Na wat ik voorbije tijd van nabij meemaakte bij een jonge man met Parkinson, mag ik inderdaad mijn vingers kruisen omdat ik, ondanks eigen gezondheidsproblemen, toch relatief gezond ben. Ik hang ook niet af van anderen zoals dit wel het geval is bij velen en in concreto bij de man waar ik een beetje mantelzorger voor ben zo af en toe. Ja, je staat erbij en kijkt er naar. Je kan hem af en toe wat water of frisdrank toedienen, al dan niet met een rietje. Je kan wakend nabij zijn, en hem zowel overdag als bij nacht zorgen dat hij terug droge kledij heeft na veel te veel, zeg maar uren beweging. Neen, zwaar kan hij niet worden, en op die manier heeft hij meer fitnees gedaan dan jij en ik op een ganse dag. Je kan telkens herbeginnen met opruimen en afwassen, want deze mensen strooien willens nillens alles op de grond, krijgen hun eten niet op door slikproblemen of door een plotse blokkering. Ik weet dat ik aan het uitwijden ben, en dat dit maar een momentopname is, denkend aan zo velen die jaar en dag, een leven lang voor iemand mogen/moeten zorgen. VANDAAR BESEF DEZE MAAR. Te gauw spreken we de woorden uit bij een wens voor een goede gezondheid, die reeds vervlogen is met de wind...

|