Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ik ben terug van de huisarts. In de afgelopen uren - zeker sedert de middag - was er een gevoel van onbehagen en paniek gegroeid, maar het bezoek aan de huisarts om het verwijderen van de draadjes heeft ineens veel deugd gedaan. De operatie is inderdaad dus heel goed gelukt, de pink heeft zijn normale grootte en vorm behouden, maar dan natuurlijk volledig rechtgezet, EN heel belangrijk, die staat helemaal NIIET naar buiten gericht ... of hoe mensen je dat willen laten geloven! Het is wel zo dat de vingerkootjes onder de top van de vinger gevoelloos zijn, maar dat komt terug goed, voorspelt de huisarts. Wie zich verder nog het bericht herinnert van minimale zorg (zie foto van heren voor de lavabo), kan ik nu meegeven dat er nu WEL een voorschrift is opgemaakt voor zowel wondzorg als hulp bij het wassen, en dat voor minstens nog drie weken! Vorige keer vond de vervangende huisarts dit maar luxe! Eind goed al goed? Beste, nu lijkt dit voor velen misschien allemaal een beetje overdreven, maar ik kon niet anders dan dit verhaal afmaken, enkel en alleen al omdat ik twee weken terug melding heb gemaakt dat ik even uit blogland zou zijn verdwenen wegens een toch serieuze ingreep. Laat ons nu maar verder herstellen, want de spalking duurt in elk geval nog voor een zestal weken, dus ook alles wat er bij komt kijken. Ondertussen denk ik hier en nu aan allen die op één of andere manier revalideren, want willens nillens wordt een mens op zichzelf terug geworpen. Dit is geen zelfmedelijden, maar we kennen elkaar om bij elkaar te gast te zijn, te denken aan, te zorgen voor, te bidden met ...
AFSLUITEN DOE IK MET EEN GEBED VOOR DE JONGEN DIE SLACHTOFFER WERD VAN WEERAL EENS EEN STEEKPARTIJ. ONZELIEVEVROUW, BID VOOR HEM!
Ben even te laat met dit bericht door de jullie bekende omstandigheden en toch vind ik het heerlijk nog eens deze tekst te delen daar iedereen dit lied wellicht nooit zal vergeten, noch minder de persoon die Diana voor zovelen is geweest!
Vaarwel England's Roos Moge je voor altijd in onze harten groeien Je was de vanzelfsprekende gratie Daar waar levens gescheiden werden Je riep ons land op, En troostte hen die leden. Nu behoor je tot de hemel En de sterren schrijven je naam.
En het lijkt me dat je je leven leefde als een kaars in de wind Nooit dovend bij zonsondergang of bij regen En je voetstappen zullen altijd afdalen hier langs Englands groenste heuvels; Je kaarsen zullen lang opgebrand zijn voordat je legende zal eindigen.
Beminnelijkheid zijn we verloren; Deze lege dagen zonder je glimlach. Die fakkel zullen we altijd dragen voor het gouden kind van onze natie Zelfs als we proberen er niet aan te denken brengt de werkelijkheid ons tot tranen Al onze woorden kunnen niet uitdrukken welke vreugde jij ons bracht gedurende jaren
... je toch niet alles zelf doet." was het eerste wat me te binnen viel wanneer de poetshulp de deur uit was; maar laat me eerst beginnen met een berichtje dat ik kreeg van een blogvriend - en ergens aansluitend of een vorm van voorspelling voor deze dag, al zijn we niet de dertiende.
'Wie verschil maakt tussen droom en werkelijkheid is nog niet voldoende wakker geworden' Jean de Boisson geb 1919
Niet dat ik droomde over de goede zorgen maar tot op heden was ik tevreden, zelfs zeer tevreden over de familiale hulp én de thuisverpleging, MAAR vandaag is het blijkbaar de dag van de kentering ; ook de dag waarop ik naar de dokter ga om de hechtingen te laten verwijderen. Wellicht hoor je daar pas morgen iets meer over.
In elk geval - en dit moest ik al véél langer hebben geweten, jaren zelfs - blijkt het inderdaad toch zo te zijn dat mensen zich op vandaag in alle bochten moeten wringen om in een mum van tijd zowat alles te doen, al heb ik dat zelf destijds ook aan de lijve ervaren en hoe! Maar voor ik verder ga is het me ook opgevallen dat de jongere generatie ook niets méér noch minder zal doen dan voorgeschreven. Zo komt de vervangende thuisverpleegster aankloppen (ja, inderdaad vervangend terwijl dame één gewoon thuis is omdat het haar beurt niet, is al woont deze letterlijk naast mijn deur!) en het eerste wat ik hoor is dat de wondzorg ten einde loopt TENZIJ er een nieuw voorschrift zal volgen, "maar ik wel mjn plan zal trekken". Ik kijk naar die ingepakte hand en vraag me hoe ik verder deze vinger en handpalm zal verzorgen. Een nieuw voorschrift is dus eerst een nieuwe consultatie bij de dokter ook!
