Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Hier plaats ik een paar echte foito's van de 'buren' van mijn ouders. Ja deze schapen en hun lammetjes kwamen tot aan de draad tussen onze tuin en de loopweide van de buren. Mijn ouders zullen zeker deze schapen missen, nu ze sinds begin februari in een rusthuis verblijven. Vader ging elke dag de aardappelschiillen over de draad gooien, of in het seizoen de kleine appelen. Ik vernam van de buurvrouw gisteren nog dat deze schapen nog elke dag naar die plaats gaan lopen om te zien of er iets 'te vangen' is, zeker als iemand langs het tuinpad van mijn vader loopt, zoals mijn zus als ze eens alles komt inspecteren. Dus geen zo een domme dieren, tenzij ze op hun rug waren gevallen wat voor de beestjes dodelijk kan zijn.Ze begonnen destijds ook te blaten als ze vader zagen naderen met een emmer in zijn hand. Mooie herinneringen toch.
Pasen heeft iets met schapen en lammetjes, maar het echte Pasen gaat over het LAM dat voor ons werd geslacht tot NIEUW LEVEN.
Mensen zijn als glas-in-loodramen. Ze blinken en fonkelen als de zon schijnt. Maar als het schemert, wordt hun ware schoonheid alleen zichtbaar door het licht dat van binnen schijnt.
Men moet de dingen de eigen stille ongestoorde ontwikkeling laten die diep van binnen komt. Die door niets gedwongen of versneld kan worden. Alles in het leven is groeien en vormt zich, rijpt zoals de boom, die zijn sapstroom niet stuwt en rustig in de lentestormen staat, zonder de angst dat er straks geen zomer zal komen. Die zomer komt toch! Maar slechts voor de geduldigen die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt, zorgeloos, stil en weids. Men moet geduld hebben met onopgeloste zaken in het hart en proberen de vragen zelf te koesteren als gesloten kamers en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn. Het komt erop aan alles te leven. Als je de vragen leeft, leef je misschien langzaam maar zeker, zonder het te merken, op een goede dag het antwoord in.
gOver smaken discussieert men niet, zeker niet bij kunst. De ene vindt een werk mooi, een ander weer helemaal niet. Ook de leeftijd waaop je een werk koopt hangt van de keuze af, alsook het interieur dat je hebt opgebouwd en de dingen die je hebt vergaard tot nu toe. Allemaal een lange inleiding om jullie te vertellen dat ik verleden weekend iets heb gekocht waar ik al lang naar verlangde. Ik vind het alvast mooi!
Deze dingen moet je natuurlijk gezien hebben, want een foto geeft altijd een verkeerd beeld.
Op een afgelegen boerderij vindt de twaalfjarige Kannick het lijk van een oude vrouw en ziet nog net een glimp van een wegrennende man. Deze verdachte, een ontsnapte psychiatrische patiënt, wordt een paar dagen later tijdens een bankoverval als gijzelaar meegenomen door de overvaller. Samen houden ze zich schuil in een vervallen huis in het bos, waar ze volledig op elkaar aangewezen zijn. Inspecteur Konrad Sejer gaat samen met zijn collega Jacob Skarre op zoek naar de bankovervaller en aangezien zijn schizofrene gijzelaar inmiddels de belangrijkste verdachte is van de moord op de vrouw, wordt de situatie als uiterst precair gezien. Als Sejer ontdekt dat ook de twaalfjarige jongen bij de zaak betrokken is, dringt langzaam tot hem door welk drama zich in het bos afspeelt.
Ik heb al verschillende boeken van deze auteur gelezen en ze zijn allemaal even spannend en goed geschreven. Het boek boeit van het begin tot het einde. De hele tijd gebeuren er onverwachte dingen. De karakters van de personages worden heel goed beschreven.
Persoonlijk denk ik dat bovenstaande de reden is waarom in korte tijd vle medebloggers massaal zijn overgestapt naar Facebook, of er gewoon de brui hebben aan gegeven. Bloggen was bedoeld voor aanggenaam tijdverdrijf met dat extraatje dat je iets kon bijleren rond bijvoorbeeld mailen en plaaatsjes delen. maar voor de meeste mensen werd het almaar ingewikkelder. Velen zien ook niet zo goed meer en kunnen het gedild niet opbrengen keer op keer te herbeginnen. Mensen geraken ervan opgewonden, daar waar juist bloiggen voor wat ontspanning moest zorgen. Mensen ergeren zich dood aan die veiligheidscode, en voelen het letterlijk aan hun tikker! Dan maar even Facebook proberen, denken ze, en dan zien ze dat ze ook meer reacties krijgen, een direct antwoord soms. Zelf heb ik altijd heel graag geblogd, maar je kan niet naast de bedenking en de vraag hoe het komt dat nog en handvol bloggers blijven.... Mijn gedacht! Een jaar moest je duwen en drummen om een plaatsje te bemachtigen, nu behoud je zelfs uw plaats, ook door niet te bloggen.
