Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Als mensen hun teckel missen, dan hebben ze gegarandeerd een foto bij zich, als het er gen tien zijn. Als het om een familielid gaat, hebben ze er zelden een bij!
Een schilder had een 'huis van vrede' geschilderd. het doek was vriendelijk en fleurig en kleurrijk van tint. Het schilderij ademde een sfeer van vrede. Een kleine jongen bekijkt het schilderij heel aandachtig. Geen detail ontgaat hem. Plotseling roept hij z'n vader erbij en vraagt: "Papa, waarom zit er geen deurklink aan de huisdeur? Zo kan toch niemand het huis van vrede binnengaan! De schilder heeft de klink vergeten." Met stomheid geslagen stond de vader enkele ogenblikke...n z'n zoontje aan te kijken. Maar hij herstelde zich snel en zei:" De schilder heeft de deurklink niet vergeten. Hij heeft de klink bewust weggelaten. Want kijk, jongen, een huis van vrede kun je alleen maar binnen gaan, als er van binnen uit wordt open gedaan".
Gisteren ging ik op Hemelvaartsdag naar mijn ouders op bezoek, en dan naar de avondmis te Dadizele (bedevaarstooord weet je wel, alsook mijn geboortedorp) om er de laatste mis in deze meimaand mee te maken.
Het eerste wat ik zag, was mijn moeder met een blauwe plek onder haar rechteroog en een oranje vlek juist naast haar linker oor. Van waar die vlek komt is een raadsel, het oranje is gevolg van letterlijk een 'bevriezing' op het hoofd omdat moeder de laatste tijd veel last heeft van jeuk in hoofd en haar. Voor verder voorkomen dat het haar nog verder uitvalt werd haar ook op zelfde dag een shampoo voorgeshreven, dagelijks aan te brenen, maar hoe doe je dat als je zelf je handen niet meer in de lucht kan steken? Zeker nu ze gisteren bij een specialist was die haar rechterhand dinsdag a.s. zal opereren, omdat die altijd slaapt, terwijl moeder daar juist slapeloze nachten door heeft.
Ja, en grote boterham hé, en dat allemaal in één week. Ik weet niet wat ik eerst vertellen moet. Misschien nog eens terugkomen op aanslepende situatie van vader zijn ogen; want ook hij was op consultatie - de zoveelste en bij de zoveelste oogarts - om toch eindelijk een oplossing te vinden voor zijn aanhoudende interne bloedingen. In samenspraak met een gerenomeerde arts uit Brussel zullen ze het oog nu volgende weeek nog eens bestralen. Dit vrhaal is begonnen begin oktober 2011! Gelukkig ziet hij nu voor 80%.
We zijn nog niet aan het einde, want verleden week moest vader afscheid nemen van een deel van zijn eigen tanden, en dat na 88 jaar. U kunt zich voorstellen dat hij even deprisief was: niet goed zien, niet kunnen eten op dit moment - want hij moet nog zes weken wachten op een nieuw gebit - en daarbij slikproblemen.
Maar al bij al stralen ze beiden, doen verder hun werk in huis en tuin.
Hopelijk mogen ze straks in goede gezondheid het huwelijk meemaken van hun kleinzoon, en verder zien we dan uit eind juli naar hun diamanten huwelijksjublieum.
Gisteren geen blog, het boek was te boeiend ... Dus sterk aanbevolen, zeker op regendagen!
Een brute moordaanslag in een huis in een rustige, rijke buurt van een Engels provinciestadje resulteert in twee doden. Het derde slachtoffer blijft in leven: een tienermeisje met een doorgesneden keel wordt door de politie in veiligheid gebracht. Op zoek naar een veilig huis voor deze enige getuige wendt de politie zich tot dr. Samantha Laschen, die bekendstaat om haar baanbrekend werk bij de behandeling van posttraumatische stress-stoornissen. Sam Laschen denkt dat ze als bekwaam arts en liefhebbende vriendin de jonge, beschadigde vrouw wel kan beschermen en verzorgen. Maar wat begint als een gunst en een psychiatrisch experiment, eindigt in een vlucht om haar eigen geestelijke gezondheid te bewaren, de waarheid boven tafel te krijgen en alles wat haar dierbaar is in leven te houden.
Een kostbaar goed in ons leven is troost. Niemand kan zonder troost. het is gelukkig nog niet opgepikt door de commercie. het is nog niet platgewalst door songs en soaps, zoals ‘liefde’ of ‘gezelligheid’.
Troost past niet in de commercie. Waarom niet? Misschien wel het meeste hierom: troost neemt verdriet en pijn serieus en de commercie kan niets met verdriet en pijn. Troost is zo kostbaar omdat het leed erkent. Je troost iemand niet door te zeggen: Ach, zo erg is he...t niet. Kop op, je komt er wel weer uit.” Zelfs niet door te zeggen: “Na regen komt zonneschijn.” Want nu is er de regen, nu zijn er de tranen.
Natuurlijk is de hoop dat het beter wordt een troost. Na dit tranendal komt het paradijs. Maar dat neemt het tranendal niet weg. Je moet eerst door het tranendal heen.
Troosten is gewoon naast de ander staan. Of een arm om de ander slaan. Of even de trillende hand vasthouden, maar dan wel zo dat die hand mag trillen. De aanwezigheid van de trooster is genoeg. Troosten is het bloed weer laten lopen. Op een wond zit een vuile korst. Die korst moet je laten zitten. Daaronder stroomt het bloed. Dat moet je laten stromen. Dan heelt de wond, de korst er vanzelf af.
Kunnen we ons niet meer verwonderen over de zon en de wereld, de mensen om ons heen? Ik behoor tot de mens van wie zijn hoofd in rood wordt omcirkeld. Ik weet nog wat er om me heen gebeurt, al mag dit niet nederig klinken, maar ik voel aan wat er bij een ander omgaat. Ik hoef echt niet te zien wat die ander aan het in te tikken is of naar welke grap is hij aan het kijken is, want meer is het meetal niet. Misschien gaan deze mensen tijdens deze treinstop wel even 'vreemd'. Maar echte contacten tussen mensen van vlees en bloed zijn doodgebloed, hoe dicht men ook tegen elkaar aan staat. Zels thuis zit iedereen met zo een bakje te spelen - zelfs tijdens de maaltijd die het gezin zou moeten samen houden - of sluit zich op in zijn kamer ... om wat te doen? En eens samen rond de tafel of op de bank, heeft men niets te delen met elkaar. Ja, hoe geraken we echt naar buiten, op buurtfeesten? Het zal zeker niet zijn door een verstierde stoel voor het raam te zetten zijn. Want ook dan heeft ieder zijn"speeltje" mee, en wordt niet geluisterd naar de ander ...hoe groot zijn zorgen en pijnen dan ook mogen zijn. Men kijkt pas op als de zon ondergaat en dan is men plots verwonderd van echte schoonheid en het eche leven!
O ja, ik vergeet dan nog de koptelefoons; dan kan je zeker niet aangesproken worden ...
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
