Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Herinner jij je nog de geur van de vers gestreken lakens toen je als kind in bed werd gestopt? En de geur van de wafels op die winteravond? : De geur van thuis, de geur van de keuken? Onvergetelijk. Hoe de school rook, of de geur van de kantine? Dat ben je al lang vergeten maar de geur van thuis blijft een leven lang in je geheugen hangen. Hoe komt dat? Het zijn niet de geuren die zich onvergetelijk maken, het is het gevoel van geborgenheid waaruit ze voortkomen. Je ruikt de lakens niet maar wel de zorg die er achter zit, wel dat gevoel van veiligheid, van geborgen te zijn. Je ruikt de wafels niet maar veeleer de verrassing, de hele sfeer van liefhebben en voor elkaar bestaan.
De armoe van onze dagen is dat we niets meer te ruiken hebben. Veel keukens zijn zo clean als een operatiekamer. Er wordt bijna niet meer gekookt, er wordt niet meer in geleefd. Dat is te veel werk . Niet alleen de armoe, maar het drama van onze dagen is dat men de geborgenheid gaat ervaren als een belemmering voor de persoonlijke ontplooiing, iets dat de individuele vrijheid in de weg staat. Men wil koste wat kost zijn eigen leven leiden, thuis is enkel een goedkoop hotel. Maar als we de muren van de geborgenheid rondom ons wegduwen, duwen we onze eigen identiteit weg, dan wordt je niet meer bij naam genoemd, dat ben je jezelf niet meer, dan ben je altijd onderweg naar nergens.
Op 8 december vierden we het hoogfeest van Maria Onbevlekte Ontvangenis; wat zij heeft bevestigd in 1858 tijdens haar verschijningen in Lourdes, waar ze zich bekend maakte aan Bernadette. Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis. Onbevlekt ontvangen - Dat heeft toch te maken met Maria? Met zwanger worden zonder man. Helaas, zo zit het niet, hoe redelijk de interpretatie ook lijkt. De onbevlekte ontvangenis heeft niets te maken met de conceptie van Jezus maar wel met die van Maria zelf.
De Onbevlekte Ontvangenis van Maria is een dogma van de Rooms-katholieke Kerk. Het dogma bevestigt de bijzondere status van Maria door vast te stellen dat zij ter wereld kwam zonder door de erfzonde te zijn belast. Het moment dat Maria, in de schoot van haar moeder Anna, tot leven kwam, is het moment waarop Maria onbevlekt, en dat wil zeggen zonder erfzonde op haar ziel werd ontvangen.
Zij ontving, met andere woorden, een onbevlekte ziel. Op haar ziel werd door God reeds tevoren de zuiverende werking van de toekomstige Verlossing door haar Zoon Jezus Christus toegepast.
December staat niet bekend om zijn rust. Drukte in de winkels, to-do lijstjes, moeilijke keuzes rond het vieren van de feestdagen… hebben we wel tijd om ruimte te maken voor verwachting? Tijd om stil te staan bij wat ons hoop geeft in donkere dagen? Tijd om zelf licht te verspreiden voor wie het moeilijk heeft, juist deze weken?
Eén advies: kies deze Advent eens voor de vliegtuigstand. Ben je een fervent gebruiker van de mobiele telefoon dan is er constant de verleiding om te checken of er nog iets binnenkomt. Is er iets bijzonders gebeurd, heeft iemand nog iets gedeeld, heb je een nieuwe ‘like’ of reactie ontvangen? Niets willen missen en word je daardoor steeds bezig gehouden? Maar daar is een knop voor! Zet je telefoon af en toe op de vliegtuigstand. Dat betekent dat je niet online ben. Even niet in verbinding met de rest van de wereld.
Het is een aanrader voor deze Advent. Ga er af en toe even boven hangen, boven de drukte van December. Ga even in de vliegtuigstand. Overzie het eens even rustig, kijk naar de wolken, zoek naar een ster.
Een volk dat niet zorgt voor de grootouders en hen niet goed behandelt, is een volk dat geen toekomst heeft! En weet je waarom het geen toekomst heeft? Omdat het zijn geheugen heeft verloren.
En als een samenleving haar geheugen verliest, is zij verloren. Zij heeft geen wortels
De wijsheid hoort bij de ouderen van dagen.
Het is hun taak om hun levenservaring, de geschiedenis van een familie, een gemeenschap, een volk door te geven.