Maak het dus voor bloggers eenvoudig zoals toen zodat men terug plezier beleeft aan het bloggeen. Want bij deze stel ik vast dat voor sommigen de veiligheidscode niet genoeg was; ze stelden een eigen veiligheidscode in. Ik zie zelfs gastenboeken waarbij je heel wat gegevens moet invullen, en je bent niet eens zeker of het bericht verschijnt. Hoe ingewikkelijk kan je het maken, hoe moeilijk voor de medeblogger die langdurig ernstig ziek is?
Een van de mooiste dingen die we elkaar in dit leven kunnen schenken is misschien wel vertrouwen. Wanneer we iemand vertrouwen zeggen we: Ik geloof dat je zegt wie je zegt te zijn. Ik geloof in je. Ik weet dat jij deze taak aankunt of ik geloof dat mijn geheimen bij jou veilig zijn.
Helaas wordt vertrouwen ook veel geschaad. Wat kan dat pijn doen wanneer een vriend of familielid met wie je jarenlang lief en leed deelde toch niet te vertrouwen bleek. Dan blijkt maar weer: Vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard.
En wat is het antwoord op de wantrouw die er heerst in onze samenleving en misschien ook wel in de kerk? Allerlei voorwaarden stellen, allerlei regels? Alles juridisch vastleggen? Nog meer wantrouwen? Is dat dan het antwoord?
Nee, het enige antwoord op geschonden vertrouwen is juist.. vertrouwen. Ik moet denken aan Petrus die zijn Heer heeft verloochend. Aan het meer ontmoet hij Hem weer en Jezus vraagt: Heb je Mij werkelijk lief? Hij vraagt het tot drie keer toe en Hij vertrouwt Petrus drie keer de bediening toe.
Wat mooi niet? De Heer zegt niet: Je hebt Mijn vertrouwen geschonden, houd er maar mee op. Ik zoek wel een ander. Nee, Jezus zoekt Petrus weer op en neemt hem weer in vertrouwen.
Onze natuurlijke reactie bij ontrouw is: ontrouw terug of afscheid nemen van elkaar. Helaas, zijn er situaties waarin het niet meer anders kan. Blijven wij trouw als anderen om ons heen ontrouw geworden zijn? Laten wij aan elkaar merken dat we elkaar vertrouwen en elkaar steeds weer een nieuwe kans geven?
Geinspireerd door de foto's in het boek 'Volkeren van de Wereld' dat hij van zijn zus Marie voor zijn 51ste verjaardag kreeg, besluit Gunder Jormann, een bescheiden, rustige vrijgezel uit een klein Noors dorpje, op vakantie naar India te gaan om een vrouw te zoeken. Hij ontmoet er de flinke en aardige Poona, serveerster in een restaurant. Het klikt tussen die twee, ze trouwen en Gunder reist dolgelukkig terug naar huis terwijl Poona haar vertrek uit India regelt. Maar op de dag dat Poona in Noorwegen arriveert, krijgt Gunders zus Marie een ernstig ongeluk. Gunder vraagt iemand anders om Poona af te halen van het vliegveld, maar dat loopt mis. Poona verdwijnt en wordt later vermoord teruggevonden. Haar moord stelt inspecteur Sejer (al bekend uit Fossums eerdere misdaadromans) voor een raadsel en brengt het Noorse dorpje in rep en roer.
Zowel een goed geschreven, en boeiende psychologische detective als een ontroerend liefdesverhaal: sfeervol, met een uitstekende karaktertekening en een goed plot.
Deze morgen kreeg ik een smsje, Normaal lees je dan de naam van de afzender. Deze keer enkel vier cijfers. Ik dacht dat het weer eens een bericht was van één of andere operator. Bijna had ik het weggeklikt toen ik volgende tekst onder ogen kreeg: "De genaamde xy heeft deze morgen een zelfmoordpoging geprobeerd. Het zou goed zijn hem nu te bellen op zijn gsm". Ik wist niet wat ik las. Even niet gereageerd, dan een berichtje gestuurd.
De reden naar het waarom is voor de meesten onder ons een luxeprobleem. Voor hem een kwestie van leven en dood. Hij kan nl. de droomwagen niet betalen daar hij geen lening krijgt bij de bank omdat hij nog een schuldenlast draagt...
Inpraten, en zeggen dat hij toch gezond is en werk heeft, maakt niets meer uit. Zijn leven heeft geen zin meer. Het was geen fakebericht, want ik ken de persoon in kwestie. Ik zal echter nooit begrijpen waarom zijn maag nu reeds voor de tweede maal moest leeggepompt worden; Hij heeft werk, zijn baas ziet veel door de vingers, en hij is kerngezond. Maar hij kan niet gelukkig zijn zonder zijn droomwagen, een BMW, die hij nooit zal kunnen betalen. 'Sommigen kopen een woning, ik wil die wagen', waren zijn laatste woorden vandaag. "Anders hoeft het voor mij niet meer".
