|
Het bordje is ons allen goed bekend en we staan er meestal niet bij stil tot het onszelf betreft. En dus is de tijd aangebroken dat heel binnenkort het ouderlijk huis te koop wordt aangeboden. Mijn ouders mogen straks wel reeds zeven maanden in een woonzorgcentrum verblijven, ze hadden hun eigendom nog niet willen van de hand doen tot voor kort. Maar nu de schatter is geweest, en een buurman die al jaren aast op onze woning, land en magazijn, wordt het tijd dat alles zo vlug mogelijk achter de rug is, en vader is de eerse om daar op aan te dringen.
Gaandeweg werd de ganse papierwinkel wat vooral mijn moeder bewaarde, reeds stelselmatig grondig gezuiverd zodat haast het essentiële overblijft zoals aankoopakte, contracten, foto's en overlijdensberichten en gedachtenissen. Maar wat te doen met de meubelen en het huisgerief? Mijn zus vond er niets beter op dan alle kleinkinderen op één en zelfde dag te laten komen om spulletjes op te halen, al dan niet groot of klein, zowel in het huis als in de garage en werkplaats. Maar ook voor ons, de kinderen en aanverwanten, is er veel om de hand op te leggen, al dan niet voor de een of ander van emotionele waarde. Zo liep ik gisteren nog eens binnen om te zien, en zo zag ik o.a. de platencolectie. En zo blijf je hangen aan herinneringen die je vergeten waart... en heb je niets gedaan. En wat grote stukken betreft, de meesten zullen het herkennnen, de kinderen en de kleinkinderen hebben zelf alles wat ze nodig hebben, of het valt niet langer in hun smaak hoe duur oook. Dat is dus wat me heden bezig houdt, maar ook mijn ouders voigen de zaak op de voet. Spijtig genoeg kunnen ze maar zo weinig meenemen naar hun nieuwe verblijf. Als broer en zussen proberen we wel zo vee mogelijk naar onze eigen woning over te brengen zoals slaap- en eetkamer. En daarbij de vraag, wat met mijn meubels? En zo draait de wereld door ...
|
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
