebt.
7. Ga sporten
Iedereen weet dat het werkt, maar we doen het veel te weinig. Pas wel op: niet elke sport werkt even goed voor iedereen. Van wandelen krijgen je gedachten misschien de vrije loop en kan je je nog slechter voelen. Je doet dus best iets inspannends.
8. Neem afstand
Vraag jezelf af: ‘Doet dit er nog toe binnen een maand? Of binnen een jaar?’ Meestal is het antwoord nee.
9. Help de wereld
Doe iets goeds en je voelt je goed. Klinkt misschien cliché, maar het werkt. Als je iets nuttigs doet voor iemand anders, voel je je jezelf ook stukken beter.
10. Wees dankbaar
Hé, het is maar een klotedag! Wees blij dat het geen verschrikkelijke ongeluksdag is die je je binnen een jaar nog herinnert. Het kan altijd erger: een auto-ongeluk, je huis dat overstroomt of afbrandt … Wedden dat je dan pas echt in de put zit?
Eerst had ik één masker, niet veel later had ik reeds twee maskers, en daarna werden 't er snel drie, vier, vijf... ... Weet je, zei jij toen, dat er al mensen met tientallen maskers zijn, en die nooit zichzelf zijn! Mensen dragen maskers als een tweede gezicht. Maskers tonen nooit de echte mens. Je zegt' ja' als je 'nee' zou willen zeggen, je glimlacht, maar je glimlach is gemaakt , je doet alsof je gevoelloos bent, alsof niets je nog raakt, en toch... diep in je hart leeft het verlangen naar goedheid en menslievendheid. Waarom ben je niet zoals je bent? Als je alleen bent met jezelf valt je masker af, dan ga je door de knieën en ben je pas echt mens. Heer, mag ik straks - tijdens de veertigdagentijd - tijd en energie vinden om mijn masker af te zetten, om in de as ervan mijzelf te vinden, en spiegelbeeld van jou te zijn.
Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbijliep. En dat is een heel erge ziekte. Als ze 's morgens opstond, dacht ze aan 's middags. En als ze 's middags aan tafel zat, was het weer: "Wat zal ik vanavond eten?" En als ze dan eindelijk 's avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen.... Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden: "Die loopt zichzelf voorbij… Die daar vergeet te leven!" Het vrouwtje sprak ook de hele tijd met zichzelf. Om met anderen te praten, daar had ze geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar ziekte. En weet je wat ze zei? "Ik moet nog even… Laat ik gauw eens even… Ik kan nog net even…". Nu was er in het land een dokter, die zeer wijs was. Toen hij dat vrouwtje zag en hoorde praten, zei hij: "Beste mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert." "Zeg het dan maar eens gauw, dokter", zei ze, "ik moet vlug nog even…"
"Zie je, daar heb je het weer", zei de dokter, "Jij bent zo haastig. Jij laat telkens de 'L' liggen." "Wat laat ik liggen?", vroeg ze. "De 'L'", zei de dokter. "Zet de 'L' steeds voor 'EVEN', en plotseling ga je anders leven." "Goed, dokter, ik zal het doen", antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de 'L' voor 'even' zette, schrok ze zich dood. Ik moet nog 'L'even… Laat ik gauw eens 'L'even… Ik kan nog net 'L'even.
Ze plofte in een stoel en zei zacht… "Ik kan nog wel even… nog wel 'L'even." En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij. Ze bleef gewoon zichzelf. Ze had een huis van binnen gevonden en wie dat vindt, wordt heel rustig.
Nu er veel te doen is rond een hertaling van het Onzevader, zowel in Frankrijk als bij ons, kwam mij volgende gedachete naar boven. Kunnen we de woorden van het kruisteken dat we maken ook niet aanvullen en wel in die zin dat we er MARIA een plaats geven die haar toekomt?!
Zij stond toch onder het kruis en zij wijst ons naar haar Zoon, en zo naar de Vader, in wie Zijn naam we het kruisteken maken.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
