Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Maar voor velen onder jullie wellcht zo herkenbaar, zowel de houding en kledij van de priester, de plaats van het altaar, als hoe jongens en meisjes destijds gekleed waren toen ze hun eerste of plechtige communie deden. Helemaal uit de tijd, zou je denken, en toch zie ik hoe langer hoe meer deze dingen op sociale media verschijnen. Via foto"s en en gelijkaardige oude prenten wordt overal te lande terug de Latijnse ritus gepromoot, dus in het Latijn, en de priester met de rug naar het volk gekeerd. Persoonlijk vind ik dat verre van een vooruitgang, en zeker niet wat de paus nu wil, die menselijk nabij is. Maar eigenlijk wou ik het even hebben over 'de tijd van toen' en in het bijzonder hoe wij, en dan denk ik aan de meisjes in het bijzonder, gekleed waren op de dag van hun 'plechtige communie', wat later kortweg 'vormsel' werd genoemd. Dat 'later' omdat er vroeger meestal twee dagen over heen gingen, communie en vormsel; en om dit stukje af te sluiten: men mocht zich dan gaan 'tonen' bij vrienden en familie en dan viel er een centje te rapen.... Of wat een simpel prentje allemaal oproepen kan!
Het is goed om eens een campagne ‘dagen mét’ te voeren. En interessant om te horen waarvoor mens zouden stemmen om die dagen in te vullen.
Dagen met de glimlach dan maar.
Het leven wordt zoveel mooier als je aan tafel, op straat, op het werk en in de winkel mensen ontmoet met een gemeende glimlach. Weinig gebaren werken zo aanstekelijk als glimlachen.
Dagen met tijd zal ook veel stemmen halen. Dagen waarop je rond geraakt met al je klusjes en taken, en waarop er tijd overblijft voor elkaar en voor alle leuke dingen in het leven.
Dagen met ruimte om te ademen. Dagen met een open hemel boven je hoofd.
Dagen om weer eens hand in hand te lopen met wie je lief is. Dagen met verontwaardiging om wat onrechtvaardig is en dagen met een stappenplan om daar iets tegen te doen.
Dagen met schoonheid, in al haar vormen. Dagen met kleine en grote gelukjes. Dagen met zoenen en knuffels.
Gij,de Oorsprong, die alles doet noemen Wij zijn samen jouw unieke boeket bloemen.
Het is om het even of je twaalf bent of vijftig of zeventig of meer. Het is nooit te laat, want het is goed dat jij bestaat!
Je bent een bron aan mogelijkheden, een bloem vol kiemkracht een schat aan gedachten en dromen, verwachtingen en kansen.
Sta op en ga leven, ontdek jezelf, ontdek en delf je wezen op, want je wezen is vrij, niet af te nemen door niets en niemand. Ga open, ontvouw je, word ‘jij’! Pas dan zul je weten wat je weg hebt te geven. Pas dan geef je je vrij.
Bedenking tijdens de vasten, uit de Romeinenbrief.
"Wees niet bevreesd als iemand rijk wordt, een groter huis heeft en meer weelde. Want bij zijn dood kan hij niets meenemen, zijn weelde volgt hem niet in het graf".
Deze bedenking maakte ik eveneens voorbije tijd nu we, en dan spreek ik in naam van zeventien neven en nichten, en mijn ouders, onverwacht te horen kregen dat er nog een erfenis te verdelen valt van een tante die reeds in november 2015 overleden is. Mensen die zelfs nooit om die tante hebben gegeven, doen er nu alles aan om tot het uiterste te gaan en de laatste cent te 'trekken' Maar ook hier geldt dat niemand geld en goederen meeneemt in het graf.
En dan merk je plots hoevéél extra tijd voor van-alles-en-nog-wat je plots hebt… maar ook hoe zeer je plots je handen (en de rest) afgesneden bent. En zeggen dat we vóór 2000 ons totaal geen zorgen maakten over internet en consoorten. En nog vijftien jaar eerder stonden we zelfs nog recht om de tv aan en uit te zetten, of luider of stiller - om de antenne op het dak of de zolder - nog maar niet te vermelden !
deze woorden zag ik in Frankrijk op een wenskaart. Ze grepen me zo aan dat ik de kaart heb gekocht, en ik kijk er nog dagelijks naar, want die gedachte kan naar iedereen gaan, en inderdaad, het kost zo weinig elkaar te zeggen:
Ik hou van jou.
maar voor de ontvanger maakt het een wereld van verschil.
Wanneer woorden van troost tekortschieten, kunnen we slechts bidden om geloof en hoop in deze moeilijke dagen. Dat de God die het leven geeft, aan U ook het perspectief van de verrijzenis mag blijven schenken, ook al is dit op dit ogenblik sterk verduisterd.
Blijft een boom een boom als hij al zijn blad verloren heeft, als al zijn takken door de wind zijn verscheurd en er geen kind meer is dat in hem klimmen wil. Als geen vogel meer zijn nest bouwt in de toppen van een boom, is een boom dan nog steeds een boom?
Als een mens een boom zou zijn, zouden bladeren uit vrienden bestaan, is een mens zonder vrienden dan wel een mens?
