Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Eergisteren nog een blogje achtergelaten rond het gelaat van de ander, maar achter de blik, de ogen schuilt soms heel veel verdriet, heel veel vragen die onuitgesproken zijn. Zelf weet ik ook maar half hoe mijn ouders nu hun eigen srijd uitvechten tegen demonen, tegen de zekerheid dat dit de laatste halte is.... Daarom, wees altijd aardig, of zoals die leerkracht destijds zegde: VERZORG JE GELAAT, het is misschien de enige blik die de ander moed kan geven....ALTIJD!
Het is de vraag die me af en toe wordt gesteld bij het bloggen, en dat vind ik heel bijzonder. Het geeft de betrokkenheid aan van medebloggers, of je ze nu kent of niet. Ik dacht dan ook via deze weg een kort antwoord te moeten geven.
Zoals meerderen onder jullie lazen? verhuisden mijn ouders na meer dan 62 jaar huwelijksleven van een eigen grote woning met nog een grotere tuin, naar een kamer waar er amper paats is voor twee bedden. Twee mensen die nog helder van geest zijn en nog aktief tot de laatste dag van hun leven in eigen woning, en nu worden geconfronteerd met dementerenden, met mensen in een rolwagen of die zwaar hulpbehoevend zijn, temidden berichten van ziektes en overlijdens.
Dat het voor beiden, trouwens ook voor mij en mijn famile, een grote aanpassing vraagt, hoef ik niet onder stoelen en banken te steken. Ik twijfel er trouwens sterk aan dat ze het de mooiste jaren zullen noemen. Vader vindt er absoluut zijn draai niet, zegde in het begin zelfs er weg te lopen, terug naar huis. In principe kan hij dat want ze heben het huis nog niet verkocht, en ze gaan er dan ook wekelijks op zondag heen. Maar vader is ook bewust dat het vele werk buiten op hem zwaar begon te wegen met de uitdrukking; 'We moeten hier weg'. Hij begint dan de situatie ook te aanvaarden. Wat wel merkwaardig is, is het feit dat moeder, diie leifst thuis zou sterven, er heel vlug een gedacht van gemaakt heeft, en er zich thuis voelt, wellicht omdat ze terug geworpen werd in het verleden, want vele van de huidige bewoners, waren mensen die samen met haar in de vouwenbeweging waren om maar iets te noemen. Er is zelfs een verplegende die hoorde over de kookkunsten van moeder, zo dat het schrift dat moeder gebruikte om gerechten te noteren, recent dienst deed om een taart te bakken, recept uit 1948.
Toen ik hen met Pasen dan zegde dat ze dus blijkbaar haar draai had gevonden, en ik meteen vroeg of ze zich daar nu goed voelde, was het onthutsend antwoord: neen, maar we kunnen niets anders.
Niets is zo verschillend, zo gans anders dan het gezicht van de ander. De blik, de ogen, het gelaat. Jouw gelaat is er voor de ander, zoals ooit een leerkracht zegde, verzorg het. Het is inderdaad via de blik dat je een medemens echt kan ontmoeten, hoe verschillend jouw gezicht ook mag zijn als dat van de ander. Denk maar even als je op de bus zit, op een terras, of op welke plaats ook, waar je toevalig even op elkaar moet kijken. Het gelaat van die ander wordt zelfs helemaal anders als dit een andere kleur heeft dan die van het onze. Nog anders wordt het gezicht, zelfs de blik, als het omgeven is door een hoofddeksel, een sluier. En toch is het gezicht, de ogen, op dat unieke moment dé gelegenheid bij uitstek om de ander te ontmoeten. Aanvankelijk schucher, afwachtend, soms zelfs achterdochig tot plots een glimlach van de ander je ook laat stralen, tot er plots die handdruk volgt, en wie weet veel later die echte ontmoeting die je leven en dat van die ander veranderde!
Niemand heeft de zekerheid nooit een inzinking te kennen, Zelfs de sterkste wordt erdoor bedreigd. Ieder mens kan immers ooit worden geraakt in het diepste van zichzelf, zodat alles je zinloos schijnt, je gezin, je werk, je gemeenschap, je leven zelf. Alle krachten lijken je te ontvallen en je voelt je onmachtig om ook maar iets te ondernemen. Je hebt de indruk doelloos rond te lopen in een eindeloze woestijn.
Wanneer je ooit zo’n situatie doormaakt moet je weten dat er ook voor jou nog toekomst is ………………. Als je maar de toegestoken hand grijpt van mensen die je mag vertrouwen, die kunnen luisteren en van een God die altijd naar je luistert.
