Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Deze morgen kreeg ik een smsje, Normaal lees je dan de naam van de afzender. Deze keer enkel vier cijfers. Ik dacht dat het weer eens een bericht was van één of andere operator. Bijna had ik het weggeklikt toen ik volgende tekst onder ogen kreeg: "De genaamde xy heeft deze morgen een zelfmoordpoging geprobeerd. Het zou goed zijn hem nu te bellen op zijn gsm". Ik wist niet wat ik las. Even niet gereageerd, dan een berichtje gestuurd.
De reden naar het waarom is voor de meesten onder ons een luxeprobleem. Voor hem een kwestie van leven en dood. Hij kan nl. de droomwagen niet betalen daar hij geen lening krijgt bij de bank omdat hij nog een schuldenlast draagt...
Inpraten, en zeggen dat hij toch gezond is en werk heeft, maakt niets meer uit. Zijn leven heeft geen zin meer. Het was geen fakebericht, want ik ken de persoon in kwestie. Ik zal echter nooit begrijpen waarom zijn maag nu reeds voor de tweede maal moest leeggepompt worden; Hij heeft werk, zijn baas ziet veel door de vingers, en hij is kerngezond. Maar hij kan niet gelukkig zijn zonder zijn droomwagen, een BMW, die hij nooit zal kunnen betalen. 'Sommigen kopen een woning, ik wil die wagen', waren zijn laatste woorden vandaag. "Anders hoeft het voor mij niet meer".
“Er zijn zoveel mensen die het slechter hebben dan wij. Ik heb mijn ogen geopend en realiseerde me dat ik moest stoppen met zo kwaad te zijn om wat ik niet heb en moet beginnen appreciëren wat ik wel heb”, DELEN dus maar, dat is het echte vasten! Mensen niet laten verkommeren dooor gebrek aan eten en menselijke warmte.
De dwaas doet wat hij niet laten kan, de wijze laat wat hij niet doen kan.
Het lijkt een woordenspelletje, maar er zit veel in.
Als je altijd maar doet wat je niet laten kunt, als je altijd maar toegeeft aan waar je zin in hebt, dan ben je een dwaas, want dan maak je jezelf ongelukkig.
Als je inzicht hebt in dingen die je krachten te boven gaan, als je begrijpt dat je sommige dingen beter niet kunt proberen te doen, dan ben je een verstandig mens en dan heb je ook de meeste kans op een gelukkig leven.
Hoe gaan we om met ons leven, met al onze mogelijkheden en onmogelijkheden?
Spreek smartphonevrije zones af: in feite kan elke plaats tot smartphonevrije zone worden uitgeroepen. De slaapkamer en badkamer komen daarvoor uitstekend in aanmerking. Het is ook een goed idee om tijdens de maaltijden met familie of vrienden in de eetkamer een mand in het midden van de tafel te zetten waarin iedereen zijn smartphone legt. Wij weten allemaal dat een smartphone bij ons niet aan tafel hoort. Veroordeel andere niet, maar geef zelf het goede voorbeeld. Maak afspraken met mensen waarmee je samenleeft, zodat de regels voor iedereen dezelfde zijn.
Tracht te vermijden om als een zombie met een smartphone rond te wandelen. Ik geef toe dat het ook mij lastig valt. Als mijn telefoon zoemt, wil ik meteen kijken. En ik blijf kijken als ik van plaats naar plaats loop. Onlangs vertelde iemand me dat ze zich heel eenzaam voelt als mensen met al hun aandacht op hun smartphone gericht zonder een blik voorbijlopen, in plaats van haar hartelijk te begroeten. Daardoor besef ik nu dat ik door voortdurend met mijn neus in de smartphone te lopen, wordt weggehouden van de aandacht en zorg voor anderen. De smartphone vormt bovendien een gevaar voor de veiligheid. En mensen die met hun smartphone door drukke straten open zijn een gemakkelijk doelwit voor diefstallen.
