Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
JA, beste vrienden medebloggers, mijn vader wordt vandaag inderdaad 91 jaar oud! En dat op een zondag! Hoe dankbaar en blij dat ik dat nog mag vieren samen met moeder die veertien dagen terug verjaarde! Ja, ik geraak eigenlijk moeilijk uit mijn woorden vandaag. Maar ik denk dat vooral mijn vader zelf zeer gelukkig mag zijn met deze verjaardag. Ondanks hardnekkige kwalen die nu al een tijd duren, mankeert hij niet echt veel. Hij heeft geen ernstige levensbedreingende aandoeningen, zit niet in een rolwagen, is nog helder van geest. En daar mogen we allen zeer blij om zijn, zeker hij zelf! Ik kan een lofrede schrijven over mijn vader, hij die zovelen heeft overleefd. Vooral laatste doet hem pijn, want zijn broers en zussen zijn overleden, net als alle buren van zijn leeftijd en jonger, net als zijn vroegere maten vanop het werk of het verenigingsleven. mar op het gevaar af dat ik nu een rouwbrief neerpen, wil ik gewoon hulde brengen aan mijn vader, met diepe dankbaarheid en met heel veel waardering, met de hoop en het verlangen dat hij nog heel lang bij ons mag blijven in een zo goed mogelijke gezondheid naar hart en geest, samen met moeder. Ik wilde hier nog heel wat meer schrijven, zelfs een foto achterlaten, maar sinds kort weet ik dat een huldebetoon soms als een boemerang terug kan komen, totaal onverwacht. Mag ik dan niet mijn geluik ook niet via deze weg delen?! Zonder te persoonlijk te worden? Mischien is dit de laatste verjaardag die we vieren van deze bijzondere man!.
PROFICIAT PAPA!
p.s. de foto van deze appel, staat voor mijn vader, een echte appel uit zijn grote fruitboomgaard waar hij meerdere ereprijzen voor kreeg!
En deze titel heb ik al meerdere malen gebruikt tijdens het bloggen afgelopen jaar, dus niets met de herfst te maken. ieder van u heeft wellicht iets gepost rond regen, zij het via tekst of crea. Iedereen heeft ook al meerdere malen gevraagd waar die grote gouden bol is afgelopen jaar, een jaar dat nog niet eens ten einde is. Dus deze heel toepasselijk!
WE LOPEN OP EEN REGENACHTIGE DAG DOOR EEN PRETPARK. NA TWEE BUIEN ZEGT MIJN ZOON (5): HET IS VANDAAG AL TWEE KEER DROOG GEWORDEN!
DIe akelige spinnen toch, de meesten onder ons verwensen hen, zeker als ze ongevraagd in je haar komen te zitten of je niet had zien aankomen dat je plots even in hun web verstrikt raakte, maar niemand kan ontkennen wat voor kunstwerken ze bij elkaar spinnen. Het Brugse kant kan er nog niet een tippen!
DAT IS NIET ENKEL EEN UITSPRAAK VAN EEN PSYCHIATER MAAR DE WENS VAN ELK MENS EN VOOR ELK-ANDER DIE HET GOED MEENT MET DE ANDER WELKE DE RELATIE OF OVERTUIGING OOK MAG ZIJN.
Barcelona centrum, twee staatsgebouwen tegenover elkaar. Met telkens een breed geopende ijzeren poort. Een bewaker staat in het midden. Niemand doet een poging binnen te gaan, al zie je heel ver tuinen en grote luchters.
Na een paar maal deze plaats te zijn gedwarsd blijven we staan. Zouden we er binnengaan? En juist op dat moment zien we twee mensen zomaar langs de bewaker binnenlopen.
We zijn verwonderd van alle kunst die ons meteen treft, waarbij deze foto. We hebben helaas op eerste verdieping maar één blik kunnen werpen op wat de raadzaal moet zijn, of we worden woordeloos naar buiten gestuurd. Als we nog vragen wat hier te zien is, krijgt de man geen woord uit zijn mond, enkel een hand maakt duidelijk dat we best zo direct mogelijk het pand verlaten!
Waren we betrapt? Of was hij zelf niet oplettend geweest? Misschien laatste wel! Geen idee maar wel heel veel gezien wat de gewone toerist nooit te zien krijgt. Toen we het plein overstaken om zo het andere pand binnen te gaan, was het alsof deze bewaker gealarmeerd was, want nog meters voor we aan de ingang waren, deed hij teken niet nader te komen. Maar deze nemen ze niet meer van ons af!