Er is in het verhaal van ons leven soms een knik. Het gaat anders dan je gedacht had: een verlies treft je, een vriend gaat van je heen, je huwelijk valt uit elkaar, contacten lopen dood. Je eigen levensverwachting loopt vast, je vindt geen werk of raakt het kwijt, je komt alleen te staan. Je moet op je oude dag je huis verlaten. Je meest geliefde wordt dodelijk ziek
Op de weg van je leven ligt een steen die onverzettelijk lijkt. Wie zal hem wegrollen? Op diezelfde weg kun je iemand ontmoeten: iemand spreekt je aan, iemand tikt je op de schouders, een woord raakt je hart. De steen komt in beweging. Je kijkt niet in een donker gat, maar je ziet licht. Je voelt je uitgenodigd, je voelt nieuwe kracht komen. Het litteken blijft, maar de wond heelt. Je bent opnieuw aanwezig.
Met Pasen trokken de vrouwen naar het graf. Na alles wat ze op Goede Vrijdag hadden beleefd, horen ze nu een engel die hen zegt: ‘Wees niet bang, want Jezus die gekruisigd is, is niet hier, Hij is tot leven gewekt’.
Even verder vertelt het Matteüsevangelie (in hoofdstuk 28): zij gingen snel van het graf weg, vol angst en met grote vreugde, en ze liepen hard om het aan zijn leerlingen te vertellen… Toen kwam Jezus hen tegemoet. ‘Wees niet bang’, zo zei Hij hen. ‘Ga mijn broeders vertellen dat ze naar Galilea moeten gaan. Daar zullen ze Mij zien’.
Wat toen met de vrouwen gebeurde, gebeurt vanuit Pasen ook met ons. De weg die Jezus ons heeft getoond, is een weg – voortaan een pelgrimsweg - die naar het leven leidt.
Wát er in ons leven ook gebeurt, wát onze wereld ook overkomt, altijd heeft God het laatste woord.
Daarom mogen wij niet bang zijn; Wij zijn niet op de dool. Jezus toonde ons wie God is. Hij noemde Hem Abba, Vader. Die Vader heeft Hem tot leven gewekt. Hij is nu de Levende in ons midden.
Ook na Pasen zullen wij – net als de vrouwen – nog soms bang zijn. Maar dieper en beslissender nog dan de schrik en angst is de vreugde om wat uiteindelijk met Jezus gebeurd is. De Vader heeft Hem tot leven gewekt.
Jezus zélf, de Levende, zal ook ons – op de weg van ons gelovig-zijn – tegemoet komen met de woorden van de engel: “Wees niet bang”. Laten wij dan, in ons Galilea van vandaag, van Zijn aanwezigheid getuigen: “Wij zijn geen dolers, maar pelgrims. Gods volk onderweg.”
Stille zaterdag, ook wel aangeduid als Paaszaterdag of Sabbatum Sanctum is de zaterdag volgende op Goede Vrijdag en voorafgaand aan Paaszondag. Het is tevens de laatste dag van de vastentijd. De naam stille zaterdag is afgeleid van het feit dat op die dag de klokken niet worden geluid en de kerken niet worden versierd. Op Stille zaterdag herdenken we het feit dat Jezus dood in het graf lag.
Wat is de Paaswake?
Stille zaterdag duurt tot aan de schemering. Dan wordt de Paaswake gevierd. De paaswake is het feest van het licht en het water.
De vrouwen hebben het lichaam van Jezus gebalsemd.
MARIA bewaarde alle herinneringen aan haar zoon in haar hart.
Gelukkig zij die in het heetst van de strijd moeder mogen zijn!
Hier plaats ik een paar echte foito's van de 'buren' van mijn ouders. Ja deze schapen en hun lammetjes kwamen tot aan de draad tussen onze tuin en de loopweide van de buren. Mijn ouders zullen zeker deze schapen missen, nu ze sinds begin februari in een rusthuis verblijven. Vader ging elke dag de aardappelschiillen over de draad gooien, of in het seizoen de kleine appelen. Ik vernam van de buurvrouw gisteren nog dat deze schapen nog elke dag naar die plaats gaan lopen om te zien of er iets 'te vangen' is, zeker als iemand langs het tuinpad van mijn vader loopt, zoals mijn zus als ze eens alles komt inspecteren. Dus geen zo een domme dieren, tenzij ze op hun rug waren gevallen wat voor de beestjes dodelijk kan zijn.Ze begonnen destijds ook te blaten als ze vader zagen naderen met een emmer in zijn hand. Mooie herinneringen toch.