Grootmoeders en grootvaders zijn onze kracht en onze wijsheid.
Laat we onze ouderen niet vergeten, zodat zij, ondersteund door families en instellingen, hun wijsheid en ervaring kunnen inzetten bij de vorming van de nieuwe generaties.
De ouderen zijn een belofte en een garantie voor de toekomst.
TOCH EVEN AANDACHT GEVEN AAN DEZE HEILIGE MAN. HIJ KAN NAAST MIJN NAAMGENOOT SINT-MAARTEN STAAN. BEIDEN DEELDEN OOK ALLES OMDAT ZE ZAGEN WAAR ER NOOD WAS EN DIE DAN OOK LENIGDEN.
De maand december is een maand om elkaar verhalen te vertellen. De herfst loopt af, de winter komt eraan. De natuur trekt zich terug in zichzelf en mensen trekken naar binnen.
Advent is een tijd van stilte en inkeer, én van samen verwachtingsvol op weg gaan. In de adventsverhalen gaat het vaak over het onrecht in de wereld. Er is een intens verlangen naar licht in donkere tijden; naar vrede en gerechtigheid. Met kerstmis vieren we dat het donker is doorbroken. Het is het feest van de hoop dat de liefde overwint.
Kerst, elk jaar weer een drukke periode. Maar het lijkt ieder jaar wel drukker te worden met kerst. Allerlei verplichtingen drukken op ons. De kerstbomen, de kerstborrels, de kerstballen, de kerstdiners, de kerstkransjes, de kerstgezelligheid, de kerstpakketten, de kerstrollade en de kerstliedjes, kerstvieringen op school, kerstviering op de club, kerstviering op de groeigroep en dan ook nog de kaarten die geschreven en gepost moeten worden, de kerstberichten die voor facebook geschreven moeten worden, de kerstmailtjes die nog verzenden wilt etc. Maar waar is God in dit hele gedoe? Vergeten we hem en beseffen we nog wel dat zijn zoon Jezus werd geboren en weten we wel waarom Jezus werd geboren. Staan we daar überhaupt nog wel bij stil? Kortom: hebben wij met kerst nog tijd voor God?
VANDAAG GEEEN VERJAARDAG MEER VOOR MIJN BROER DIE TOTAAL ONVERWACHT OVERLEED IN ZIJN WONING OP 28 JULI 2014, EEN PAAR DAGEN VOOR MIJN OUDERS HUN DIAMENTEN HUWELIJK ZOUDEN VIEREN. HIJ ZOU VANDAAG 61 JAAR GEWORDEN ZIJN. HIJ LEEFT ONDERTUSSEN VERDER IN ZIJN DRIE KLEINDOCHTERS!
De straatjongeren haten hun ouders, ze haten de ‘flikken’, ze haten alles en iedereen, maar voor dieren kunnen ze wel vaak respect opbrengen. ‘De beesten bedriegen ons tenminste niet.’ En door de liefde die ze voor dieren opbrengen en die ze ervan terugkrijgen, krijgen we ze weer op de been. Ouders, houd van jullie kinderen!, zei Père Gilbert met nadruk. Kinderen, besef dat de liefde van je ouders het mooiste is wat je ooit zult krijgen. De Franse priester pleitte ook uitdrukkelijk voor het gebed in het gezin. Zoveel gaat verloren omdat we onze kinderen niet meer leren bidden. Ouders moeten met hun kinderen bidden, elke dag opnieuw!
In de kleine dingen laten we zien wie we echt zijn. Een vriendelijk woord of een snauwend antwoord. Een eerlijke toegeving of een ontwijkende uitvlucht. Een helpende hand of een gebalde vuist. Een troostende schouder of een hooghartige raadgeving. In vele kleine gebaren maken we de grote wereld.
Het was niet voorspeld, maar het toeval wil dat dit weekend eerder een cultureel weekend wordt. Gisteren nog het lichtere genre, vandaag ga ik luisteren naar het derde pianoconcerto van Rachmaninov met het Nationaal orkest van België. En daarvoor maak ik de sprong van Antwerpen naar Brussel, meer bepaald in het Paleis voor Schone Kunsten (Bozar), waar volgende op het programma staat:
Belgian National Orchestra George Pehlivanian, dirigent Liebrecht Vanbeckevoort, piano
Rachmaninov Pianoconcerto nr. 3 in d, opus 30
ZOWEL HET WERK AL S DE PIANIST INTEGREREN ME. TE MEER DAT SLECHTS ENKELEN WERELDWIJD DIT PIANOCONCERTO IN DE VINGERS HEBBEN.