Ik ben kwaad! Jaren lang had ik niet één aftrekpost in te brengen in mijn aangifte belastingen. Met de dakisolatie een paar jaar terrug kon ik eindelijk uitzien naar vermindering van een mooi bedrag. Maar toen ik aangifte deed moest ik nog een jaar wachten! Nu ik alles mooie had ingediend en men ook effectief had uitegerekend had wat ik zou terug krijgen, viel gisteren een bruine omslag in de bus. Ik me haasten de omslag te openen om te zien hoe veel ik minder zou moeten betalen dan vorige jaren. Maar groot was mijn verbazing toen ik las dat ik aan de belastingen zo vlug mogelijk de factuur van de gedane werken en de betaling moest doorsturen! Ik werd hoe langer hoe kwader. Ze kennen alle gegevens en pikken ze daar een heel kleinie vis om te controleren! Hoe lang zal dit eenvoudig dossier rond dakisolatie nog aanslepen?! En nu maar zoeken naar dat uitrtreksel van betaling tussen digitale betalingen jaren terug!
Na alle drukte voorbije maanden rond alles wat betrekking heeft rond het ouderlijk huis, is het nu dringend tijd, zeker nu de zon van de partij is, om het eigen tuinhuis onder handen te nemen. Het gras ligt er ook maar triestig bij, en dat nadat alles terug werd bijgezaaid, maar ik hoor dat ik niet de enige ben, gezien koude voorjaaar en dan de regen. Hoe dan ook, ik zal blij zijn dat de eerste klus zal geklaard zijn. En zeggen dat vander nog de fundamenten gegoten heeft voor dit tuinhuis, en ik kan jullie vertellen dat ze nog in geen honderd jaar zullen begeven! Mijn neefjes en nichtjes vonden dit een kabouterhuisjes toen ze nog klein waren.
Waar zie je het nog, dat stoere werkpaard? Toen ik nog klein was was ik er aan gewoon dat af en toe zo een paard langs onze deur voorbijtrok die materiaal door de aarde sleepte. Ja, echte trekpaarden, de oogkleppen aan! Je zag ze zowat overal, toch voor wie te lande woonde. Maar waar zijn ze gebleven? Ze werde vervangen door traktoren en later nog door industriële machines. Maar ik denk dat er hier en daar nog iemand onder jullie is die letterlijk achter een paard heeft gelopen, soms van 'moeten'. In zijn jeugd heeft mijn vader dit wel nog moeten doen, want na zijn werkuren moest hij naar 'den boer'. Mijn grootvader vond dat ideaal, mijn vader heeft gelukkig verder mogen studeren. Maar hoe dan ook, ergens intriest dat het boerenpaard straks deel gaat uitmaken van ons erfgoed. Het weken met zo een dier gaf de mens die het moest in de teugels houden ook heel wat rust. Een bedenking die ik maakte bij deze foto, een foto die bij mijn ouders zou kunnen genomen zijn, gezien het verre uitzicht rondom rond, zowel voor, naast als achter het huis!
Herinneringen bewaar je in je hart, niet op zolder.
In het voor- en najaar ruimen heel wat mensen hun kasten op en keer op keer sta je versteld wat je in die tijd allemaal hebt bijgehouden en verzameld. Het kost vele mensen heel wat moeite om afstand te kunnen doen van die spullen, want aan alles zit wel op de één of andere manier een herinnering vast.
Zeker bij het oprumen van inboedel bij verhuis. En toch, kijk eens bij jezelf hoe vaak je een bepaald voorwerp nog hebt bekeken, vastgehouden... Ook jij zult dan beseffen dat we die spullen vaak opbergen om ze zelden of nooit vast te nemen. We hebben niet altijd tastbare dingen nodig om onze mooie herinneringen vast te houden. Je herinneringen liggen veilig opgeslagen in je hoofd en in je hart... trouwens je hart is veel groter dan je zolder.
Onze Vader die in de hemel zijt. U bent wel oneindig ver weggegaan van deze aarde. Uw naam ligt hier besmeurd, verborgen onder onrecht en geweld. Uw koninkrijk is hier niet te vinden. Hier gebeurt de wil van machtigen, rijken en geweldplegers. Een klein deel van de mensheid heeft volop te eten; de anderen hebben honger. Wij vergeven elkaar niet, maar komen op voor onszelf en de Derde Wereld staat dik bij ons in de schuld. Het kwaad is koning over ons. Zo zit dat.
"Vergiffenis schenken werkt niet als een toverstokje. Willen vergeven is niet hetzelfde als kunnen vergeven. Zo kan het gebeuren dat we wel willen vergeven, maar het niet kunnen. Wanneer hoofd en hart het tenslotte op een akkoordje hebben gegooid en we daadwerkelijk in staat zijn te vergeven, dan blijven nog altijd de pijnlijke ervaringen over die aan de oppervlakte komen, verwarring scheppen en de gevoelens van haat opnieuw aanwakkeren. Dit is wat de vergiffenis van het geheugen genoemd wordt. Het is niet het gemakkelijkste van alles. Dit te kunnen vergt veel tijd."
