Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
TOCH EVEN AANDACHT GEVEN AAN DEZE HEILIGE MAN. HIJ KAN NAAST MIJN NAAMGENOOT SINT-MAARTEN STAAN. BEIDEN DEELDEN OOK ALLES OMDAT ZE ZAGEN WAAR ER NOOD WAS EN DIE DAN OOK LENIGDEN.
De maand december is een maand om elkaar verhalen te vertellen. De herfst loopt af, de winter komt eraan. De natuur trekt zich terug in zichzelf en mensen trekken naar binnen.
Advent is een tijd van stilte en inkeer, én van samen verwachtingsvol op weg gaan. In de adventsverhalen gaat het vaak over het onrecht in de wereld. Er is een intens verlangen naar licht in donkere tijden; naar vrede en gerechtigheid. Met kerstmis vieren we dat het donker is doorbroken. Het is het feest van de hoop dat de liefde overwint.
Kerst, elk jaar weer een drukke periode. Maar het lijkt ieder jaar wel drukker te worden met kerst. Allerlei verplichtingen drukken op ons. De kerstbomen, de kerstborrels, de kerstballen, de kerstdiners, de kerstkransjes, de kerstgezelligheid, de kerstpakketten, de kerstrollade en de kerstliedjes, kerstvieringen op school, kerstviering op de club, kerstviering op de groeigroep en dan ook nog de kaarten die geschreven en gepost moeten worden, de kerstberichten die voor facebook geschreven moeten worden, de kerstmailtjes die nog verzenden wilt etc. Maar waar is God in dit hele gedoe? Vergeten we hem en beseffen we nog wel dat zijn zoon Jezus werd geboren en weten we wel waarom Jezus werd geboren. Staan we daar überhaupt nog wel bij stil? Kortom: hebben wij met kerst nog tijd voor God?
VANDAAG GEEEN VERJAARDAG MEER VOOR MIJN BROER DIE TOTAAL ONVERWACHT OVERLEED IN ZIJN WONING OP 28 JULI 2014, EEN PAAR DAGEN VOOR MIJN OUDERS HUN DIAMENTEN HUWELIJK ZOUDEN VIEREN. HIJ ZOU VANDAAG 61 JAAR GEWORDEN ZIJN. HIJ LEEFT ONDERTUSSEN VERDER IN ZIJN DRIE KLEINDOCHTERS!
De straatjongeren haten hun ouders, ze haten de ‘flikken’, ze haten alles en iedereen, maar voor dieren kunnen ze wel vaak respect opbrengen. ‘De beesten bedriegen ons tenminste niet.’ En door de liefde die ze voor dieren opbrengen en die ze ervan terugkrijgen, krijgen we ze weer op de been. Ouders, houd van jullie kinderen!, zei Père Gilbert met nadruk. Kinderen, besef dat de liefde van je ouders het mooiste is wat je ooit zult krijgen. De Franse priester pleitte ook uitdrukkelijk voor het gebed in het gezin. Zoveel gaat verloren omdat we onze kinderen niet meer leren bidden. Ouders moeten met hun kinderen bidden, elke dag opnieuw!
In de kleine dingen laten we zien wie we echt zijn. Een vriendelijk woord of een snauwend antwoord. Een eerlijke toegeving of een ontwijkende uitvlucht. Een helpende hand of een gebalde vuist. Een troostende schouder of een hooghartige raadgeving. In vele kleine gebaren maken we de grote wereld.
Het was niet voorspeld, maar het toeval wil dat dit weekend eerder een cultureel weekend wordt. Gisteren nog het lichtere genre, vandaag ga ik luisteren naar het derde pianoconcerto van Rachmaninov met het Nationaal orkest van België. En daarvoor maak ik de sprong van Antwerpen naar Brussel, meer bepaald in het Paleis voor Schone Kunsten (Bozar), waar volgende op het programma staat:
Belgian National Orchestra George Pehlivanian, dirigent Liebrecht Vanbeckevoort, piano
Rachmaninov Pianoconcerto nr. 3 in d, opus 30
ZOWEL HET WERK AL S DE PIANIST INTEGREREN ME. TE MEER DAT SLECHTS ENKELEN WERELDWIJD DIT PIANOCONCERTO IN DE VINGERS HEBBEN.
