|
Het zal je maar gebeuren dat je zonder een woord van afscheid iedereen hier verlaat en in het ongewiisse laat; en toch is dit met mij gebeurd, wellicht de eerste keer in meer dan tien jaar bloggen. Gelukkig dat een paar attente medebloggers een opmerking maakten dat ik niet meer online kwam. ik dank hen dan ook uitdrukkelijk voor hun meeleven.
In voorbje week kon je iets lezen dat TIA me had overvallen. Omdat mijn oudste zus zich zorgen maakte, vooral omdat mijn broer aan een hartflalen is overleden, ben ik dan maar naar de dokter gegaan om mijn bloed te laten controleren. Toen de huisarts had geluisterd naar mijn verhaal hoe ik korte tijd blijkbaar geen zuuurstog meer gekregen had, heeft ze dan maar een scan van de hersenen gepland. Nog diezelfde avond kreeg ik de resultaten te horen en alle waarden waren 'goed'. Via de scan had de dokter wel gezien dat er zich iets had voorgedaan maar niet direct noemenswaardig, noem het een infarchtje dat direct overgaat.
Slechts tien minuten later belde mijn huisdokter terug dat ze de beelden nog wat nader had bekeken, dat ze zelfs de neuoloog van wacht had opgebeld, en dan kwam het ongelooflijke bericht: Pak maar je tas, ik wil dat je nu nog - het was vrijdagavond 20.00 u - wordt opgenomen via spoed. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik moest familie verwitigen, een koffer pakken, een vervoer regelen, en inderdaad twintig minuten later stond ze aan de deur met een verwijsbrief voor de specilalist.
Gedaan met bloggen of tv-kijjken, de etensresten bleven staan net als de vaatwas. En weg was ik, de nacht in om in een afzonderlijke kamer te wahten tot ik eindelijk om middernacht een kamer kreeg toegewezen. Ondertussen werd me niets meegedeeld wat me overkomen was of de reden van die dringende opname. Het weinige dat een paar menseen me zegden : Je hebt heel veel geluk gehad, je hebt een goede engelbewaarder!
Het is nu dinsdagavond wanneer ik dit schrijf, een paar testen later en slapeloze nachten. Morgen en overmorgen volgen bijkomende testen waar ik zelf nog niet weet waar ze moeten toe leiden. Zelf zie ik er uit als altijd en voel ik me ook goed... Morgen misschien meer hierover. Was het dan toch een herseninfarct dat gelukkig geen enkel spoor heeft nagelaten? Laten we dus zoals mijn jongste zus zei, een dankkaarsje branden.
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