Deze bijzonder getalenteerde zanger zal mijn zaterdag bepalen. Ik had bijna geschreven: betalen. Maar ik vrees dat wij nog alijd zelf de tickets moeten betalen. Gezien de afstand voor mij van Roeselare naar Antwerpen, wordt het meteen een daguitstap te Antwerpen. Wellicht te laat, maar voor wie nog een kans waagt, even zien of er nog plaats is in de Koningin Elisabethzaal, en dit om 20.00 u. Hoe het er daarvoor of daarna gastronomisch aan toegegaan is, lees je later. Heel verheugd dat ik eindelijk deze man live aan het werk zal mogen zien!
Ongetwijfeld herkennen jullie het wel, je staat tegenover iemand, je praat en luistert naar die ander. Plotseling valt je oog op een losse draad, een rafel aan de jas van de ander. Even is de aandacht afgeleid. En gaat het gesprek verder, dan toch valt af en toe het oog op die losse draad
In een andere situatie sta je met iemand te praten. En op een gegeven moment denk je: "Waar heeft die ander het over?" Je bent de draad van het verhaal kwijt. Ligt het aan de ander, of zit er een draadje bij jezelf los?
Weer een andere situatie. Je zit naar een bepaald TV-programma te kijken en opeens ben je de draad kwijt. Ja, ook is het mogelijk dat er plotseling, totaal onverwacht, een storing is. De TV gaat op zwart, ergens in het apparaat is een draad, een kabeltje stuk. Dan zijn we ons opeens heel bewust dat we afhankelijk zijn van zo'n draad.
En het gebeurt soms dat er iets in ons hoofd niet goed gaat. We raken de draad (even) kwijt. Verward zijn, of nog erger, dement worden, betekent afhankelijk worden.
Ons leven hangt met draadjes aan elkaar. Een wonder dat het meestal goed gaat. Al die draden in onze levens, soms losse, vaak ook aan elkaar geknoopte draden, van verwachtingen en verwarringen, van visies en vriendschappen, van geloven en gedachten, van buigzaamheid en boosheid, van meevoelen en meegaandheid, van..., wie ziet hierin de rode draad?
Wat ik heb gedaan? Zelf heb ik het teveel aan zand die de straatwerkers achterlieten opgeruimd. Ik zou ook de bladeren die massaal van de bomen gevallen zijn nog eens moeten wegharken; maar er staat een ziekenhuisbezoek gepland. Een man van 86 jaar is achterovergevallen en zijn onderrug is gebroken... Voor hem welicht een voorlopig einde na maanden van revalidatie. De man kwam nog drie maal met de trein uit Oostende naar Roeslare om zijn petekind te helpen. Waarover zouden wij dan klagen?! Ja, vader klaagt dagelijks over zijn stoelgang, eens niet kunnen gaan, dan te veel, en ook dat werkt op de zenuwen. Best dat moeder nog alles kan in een richting duwen, al was ze voorbije dagen ook zwaar grieperig, en ik moet geen tekening maken van wat dat dan zo allemaal inhield. En nu terug aan het werk!
Ja beste mensen, ik kan eindelijk een einde brengen rond het verhaal rond de paal voor mijn deur. Althans, dat mag ik hopen. Toen men me had achtergelaten met een hoop zand en een diepe put die alsmaar dieper werd, zeker na de hevige regens, die meteen een gevaar werd voor de vele kinderen die er passeerden, werd het stadsbestuur opgebeld. Geen onmiddellijke reactie, tot plots een zware vrachtwagen mét kraan voor de de deur parkeert. Blijkbaar hadden ze het signaal toch opgevangen. Maar de man die de herstelling moest uitvoerren had geen plannen, men wist niet eens waar er wat te doen was. Niets werd gecommuniceerd, niet met Electrabel, niet met de stadsdiensten. Men had nergens een opdracht ontvangen tot herstel! Men heeft aan de man gezegd dan maar een toer rond het blok te doen, en hij zou wel zien waar er al dan niet putten moesten gedempt worden!Het kon dus nog lang duren voor alles terug in orde was. In orde? De blokjes liggen schots en scheef.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