Laten we samen bomen en elkaars bladeren zijn, die niet bruin kleuren en nooit vallen. En als je toch valt, mijn blad, mijn vriend(in), beloof ik je te vangen en gewoon aan een van mijn takken, terug te hangen.
Sinds donderdag 9 maart had ik noch Internet, noch vaste telefoon, noch tv, tot daarnet. Pas nu waren techniekers bereid gevonden het euvel na te zien. De oorzaak zou liggen in werken aan de nutsvoorzieningen waardoor mijn kabel geraakt werd, enkel de mijne! Vandaar dat jullie dan al die tijd ook niets meer zagen van mij, geen enkele reactie of wat dan ook. Ik kan natuurlijk ook geen mails versturen of lezen, en dit in een periode waar ik elke dag minstens tien mails moet lezen n.a.v. een erfenis van een tante.
Jullie zijn dan ook de eersten die via deze virutele weg iets van me horen, gelukkig deze keer geen ziekte ... Nu maar de 180 mails lezen en beantwoorden.
Sorry voor het onpersoonlijke karakter en ook jammer dat ik velen niet zal kunnen antwooden op wat ze op hun blog geplaatst hebben.
Het leek precies of ik in vastenmodus beland was. Dan beseft een mens ook hoe veel tijd we soms verspillen, hoe relatief vele dingen zijn. En toch kunnen we niet zonder Internet, tv, telefoon ...
Laat los het doodgewone van elke dag, doorbreek je levensritme van normaal en altijd zo. Neem de tijd, wel 40 dagen en veel meer, om te kijken hoe anderen opkomen voor elkaar, om te kijken hoe anderen spreken met elkaar, om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar, en je ontdekt - VAST EN zeker - nieuwe levenskrachten voor jou!
Het regent hier dat het giet ....... Toen ik net naar buiten keek, kwam het beeld van een tijdje geleden weer naar boven......... als ik er weer aan denk word ik stil...........
Ik had laatst boodschappen gedaan, het regende pijpestelen. Toch maar even schuilen onder het afdak. Een klein meisje stond daar ook. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder dit afdak aan de ingang van de supermarkt. We wachten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent.
Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind', zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
.. Haar stemmetje was zo mooi toen het de stilte onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'Mama, laten we door de regen gaan rennen', zei ze. 'Wat?', vroeg mama. 'Laten we door de regen gaan rennen!', herhaalde ze. “Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt”, antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'We worden doornat als we dat doen,' zei mama. 'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen', zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. ‘Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'
Vraag veel van jezelf, dan kun je iets geven aan anderen. Durf ook te vragen aan hen, dan hoef je niet hard te zijn voor jezelf. Doe wat je doen moet en behoud de wil om gelukkig te zijn in alle omstandigheden.
Ik probeer nu tevreden te zijn met mezelf. Soms lukt het -niet altijd – 0 ja, nog dit: Bedankt bezoeker, wat je aan mij gedaan hebt is goed!
Ik hou van schrijven, Ik hou van praten, Ik hou van mensen … zegt een stem op de radio. Ben ik dat ook niet? Wat zijn je hobby’s vraagt men me . En dan weet ik het niet. Of toch: Ik hou van mensen, van mensen die gelukkig zijn, van mensen die ik gelukkig mag maken door een woord, een handdruk, een brief … Ja, ik hou van schrijven. Maar schrijven doe je nooit in je eentje, je doet het voor iemand, het beste wensend voor die andere, die goedbekenden of de voorlopige vreemdeling, die misschien vriend kan worden. Want ook ik verlang ernaar zelf bemind te worden; een plotse telefoon, een brief die je echt niet had verwacht. Ja, mensen en relaties zijn belangrijk in mijn leven. Het is een vreemdsoortige hobby, maar ik leg er graag mijn diepste zelf in – van hart tot hart – en dat is dan ook zo kwetsbaar, maar telkens is respons gekomen. Schrijven doe ik niet alleen, maar ook vanuit een doorleefde gelovige invalshoek, zonder wel iets te willen opleggen. Is het dat misschien wat onze mensen verwachten, iets meer dan alle banaliteit en dagdagelijkse dingen?! Komt vandaar die grote respons, maar blijf ik ook daardoor zo lang met hen begaan, éénmaal ze mijn leven hebben verlaten?! Houden van mensen kan zo mooi zijn, zo direct, zo vredegevend, maar het laat je nooit los, … net als een echte hobby.
En bij het buiten wandelen van de supermarkt zie ik de oudere dame , die net nog kloeg over de jeugd van tegenwoordig, haar zakje met afval over de muur van supermarkt gooien, recht in het plaatselijk parkje.
Gedenk, o mens, slechts korte tijd is ‘t dat gij op de wereld zijt. Eens is het allemaal gedaan, zult gij tot stof en as vergaan om te leven…. in de eeuwigheid.
Al wat gij moeizaam hebt vergaard, aan geld en goed bijeengegaard, blijft hier, terwijl gij henen gaat. Bezit ge niets of heb ge ‘t warm, we sterven allen even arm. Gedenk, straks is het wellicht te laat!
Gedenk, o mens ‘t geen niet verslijt: de vreugde die ge anderen hebt bereid. Waar gij u medemens bemint, daar is ‘t dat het paradijs begint, uw paradijs… voor de eeuwigheid.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
een
