Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
In een caravan op het terrein van een boer worden de lichamen gevonden van een vrouw en een klein kind. Ze zijn met messteken om het leven gebracht. Inspecteur Konrad Sejer en zijn collega Jacob Skarre staan voor een raadsel: er is geen teken van seksueel misbruik en er zijn nog volop waardevolle spullen aanwezig. De rechercheurs zijn ervan overtuigd dat de moeder van de vermoorde vrouw informatie achterhoudt die van belang kan zijn voor het onderzoek, maar de vrouw weigert opheldering te geven over het verleden van haar dochter. Een persoonlijk motief ligt voor de hand, maar wie voelt zoveel woede jegens een kleine jongen en zijn vriendelijke, zachtaardige moeder?
Weer een heel mooi boek van Fossum. Het leest heel gemakkelijk weg. Het zijn twee verhaallijnen die tot elkaar komen. Meteen vanaf de eerste bladzijde zit je erin. Zoals van Fossum gewend beschrijft zij de personages op een hele bijzondere manier. Dit maakt Fossum uniek in al haar boeken. Ik kijk alweer uit naar haar volgende boek! EINDELIJK KUNNEN UITLEZEN.....
Al is het een cliché en zeggen velen dat het om pure commercie gaat, toch doen we er graag aan mee. Hier een roos, wat hartjes en chocolade voor mijn lieve medebloggers, want ook dat is wederzijdse LIEFDE EN VRIENDSCHAP tussen ons!
DAN KREGEN JULLIE ELKE DAG EEN ROOS VAN MIJ! ZEKER VANDAAG VOOR DE HEEL MOOIE REACTIES VIA BLOG EN DE HEEL OPRECHTE MAILS N.A.V OPNAME VAN MIJN OUDERS IN EEN RUSTHUIS. JULLIE BLIJKEN VAN MEDELEVEN GEVEN ME ZELF KRACHT EN AANAARDING. BEIDEN HEBBEN INDERDAAD GEWERKT TOT DE LAATSTE MINUUT.
NU GEDAAN MET VROEG KOFFIE ZETTEN, SWIFFEREN, ETEN KLAAR MAKEN, AFWASSEN, IN TUIN GAAN WERKEN.
Vader en moeder zijn pas de nieuwe bewoners in het rusthuis te Dadizele, en dit sinds 7 februari. Vader verlangde zo weg te zijn van het vele land en werk in het vooruitzicht met de lente. Moeder wou helemaal niet weg en wou liefst thuis sterven. Maar zoals jullie ondertussen weten ging alles in een stroomversnelling.
En wat hoor ik vandaag aan de telefoon? Juist het tegenovergestelde!
Moeder vindt het best goed en wil vanaf nu genieten van haar oude dag zonder beslommeringen. Vader beweerde zo gauw mogelijk weg te lopen ...
Wie even langer stil staat bij deze foto, bemerkt meteen dat aan de linkerkant de foto's te zien zijn van wijlen mijn broer en zijn dochter. Zij ontbreken dus op de foto, maar nooit in het hart van vader van moeder, noch van mij.Ook dat verlies moeten mijn ouders nog steeds een plaats geven, voor vader zeker mede oorzaak van verhuis...
En plots hoorde ik deze op de radioe. Blijft heel mooi!
Claire Vanhonnacker (Waregem, 17 oktober 1953 – Buggenhout, 8 november 1992) was een Vlaamse zangeres. Ze is bekend geworden met nummers als "Vreemde Vogels" en "Op de purp're hei" (met Henk van Montfoort). Overal in Vlaanderen stond de zangeres op het podium en ze verkocht heel wat platen. Haar ouders - bekende melkventers in Claires thuisdorp Deerlijk - hadden hier een groot aandeel in: op hun klantenronde verkochten ze platen en deelden foto’s uit met de beeltenis van hun dochter. Rond 1980 hield Claire het voor gezien in de showbizz, naar eigen zeggen omdat ze er nooit haar draai kon vinden. Professioneel zangeres worden trok haar niet meer aan. Ze was trouwens al die tijd bij De Post blijven werken als bediende. Claire stortte zich nu op het huwelijk en het gezinsleven en vestigde zich te Hofstade (Oost-Vlaanderen). Samen met haar man en een bevriend echtpaar kwam zij in 1992 op 39-jarige leeftijd om het leven bij een verkeersongeval in Buggenhout.
