De jongeman keek naar het hart van de oude vrouw en lachte toen hij zag in welke staat het verkeerde. “U maakt een grapje”, zei hij. “Vergelijk uw hart eens met het mijne. Dat van mij is helemaal gaaf en dat van u een puinhoop vol littekens en scheuren.”

“Dat zie je goed”, beaamde de oude vrouw. “Toch zou ik niet met jouw perfecte hart willen ruilen. Elk litteken vertegenwoordigt iemand aan wie ik mijn liefde heb gegeven. Ik scheur een stukje uit mijn hart en geef het aan die persoon. En vaak geeft iemand mij dan een stukje van zijn hart terug om de lege plaats op te vullen. Die stukken zijn natuurlijk niet hetzelfde. Ik heb gerafelde plekken in mijn hart, dat ben ik met je eens. Het herinnert me eraan dat ik mijn liefde met iemand heb gedeeld. Soms geef ik een stukje van mijn hart weg en geeft de ander me niets uit zijn hart terug. Dat zijn de gaten die je ziet. Dat is het risico van de liefde. Al zijn de gaten pijnlijk, mijn hart blijft zo open. Het herinnert me eraan dat ik liefheb. Zie je nu wat echte schoonheid is?”

De jongeman had ademloos staan luisteren, geraakt door het verhaal van de oude vrouw. Terwijl hij naar haar toeliep, deed hij een greep in zijn ongeschonden hart en scheurde er een stuk uit. Hij gaf het haar met trillende handen. De oude vrouw nam het aan en plaatste het in haar eigen hart. Toen nam ze een stuk uit haar hart en legde het in de wond van het hart van de jongeman. Het paste niet helemaal, er zaten rafels aan.

De jongeman keek naar zijn hart. Het was niet langer volmaakt, wel mooier omdat de liefde van de oude vrouw nu ook door zijn hart stroomde. Ze omhelsden elkaar en namen afscheid. Om het verhaal van het hart aan anderen door te geven.

Uit het boek ‘het helende verhaal’, van Joke Goudswaard