“Er zijn zoveel mensen die het slechter hebben dan wij. Ik heb mijn ogen geopend en realiseerde me dat ik moest stoppen met zo kwaad te zijn om wat ik niet heb en moet beginnen appreciëren wat ik wel heb”, DELEN dus maar, dat is het echte vasten! Mensen niet laten verkommeren dooor gebrek aan eten en menselijke warmte.
De dwaas doet wat hij niet laten kan, de wijze laat wat hij niet doen kan.
Het lijkt een woordenspelletje, maar er zit veel in.
Als je altijd maar doet wat je niet laten kunt, als je altijd maar toegeeft aan waar je zin in hebt, dan ben je een dwaas, want dan maak je jezelf ongelukkig.
Als je inzicht hebt in dingen die je krachten te boven gaan, als je begrijpt dat je sommige dingen beter niet kunt proberen te doen, dan ben je een verstandig mens en dan heb je ook de meeste kans op een gelukkig leven.
Hoe gaan we om met ons leven, met al onze mogelijkheden en onmogelijkheden?
Spreek smartphonevrije zones af: in feite kan elke plaats tot smartphonevrije zone worden uitgeroepen. De slaapkamer en badkamer komen daarvoor uitstekend in aanmerking. Het is ook een goed idee om tijdens de maaltijden met familie of vrienden in de eetkamer een mand in het midden van de tafel te zetten waarin iedereen zijn smartphone legt. Wij weten allemaal dat een smartphone bij ons niet aan tafel hoort. Veroordeel andere niet, maar geef zelf het goede voorbeeld. Maak afspraken met mensen waarmee je samenleeft, zodat de regels voor iedereen dezelfde zijn.
Tracht te vermijden om als een zombie met een smartphone rond te wandelen. Ik geef toe dat het ook mij lastig valt. Als mijn telefoon zoemt, wil ik meteen kijken. En ik blijf kijken als ik van plaats naar plaats loop. Onlangs vertelde iemand me dat ze zich heel eenzaam voelt als mensen met al hun aandacht op hun smartphone gericht zonder een blik voorbijlopen, in plaats van haar hartelijk te begroeten. Daardoor besef ik nu dat ik door voortdurend met mijn neus in de smartphone te lopen, wordt weggehouden van de aandacht en zorg voor anderen. De smartphone vormt bovendien een gevaar voor de veiligheid. En mensen die met hun smartphone door drukke straten open zijn een gemakkelijk doelwit voor diefstallen.
Het is überhaupt een goed idee om de smartphone vaker uit te laten of opzij te leggen. Zuster Theresa Aletheia Noble
Maar voor velen onder jullie wellcht zo herkenbaar, zowel de houding en kledij van de priester, de plaats van het altaar, als hoe jongens en meisjes destijds gekleed waren toen ze hun eerste of plechtige communie deden. Helemaal uit de tijd, zou je denken, en toch zie ik hoe langer hoe meer deze dingen op sociale media verschijnen. Via foto"s en en gelijkaardige oude prenten wordt overal te lande terug de Latijnse ritus gepromoot, dus in het Latijn, en de priester met de rug naar het volk gekeerd. Persoonlijk vind ik dat verre van een vooruitgang, en zeker niet wat de paus nu wil, die menselijk nabij is. Maar eigenlijk wou ik het even hebben over 'de tijd van toen' en in het bijzonder hoe wij, en dan denk ik aan de meisjes in het bijzonder, gekleed waren op de dag van hun 'plechtige communie', wat later kortweg 'vormsel' werd genoemd. Dat 'later' omdat er vroeger meestal twee dagen over heen gingen, communie en vormsel; en om dit stukje af te sluiten: men mocht zich dan gaan 'tonen' bij vrienden en familie en dan viel er een centje te rapen.... Of wat een simpel prentje allemaal oproepen kan!
Het is goed om eens een campagne ‘dagen mét’ te voeren. En interessant om te horen waarvoor mens zouden stemmen om die dagen in te vullen.
Dagen met de glimlach dan maar.
Het leven wordt zoveel mooier als je aan tafel, op straat, op het werk en in de winkel mensen ontmoet met een gemeende glimlach. Weinig gebaren werken zo aanstekelijk als glimlachen.
Dagen met tijd zal ook veel stemmen halen. Dagen waarop je rond geraakt met al je klusjes en taken, en waarop er tijd overblijft voor elkaar en voor alle leuke dingen in het leven.
Dagen met ruimte om te ademen. Dagen met een open hemel boven je hoofd.
Dagen om weer eens hand in hand te lopen met wie je lief is. Dagen met verontwaardiging om wat onrechtvaardig is en dagen met een stappenplan om daar iets tegen te doen.
Dagen met schoonheid, in al haar vormen. Dagen met kleine en grote gelukjes. Dagen met zoenen en knuffels.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