"Ik kan nooit ergens naar toe gaan. In de vroege morgen om 04.00 u ga ik naar de traditionele markt om er groenten te verkopen. Eens terug van de markt verkoop ik kokosnoten en zelfgemaakt gebak. Mijn ouders verlieten me nl. toen ik pas negen jaar oud was".
Hoe gelukkig mogen we toch zijn hier geboren te zijn. Veel respect voor deze jonge man die het toch maar volhoudt!
Of toch proberen in deze moeilijke tijd, maar is toch even een vlucht uit de harde realiteit. Beter geen thrillers dezer dagen, want ik kan me niet echt concentreren. Mag ik bij deze gebruik maken om jullie heel oprechte te danken voor de vele gemeende blijken van medeleven bij de opname van mijn vader, met de weg die we noodgedwongen moeten gaan, en dat voortijdig naar een rusthuis, nu er zelfs geen serviceflat meer lijkt in te zetten. Hoe kan het leven drastisch veranderen in acht dagen!
Commentaar bij de tweede foto: Ik denk dat mijn vader de laatste bladzijde heeft omgeslagen, terugblikkend op iets wat afgerond/geregeld/voltooid is.
2 Februari, veertig dagen na Kerstmis. Bij de Opdracht van Christus in de Tempel herdenken de orthodoxen en rooms-katholieken dat Maria, de moeder van Jezus, naar de tempel ging voor het verplichte offer na de geboorte van haar zoon. In het oude Israël was het gebruik dat moeders zich in de tempel zuiverden, veertig dagen na de geboorte van hun kind. Ze offerden bij deze gelegenheid een lam en twee duiven.
Voor de kalenderhervorming van 1969 heette het feest in katholieke kring: Maria Lichtmis (ook Candlemas).
Maria Lichtmis of kortweg Lichtmis is een christelijk feest dat op 2 februari gevierd wordt. Het is de herdenking van de Opdracht van de Heer in de Tempel en het zuiveringsoffer dat Maria veertig dagen na de geboorte van Jezus volgens de Joodse wet (zoals beschreven in Leviticus, hoofdstuk 12) moest brengen; vandaar de Latijnse naam Purificatio Mariae. Het is de laatste feestdag waarvan de datum verbonden is aan die van Kerstmis.
Op Maria Lichtmis worden traditioneel kaarsen gewijd en een kaarsenprocessie gehouden vóór de mis; vandaar de naam lichtmis. In veel talen verwijst de naam van het feest rechtstreeks naar kaarsen: (Zweeds: Kyndelmisse, Frans: Chandeleur).
Het is tevens de traditie dat er op Maria Lichtmis pannenkoeken gegeten worden. Dit wordt uitgedrukt in het gezegde: Er is geen vrouwtje nog zo arm, of ze maakt haar pannetje warm.
te vaak zelf meegemaakt, omdat ik wilde leven naar de principes en de waarden die mijn ouders hebben voorgeleefd en ingegeven door de christelijke opvoeding die ik nog steeds onderschrijf. Maar voor laaatste is het blijkbaar een item om de ander aan t vallen eens alles gekregen ..
Pas hersteld van eigen herseninfarct, werd mijn vader opgenomen die nu zelf onderzoeken moet ondergaan... Later meer daarover. Ik had een lange tekst ingegeven hier, maar door één klik op de verkeerde toets en alles was weg! En zo veel tekst!