Pasen heeft iets met schapen en lammetjes, maar het echte Pasen gaat over het LAM dat voor ons werd geslacht tot NIEUW LEVEN.
Mensen zijn als glas-in-loodramen. Ze blinken en fonkelen als de zon schijnt. Maar als het schemert, wordt hun ware schoonheid alleen zichtbaar door het licht dat van binnen schijnt.
Men moet de dingen de eigen stille ongestoorde ontwikkeling laten die diep van binnen komt. Die door niets gedwongen of versneld kan worden. Alles in het leven is groeien en vormt zich, rijpt zoals de boom, die zijn sapstroom niet stuwt en rustig in de lentestormen staat, zonder de angst dat er straks geen zomer zal komen. Die zomer komt toch! Maar slechts voor de geduldigen die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt, zorgeloos, stil en weids. Men moet geduld hebben met onopgeloste zaken in het hart en proberen de vragen zelf te koesteren als gesloten kamers en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn. Het komt erop aan alles te leven. Als je de vragen leeft, leef je misschien langzaam maar zeker, zonder het te merken, op een goede dag het antwoord in.
gOver smaken discussieert men niet, zeker niet bij kunst. De ene vindt een werk mooi, een ander weer helemaal niet. Ook de leeftijd waaop je een werk koopt hangt van de keuze af, alsook het interieur dat je hebt opgebouwd en de dingen die je hebt vergaard tot nu toe. Allemaal een lange inleiding om jullie te vertellen dat ik verleden weekend iets heb gekocht waar ik al lang naar verlangde. Ik vind het alvast mooi!
Deze dingen moet je natuurlijk gezien hebben, want een foto geeft altijd een verkeerd beeld.
Op een afgelegen boerderij vindt de twaalfjarige Kannick het lijk van een oude vrouw en ziet nog net een glimp van een wegrennende man. Deze verdachte, een ontsnapte psychiatrische patiënt, wordt een paar dagen later tijdens een bankoverval als gijzelaar meegenomen door de overvaller. Samen houden ze zich schuil in een vervallen huis in het bos, waar ze volledig op elkaar aangewezen zijn. Inspecteur Konrad Sejer gaat samen met zijn collega Jacob Skarre op zoek naar de bankovervaller en aangezien zijn schizofrene gijzelaar inmiddels de belangrijkste verdachte is van de moord op de vrouw, wordt de situatie als uiterst precair gezien. Als Sejer ontdekt dat ook de twaalfjarige jongen bij de zaak betrokken is, dringt langzaam tot hem door welk drama zich in het bos afspeelt.
Ik heb al verschillende boeken van deze auteur gelezen en ze zijn allemaal even spannend en goed geschreven. Het boek boeit van het begin tot het einde. De hele tijd gebeuren er onverwachte dingen. De karakters van de personages worden heel goed beschreven.
Persoonlijk denk ik dat bovenstaande de reden is waarom in korte tijd vle medebloggers massaal zijn overgestapt naar Facebook, of er gewoon de brui hebben aan gegeven. Bloggen was bedoeld voor aanggenaam tijdverdrijf met dat extraatje dat je iets kon bijleren rond bijvoorbeeld mailen en plaaatsjes delen. maar voor de meeste mensen werd het almaar ingewikkelder. Velen zien ook niet zo goed meer en kunnen het gedild niet opbrengen keer op keer te herbeginnen. Mensen geraken ervan opgewonden, daar waar juist bloiggen voor wat ontspanning moest zorgen. Mensen ergeren zich dood aan die veiligheidscode, en voelen het letterlijk aan hun tikker! Dan maar even Facebook proberen, denken ze, en dan zien ze dat ze ook meer reacties krijgen, een direct antwoord soms. Zelf heb ik altijd heel graag geblogd, maar je kan niet naast de bedenking en de vraag hoe het komt dat nog en handvol bloggers blijven.... Mijn gedacht! Een jaar moest je duwen en drummen om een plaatsje te bemachtigen, nu behoud je zelfs uw plaats, ook door niet te bloggen.
Maak het dus voor bloggers eenvoudig zoals toen zodat men terug plezier beleeft aan het bloggeen. Want bij deze stel ik vast dat voor sommigen de veiligheidscode niet genoeg was; ze stelden een eigen veiligheidscode in. Ik zie zelfs gastenboeken waarbij je heel wat gegevens moet invullen, en je bent niet eens zeker of het bericht verschijnt. Hoe ingewikkelijk kan je het maken, hoe moeilijk voor de medeblogger die langdurig ernstig ziek is?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