Deze bijzonder getalenteerde zanger zal mijn zaterdag bepalen. Ik had bijna geschreven: betalen. Maar ik vrees dat wij nog alijd zelf de tickets moeten betalen. Gezien de afstand voor mij van Roeselare naar Antwerpen, wordt het meteen een daguitstap te Antwerpen. Wellicht te laat, maar voor wie nog een kans waagt, even zien of er nog plaats is in de Koningin Elisabethzaal, en dit om 20.00 u. Hoe het er daarvoor of daarna gastronomisch aan toegegaan is, lees je later. Heel verheugd dat ik eindelijk deze man live aan het werk zal mogen zien!
Ongetwijfeld herkennen jullie het wel, je staat tegenover iemand, je praat en luistert naar die ander. Plotseling valt je oog op een losse draad, een rafel aan de jas van de ander. Even is de aandacht afgeleid. En gaat het gesprek verder, dan toch valt af en toe het oog op die losse draad
In een andere situatie sta je met iemand te praten. En op een gegeven moment denk je: "Waar heeft die ander het over?" Je bent de draad van het verhaal kwijt. Ligt het aan de ander, of zit er een draadje bij jezelf los?
Weer een andere situatie. Je zit naar een bepaald TV-programma te kijken en opeens ben je de draad kwijt. Ja, ook is het mogelijk dat er plotseling, totaal onverwacht, een storing is. De TV gaat op zwart, ergens in het apparaat is een draad, een kabeltje stuk. Dan zijn we ons opeens heel bewust dat we afhankelijk zijn van zo'n draad.
En het gebeurt soms dat er iets in ons hoofd niet goed gaat. We raken de draad (even) kwijt. Verward zijn, of nog erger, dement worden, betekent afhankelijk worden.
Ons leven hangt met draadjes aan elkaar. Een wonder dat het meestal goed gaat. Al die draden in onze levens, soms losse, vaak ook aan elkaar geknoopte draden, van verwachtingen en verwarringen, van visies en vriendschappen, van geloven en gedachten, van buigzaamheid en boosheid, van meevoelen en meegaandheid, van..., wie ziet hierin de rode draad?
Wat ik heb gedaan? Zelf heb ik het teveel aan zand die de straatwerkers achterlieten opgeruimd. Ik zou ook de bladeren die massaal van de bomen gevallen zijn nog eens moeten wegharken; maar er staat een ziekenhuisbezoek gepland. Een man van 86 jaar is achterovergevallen en zijn onderrug is gebroken... Voor hem welicht een voorlopig einde na maanden van revalidatie. De man kwam nog drie maal met de trein uit Oostende naar Roeslare om zijn petekind te helpen. Waarover zouden wij dan klagen?! Ja, vader klaagt dagelijks over zijn stoelgang, eens niet kunnen gaan, dan te veel, en ook dat werkt op de zenuwen. Best dat moeder nog alles kan in een richting duwen, al was ze voorbije dagen ook zwaar grieperig, en ik moet geen tekening maken van wat dat dan zo allemaal inhield. En nu terug aan het werk!
Ja beste mensen, ik kan eindelijk een einde brengen rond het verhaal rond de paal voor mijn deur. Althans, dat mag ik hopen. Toen men me had achtergelaten met een hoop zand en een diepe put die alsmaar dieper werd, zeker na de hevige regens, die meteen een gevaar werd voor de vele kinderen die er passeerden, werd het stadsbestuur opgebeld. Geen onmiddellijke reactie, tot plots een zware vrachtwagen mét kraan voor de de deur parkeert. Blijkbaar hadden ze het signaal toch opgevangen. Maar de man die de herstelling moest uitvoerren had geen plannen, men wist niet eens waar er wat te doen was. Niets werd gecommuniceerd, niet met Electrabel, niet met de stadsdiensten. Men had nergens een opdracht ontvangen tot herstel! Men heeft aan de man gezegd dan maar een toer rond het blok te doen, en hij zou wel zien waar er al dan niet putten moesten gedempt worden!Het kon dus nog lang duren voor alles terug in orde was. In orde? De blokjes liggen schots en scheef.
Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Haar waarde gaat die van edelstenen ver te boven! Het hart van haar man vertrouwt op haar en het zal hem aan winst niet ontbreken. Zij brengt hem geluk, geen ongeluk, alle dagen van haar leven. Zij zoekt zorgvuldig wol en linnen uit en werkt ermee tot genoegen van haar handen. Zij is als het schip van een koopman en haalt haar voedsel van ver. Zij staat op terwijl het nog nacht is, deelt proviand uit aan haar familie. Zij omgordt haar lendenen met kracht en maakt haar armen sterk. Zij merkt dat haar ondernemingen slagen: 's nachts gaat haar lamp niet uit. Zij opent haar hand voor de behoeftige en strekt haar armen uit naar de misdeelde. Kracht en waardigheid zijn haar gewaad en zij ziet lachend de komende dag tegemoet. Zij opent haar mond en zij spreekt wijsheid; van haar tong komen lieflijke lessen. Zij houdt het oog op haar gezin, en nietsdoen is haar onbekend. Haar kinderen staan op en prijzen haar, maar jij overtreft hen allemaal! Bevalligheid is bedrieglijk, schoonheid vluchtig, maar een vrouw die de Heer vreest, moet worden geroemd.
Toen ik deze tekst beluisterde, een tekst uit SPREUKEN, moest ik meteen aan mijn moeder denken. Moeder, deze draag ik dan ook graag aan u op!
Als de bomen kaler en kaler worden, als we door de bomen heen kunnen kijken, als we weer verder kunnen kijken, zien we wat verborgen lag.
Als het grijzer en donkerder wordt, de winter zich aankondigt, als we de gordijnen vroeger sluiten meer naar binnen gericht leven, als we zoeken naar geborgenheid en saamhorigheid, zien we elkaar meer.
Als het kaler en kaler wordt in ons eigen leven, mensen om ons heen wegvallen, als het rammelt aan de ramen van ons levenshuis, zien angst en onzekerheid hun kans.
Als de dagen grijzer, de avonden langer worden, als levensmoeheid ons soms overvalt, dan groeit het verlangen om verder te kunnen kijken, dan beginnen we uit te zien naar nog verborgen licht. Dan ontspruit de knop van hoop, die ons zegt: "Geef je maar over, maak je geen zorgen, het komt goed, ook al zie je zelf niet hoe."
Geef elkaar de hand als teken van vriendschap gewoon het gevoel om voor iemand iets te betekenen openheid kan je gelukkig maken het brengt warmte in je hart
Geef elkaar de hand als teken van troost gewoon het gevoel om er te zijn voor iemand kan een wereld van verschil maken het droogt de tranen in je hart
Geef elkaar de hand als teken van hoop gewoon het goede wensen voor iemand zonder egoïsme de grenzen van het verlangen verleggen het brengt zonneschijn in ons hart
Geef elkaar de hand als teken van verzoening Gewoon het goed willen maken met iemand de deugd van het vergeven zonder eerst voorwaarden te stellen het brengt opnieuw blijdschap in ons hart
Geef elkaar de hand als teken van liefde gewoon het geluk delen met iemand een innige omhelzing van onweerstaanbare gevoelens van genegenheid het doet ons hart gewoon sneller kloppen.
Ik droom van morgen, een morgen dat ik de toekomst onbevreesd tegemoet kan zien ook al was ik vandaag nog doodsbang, een morgen dat er vrede zal zijn in heel de wereld ook al wordt er vandaag nog meedogenloos gevochten, een morgen dat er overal liefde zal zijn ook al worden er vandaag nog levens vernietigd door haat en nijd.
Ik droom van morgen, een morgen, dat alle mensen hun welvaart eerlijk delen ook al worden er vandaag nog mensen uitgebuit en onderdrukt, een morgen, dat alle armoede uit de wereld is uitgebannen ook al sterven er vandaag nog mensen van de honger, een morgen dat er medicijnen zijn voor alle ziektes ook al stierf vandaag nog mijn beste vriend aan kanker.
Ik droom van morgen een morgen waarop ik wakker wordt met de vraag: wat heb jij gisteren gedaan om de wereld beter te maken, wat heb jij gisteren gedaan om noden te lenigen, vrede te brengen, liefde te geven? Elke morgen wordt gedragen door vandaag en gisteren.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
