Nu mijn ouders bijna vier maanden een plekje vonden in een woonzorgcentrum, hier nog enkele sfeerbeelden. Ze zijn zeer tevreden over de vezorging, aan eten ontbreekt hen echt niets, en er is ook heel wat afwisseling in animatie. Er lijkt wel altijd een reden om een feestje te bouwen. Maar dat neemt niet weg dat het een aaanpassing blijf, want zoals eerder geschreven, zij komen van een grote woning met een nog grotere tuin om nu letterlijk tussen vier muren op elkaar te kijken, al is er een ruime lichtgevende eetplaats en een grote cafetaria. Van een oude 'rustige' dag kunnen ze niet echt genieten, want juist nu is men letterlijk boven hun hoofden begonnen aan een tweede bouwlaag. Je al maar proberen te rusten tussen alle geklop door.
Hier enkele sfeerbeelden: Moeder die het breiwerk van medebewoners aan het aan elkaar naaien is. Mensen moesten lapjes breien om dan ketting te maken die als versiering moest dienen bij een aktie 'kom op tegen kanker', waarbij plaatselijk run lopers de gebouwen doorkruisten.
Eindelijk zon, dan is er veel gelegenheid met de bewoners te gaan wandelen in de groene omgeving van de basiliek te Dadizele, er zelf met de groep op bedevaart te gaan. Hier mijn jongste zus met moeder. Ik moet toegeven dat ik mijn moeder niet direct herkende op deze foto, want door de schakering van zon en schaduw lijkt ze daar iets ouder, maar wel heel gelukkig wat ze dan ook is. Ik had nooit gedacht dat zij zich zo goed zou aanpassen, integenstelling met vader die het maar gewoon wordt 'omdat het niet anders kan'.
Je wordt er geleefd zegt hij dan: Opstaan, eten, een beetje kine, eten, de namiddag proberen door te komen en vooral zorgen dat je om 17.00 u terug aan tafel bent voor het avondmaal. Dan dient zich nog een heel lange avond aan. Moeder heeft echter nog tijd te kort, want is alle paperassen aan het klasseren van meer dan 60 jaar samen-zijn....
Wanneer ik dit schrijf zal zopas hun zesde achterkleinkind gedoopt zijn, en daar zullen ze getuige van geweest zijn...
|