Het is überhaupt een goed idee om de smartphone vaker uit te laten of opzij te leggen. Zuster Theresa Aletheia Noble
Maar voor velen onder jullie wellcht zo herkenbaar, zowel de houding en kledij van de priester, de plaats van het altaar, als hoe jongens en meisjes destijds gekleed waren toen ze hun eerste of plechtige communie deden. Helemaal uit de tijd, zou je denken, en toch zie ik hoe langer hoe meer deze dingen op sociale media verschijnen. Via foto"s en en gelijkaardige oude prenten wordt overal te lande terug de Latijnse ritus gepromoot, dus in het Latijn, en de priester met de rug naar het volk gekeerd. Persoonlijk vind ik dat verre van een vooruitgang, en zeker niet wat de paus nu wil, die menselijk nabij is. Maar eigenlijk wou ik het even hebben over 'de tijd van toen' en in het bijzonder hoe wij, en dan denk ik aan de meisjes in het bijzonder, gekleed waren op de dag van hun 'plechtige communie', wat later kortweg 'vormsel' werd genoemd. Dat 'later' omdat er vroeger meestal twee dagen over heen gingen, communie en vormsel; en om dit stukje af te sluiten: men mocht zich dan gaan 'tonen' bij vrienden en familie en dan viel er een centje te rapen.... Of wat een simpel prentje allemaal oproepen kan!
Het is goed om eens een campagne ‘dagen mét’ te voeren. En interessant om te horen waarvoor mens zouden stemmen om die dagen in te vullen.
Dagen met de glimlach dan maar.
Het leven wordt zoveel mooier als je aan tafel, op straat, op het werk en in de winkel mensen ontmoet met een gemeende glimlach. Weinig gebaren werken zo aanstekelijk als glimlachen.
Dagen met tijd zal ook veel stemmen halen. Dagen waarop je rond geraakt met al je klusjes en taken, en waarop er tijd overblijft voor elkaar en voor alle leuke dingen in het leven.
Dagen met ruimte om te ademen. Dagen met een open hemel boven je hoofd.
Dagen om weer eens hand in hand te lopen met wie je lief is. Dagen met verontwaardiging om wat onrechtvaardig is en dagen met een stappenplan om daar iets tegen te doen.
Dagen met schoonheid, in al haar vormen. Dagen met kleine en grote gelukjes. Dagen met zoenen en knuffels.
Gij,de Oorsprong, die alles doet noemen Wij zijn samen jouw unieke boeket bloemen.
Het is om het even of je twaalf bent of vijftig of zeventig of meer. Het is nooit te laat, want het is goed dat jij bestaat!
Je bent een bron aan mogelijkheden, een bloem vol kiemkracht een schat aan gedachten en dromen, verwachtingen en kansen.
Sta op en ga leven, ontdek jezelf, ontdek en delf je wezen op, want je wezen is vrij, niet af te nemen door niets en niemand. Ga open, ontvouw je, word ‘jij’! Pas dan zul je weten wat je weg hebt te geven. Pas dan geef je je vrij.
Bedenking tijdens de vasten, uit de Romeinenbrief.
"Wees niet bevreesd als iemand rijk wordt, een groter huis heeft en meer weelde. Want bij zijn dood kan hij niets meenemen, zijn weelde volgt hem niet in het graf".
Deze bedenking maakte ik eveneens voorbije tijd nu we, en dan spreek ik in naam van zeventien neven en nichten, en mijn ouders, onverwacht te horen kregen dat er nog een erfenis te verdelen valt van een tante die reeds in november 2015 overleden is. Mensen die zelfs nooit om die tante hebben gegeven, doen er nu alles aan om tot het uiterste te gaan en de laatste cent te 'trekken' Maar ook hier geldt dat niemand geld en goederen meeneemt in het graf.