Zoals jullie me al langer volgen weten jullie dan ook dat mijn vader, zelfs op zijn negentigste een bezige bij bleef en nog is, in eigen en tuin en daarbuiten. Je kon ook lezen dat hij al meer dan een jaar sukkelt met diaree, dan weer met constipatie. Niets lijkt te helpen, van verse groeten over natuurproducten tot het nieuwste en duurste geneesmiddel. De huisdokter wist te vertellen dat de echte reden is, dat al dat werk dat hij ziet, en zeker nu het voorjaar lonkt, dit hem overstuur maakt. De dokter was dan ook kordaat en zegde: de beste remedie is hier alles verlaten en zoeken naar een serviceflat. Maar schuilt er niet veel meer achter?
Nog andere deskundigen die ik kan volgen, wisten me te vertellen dat hij lijdt aan eenzaamhied, want wie zo oud mocht worden heeft ook alle familieleden, buren en vroegere vrienden zien overlijden. In zijn geval komt daarbovenop dat hij nooit het verlies van zijn zoon heeft kunnen plaatsen en al evenmin het plotse overlijden van zijn kleindochter...
Wat is er nu gebeurd? In de nacht van 23 januari is hij opgestaan, heeft de achterdeur geopend, rolluiken opgetrokken, is in zijn pyama rond het huis gelopen, richting straat. Moeder, gealarmeerd door het lawaai is meteen opgestaan en is hem achterna gevolgd, allemaal zonder rollator die ze normaal altijd gebruikt als ze naar buiten gaat. Daar stonden ze in nachtkedij bij vriestemperaturen. Vader dacht dat mijn moeder een andere man was, en hij wilde haar tegen die man bescheermen. Eindelijk heeft ze hem binnen gekregen.. Het moet schrikwekkend zijn en zeer gevaarlijk, want er kon een wagen zijn komen aangereden, of ze konden over elkaar heen gevallen zijn. Pas vier uur later was hij terug kalm.
Dan heeft moeder in de morgen de dokter gebeld, en zo werd vader opgenomen via spoed. Hij weet haast alles wat is gebeurd en heeft veel spijt wat hij moeder heeft aangedaan. Met de wooden: 'Ik die zo een zachtaardig man ben'. Nu zit een verhuis naar een serviceflat er vlugger aan te komen, en dat na 62 jaar huwelijksleven en in zelfde woning, liefde en leed gedeeld...
Nooit eerder is hem zo iets overkomen. Nooit was hij zo, maar wellicht bezig met een streep te trekken onder dit rijkgevulde leven en denken te moeten verhuizen..
LAATSTE UPDATE 29 01: Om zich tegen zichzelf en moeder te beschermen lijkt het erop dat hij niet meer naar eigen woning terugkomt. Heel drastisch, maar direct naar een rusthuis verhuist. Ondertussen was hij voorbije dagen terug de man, de vader die ik altijd heb gekend. .... Ook voor moeder blijft dit een harde noot, zij die daar wou blijven wonen tot aan haar dood. In een paar dagen is veel, heel veel veranerd. Maar we zijn er voor hen, ook al is het voor mij niet evident dit alles te verwerken.
Sinds ik in India was tussen de gewonen mensen, heeft het land en de menen me blijven boeien. Je leest erover in de zijkolom hier rechts onderaan, maar nu sta ik even stil bij één persoon, toen nog een jonge gast. Eens thuis bleef ik in contact met de jongen via mail en Skype. Op een gegeven moment heb ik hem aangeraden model te worden. Een paar jaar later is hij die wereld effectief ingestapt. En van model werd hij gevaagd in de modewereld waar hij een eigen lijn heeft ontworpen. Zo kwam hij vanuit het arme Calcuta naar Bombay, waar hij een plek kreeg o.a. in de MTV van daar om noG later mee te spelen in een film. Heel recent werd hij gevraagd mee te helpen aan een kalender en dit om Parkinson bekend te maken. Niet te geloven, maar die kalender komt uit in Pakistan. Waar een wil is, is een weg. Door zijn dfrukke bezigheden zal ik hem wellicht nooit meer ontmoeten, al hebben we de wens beiden reeds meerdere malen uitgedrukt. Hieronder vinde je dan ook één van de foto's op bewuste kalender.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