Iinderdaad beste mensen, 88 is een mooi getal. Enkele jaren terug mocht ik een bijzondere kaart sturen aan mijn vader die toen 88 jar werd. Vandaag is het de beurt aan mijn moeder. Ik ben dan ook blij dat ze ook deze bijzondere leeftijd heeft gehaald. Proficiat moeder bij deze verjaardag. Ik wens je nog heel vele jaren samen met vader, die straks 91 jaar wordt! PROFICIAT MOEDER! En omdat bloemen jouw grote liefde waren, krijg je van mij op vandaag een boeket bloemen. Bloemen, hoe vele uren heb je niet in de tuin gewerkt en daarvoor meerdere eerste en ereprijzen gekregen!
Hoe heerlijk op een zondag met veel zon deze verjaardag te mogen vieren!
Woensdag laatst wou ik even alle ergernissen van afgelopen dagen van me afrijden, en dus ik met de fiets over en weer naar Dadizle, in totaal zo een25 km. Daar breng ik trouwens groot gebracht, daar maken mijn ouders hun laatste dagen door in het rusthuis. Vader moeder zult ge eren, weet ge wel. Toen eht voor hen tijd was om te gaan eten, een veel te vroeg avondmaal, zegde ik eens een koffie te gaan drinken en dan terug te komen. Uit pure gewoonte de fiets genomen, al kon ik ook te voet zijn gegaan. Gezien ik met alle rompslomp en het slechte weer ik nog niet te Dadizele was voor de jaarlijkse noveen, maar evenzeer om te danken voor de goede aflooop van de verkoop van het huis, en om te danken voor de ouders, dan toch maar even de basiliek binnengelopen. Daarvoor echter mijn fiets geparkeerd aan de inkom van het bedevaarts park 'ROSARIUM'. Na een kaarsje te hebben gebrand, en wetende dat mijn ouders pas om 18.00 u teurg in hun kamer zijn, dan maar een koffie gaan drinken. Terug aan mijn fiets, zie ik dat mijn zadel achterste voor is gedraaid en meteen op de laagste stand is geplaatst. Het was bijna niet mogelijk het zadel terug te plaatse. Maar ergens gewaarschuwd door de stand van het zadel, kijk ik in één van de fietszakken en tot mijn ontsteltenis zie ik dat mijn regenmantel is verdwenen! Ik dus toch terug naar mijn ouders waar ik het hun vertelde, en geloof het of niet, maar mijn vader heeft de moeite genomen naar buiten te komen om op zijn eigen manier het zadel weer zo goed als kon weer op juiste hoogte te plaatsen en vast te zetten. Wat een macht heeft die man nog. Toen ik dan eindelijk kon vertrekken passerde ik nog even de stelplaats voor de fietsen, en dan zag ik een container staan voor inzameling kledij. Ik ben er zeker van dat de gast(en) die mijn fiets een draai gegeven hebben, ook mijn regenmantel in die container gedumpt hebben. En iedereen onder jullie weten wat een regenmantel kost. Maar we zijn Vlamingen en hebben altijd geluk: mijn fiets was toch niet gestolen ....
Toen ik deze titel in de krant zag moest ik meteen denken aan iets wat mezelf is overgekomen, jaren geleden. Een heel goede collega was totaal onverwacht uit het leven gestapt. Ik had met hem nog gebeld de dag voordien, en het ook laten weten aan de directie. Het was de directeur die me stond op te wachten om me het trieste nieuws te melden. Toen de datum van de begrafenis me bereikte, liep ik naar het kantoor van de directeur met de vraag of ik naar de begrafenis mocht gaan. Zijn antwoord dat ik nu nog hoor was: ALS JE DAAR BEHOEFTE AAN HEBT MET! Met uitdrukkelijk daarachter mijn voornaam. Ja, ik had er behoefte aan om zijn woorden te gebruiken. Maar zeg nu zelf, was dit wel een antwoord? Wie heeft er 'behoefte' om naar een begrafenis te gaan; Gelukkig mooht ik wel 'de nodige tijd' nemen om afscheid te nemen van een bijzonder goede collega. En dan nog te bedenken dat de directeur het overlijden me kwam melden omdat 'ik blijkbaar een goede band had' ...
Soms gebeurt het dat ik rusten wil maar toch de slaap niet vat. Dan dwarrelen er beelden door m’n geest van oorlog en geweld De mens als beest, vervuld van haat en blinde woede!
en je kan er zo weinig aan doen, niet persoonlijk reageren....Vandaar die vraag die bij me opborrelde toen ik dit lied hoorde: WAAROM AL DIE AGRESSIE?!
"Ik ben nog altijd bang dat het zo blijft M’n hele leven lang zie ik die strijd Wie is er goed of fout? Wie heeft gelijk? We zien maar al te vaak waartoe het leidt.
De wereld draait al eeuwen door Waar is al die agressie voor? Het maakt me bang, het maakt ons kapot Is dat dan ons lot?
Geen dag zonder angst, zonder haat De wereld moet nog even mee En wie dan zorgt, en wie dan leeft Die moet wijzer zijn dan wij met elkaar Ach geloofde ik maar, dat de hemel op aarde bestaat
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