En dan merk je plots hoevéél extra tijd voor van-alles-en-nog-wat je plots hebt… maar ook hoe zeer je plots je handen (en de rest) afgesneden bent. En zeggen dat we vóór 2000 ons totaal geen zorgen maakten over internet en consoorten. En nog vijftien jaar eerder stonden we zelfs nog recht om de tv aan en uit te zetten, of luider of stiller - om de antenne op het dak of de zolder - nog maar niet te vermelden !
deze woorden zag ik in Frankrijk op een wenskaart. Ze grepen me zo aan dat ik de kaart heb gekocht, en ik kijk er nog dagelijks naar, want die gedachte kan naar iedereen gaan, en inderdaad, het kost zo weinig elkaar te zeggen:
Ik hou van jou.
maar voor de ontvanger maakt het een wereld van verschil.
Wanneer woorden van troost tekortschieten, kunnen we slechts bidden om geloof en hoop in deze moeilijke dagen. Dat de God die het leven geeft, aan U ook het perspectief van de verrijzenis mag blijven schenken, ook al is dit op dit ogenblik sterk verduisterd.
Blijft een boom een boom als hij al zijn blad verloren heeft, als al zijn takken door de wind zijn verscheurd en er geen kind meer is dat in hem klimmen wil. Als geen vogel meer zijn nest bouwt in de toppen van een boom, is een boom dan nog steeds een boom?
Als een mens een boom zou zijn, zouden bladeren uit vrienden bestaan, is een mens zonder vrienden dan wel een mens?
Laten we samen bomen en elkaars bladeren zijn, die niet bruin kleuren en nooit vallen. En als je toch valt, mijn blad, mijn vriend(in), beloof ik je te vangen en gewoon aan een van mijn takken, terug te hangen.
Sinds donderdag 9 maart had ik noch Internet, noch vaste telefoon, noch tv, tot daarnet. Pas nu waren techniekers bereid gevonden het euvel na te zien. De oorzaak zou liggen in werken aan de nutsvoorzieningen waardoor mijn kabel geraakt werd, enkel de mijne! Vandaar dat jullie dan al die tijd ook niets meer zagen van mij, geen enkele reactie of wat dan ook. Ik kan natuurlijk ook geen mails versturen of lezen, en dit in een periode waar ik elke dag minstens tien mails moet lezen n.a.v. een erfenis van een tante.
Jullie zijn dan ook de eersten die via deze virutele weg iets van me horen, gelukkig deze keer geen ziekte ... Nu maar de 180 mails lezen en beantwoorden.
Sorry voor het onpersoonlijke karakter en ook jammer dat ik velen niet zal kunnen antwooden op wat ze op hun blog geplaatst hebben.
Het leek precies of ik in vastenmodus beland was. Dan beseft een mens ook hoe veel tijd we soms verspillen, hoe relatief vele dingen zijn. En toch kunnen we niet zonder Internet, tv, telefoon ...
Laat los het doodgewone van elke dag, doorbreek je levensritme van normaal en altijd zo. Neem de tijd, wel 40 dagen en veel meer, om te kijken hoe anderen opkomen voor elkaar, om te kijken hoe anderen spreken met elkaar, om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar, en je ontdekt - VAST EN zeker - nieuwe levenskrachten voor jou!
Het regent hier dat het giet ....... Toen ik net naar buiten keek, kwam het beeld van een tijdje geleden weer naar boven......... als ik er weer aan denk word ik stil...........
Ik had laatst boodschappen gedaan, het regende pijpestelen. Toch maar even schuilen onder het afdak. Een klein meisje stond daar ook. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder dit afdak aan de ingang van de supermarkt. We wachten, sommigen geduldig, anderen 'geïrriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent.
Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van 'rennen en spetteren' als een 'kind', zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress.
.. Haar stemmetje was zo mooi toen het de stilte onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'Mama, laten we door de regen gaan rennen', zei ze. 'Wat?', vroeg mama. 'Laten we door de regen gaan rennen!', herhaalde ze. “Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt”, antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: 'Mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'We worden doornat als we dat doen,' zei mama. 'Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen', zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. ‘Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' Het meisje zei kalmpjes: 'Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
'Als we hier samen doorheen komen, komen we door alles heen!'
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
een