Ondertussen is een (jawel!) vervangnde poetshulp bezig, en dit amper in een paar dagen tijd. Ik begrijp dat het mens zich moet aanpassen, maar waarom twee personen aanspreken, zeker voor zo een korte periode. Ik zie dat, nog voor zij van start gaat, ze al op haar klok kijkt. Waar vorige begon met koken, vraagt de vervangster wat ze allemaal kan doen want ze lijkt uren te veel te hebben in een woning waar het blijkbaar aangenaam is om te werken. Ik geef haar dan maar een paar tips, maar ze maakt alvast haar keuze en mijn prioriteit vervalt wegens 'ik doe dat niet vaak genoeg'. Ik laat haar dan maar begaan. Laat me eerlijk zijn: het gezelschap valt mee tot ikzelf op de klok begin te kijken en me afvraag wanneer ze met koken zal beginnen. Blijkbaar viel op zelfde moment haar euro. Ondertussen is het middag; de bel: de thuisverpleging zoals hoger beschreven; oude zwachtels, ontsmetting, alles blijft op de tafel liggen. Ik hoor het bakken van het vlees maar iets zegt me dat er wat verkeerd loopt. Ik ga kijken en inderdaad: de saus loopt over het het kookfornuis en spuit tegen de dampkap en muren. "Je eten is klaar, je moet het alleen maar opwarmen; ik moet er van door". Ik kijk haar vragend aan want de vorige persoon deed in zelfde tijd ook nog de afwas en gezien ik nog niet in het water kan/mag met mijn handen ... "Zet alles maar in water en in de kast". Nog kijkend naar mijn vloer ziet ze op dat moment ook dat even dweilen wel mag, maar voegt er haastig - haar mantel aantrekkend (want het is herfst) - aan toe, dat ik misschien een beetje perfectionist ben. Wellicht goedbedoeld om vlugger bij een volgende 'patiënt' te zijn, zegt ze dan ook uitdrukkelijk dat ze daarom ook vroezger vertrekt. Ondergetekende zal wel de volledige pot betalen zeker?! Dan toch maar de koudwordende maaltijd verorberd om dan vlug mogelijk, en zo goed als kwaad het kon de jusvlekken tegen het aanrecht, de rest van het afwaswater en diens meer verwijderd ... Zo had ik voor mezelf toch ook anderhalf uur "poetsdenst" erop zitten. Wanneer een mens toch niet alles zelf kan doen! Het pijnlijkste detail komt echter nog: wanneer de verpleegkundige alle verband afnam, lijkt de wonde mee te vallen, staat de pink volledig recht, lijken alle knobbels en strengen wijderd, MAAR staat diezelfde pink sterk naar buiten gericht, iets wat de bandagist onmiddellijk was opgevallen en wordt beaamd door verpleegkundige. Gezien het verband er onmiddellijk terug omhen gaat, tezamen met die schelp, word ik een beetje paniekerig, want kan het niet in alle rust nog eens herbekijken.
Sorry voor dit lang evangelie, maar omdat ik pas om 20.00 u naar de huisarts mag, krijg je alvast deze briefing om tegen volgende keer terug over te gaan naar de orde van de dag, want ook deze dagen gaan voorbij. Daarom nog deze wat een doodgewone poetsvrouw(1) naliet op een keukenrol:
Mooie gedachten neemt niemand je af, wie zo het alleen zijn kan dragen, die spreekt niet van eenzame dagen!
De schaduw in het water In Inger Frimanssons vorige roman Welterusten, mijn liefje is hoofdpersoon Justine verantwoordelijk voor een aantal mysterieuze verdwijningen en sterfgevallen. In haar nieuwste thriller De schaduw in het water pakt Frimansson de draad weer op. In verschillende ve r h a a l l ijnen vertelt ze hoe de levens van de nabestaanden er zes jaar na dato uitzien. Justine is nooit gepakt voor haar misdrij ven. Het leven heeft een rustiger wending genomen en de kans op ontmaskering wordt steeds kleiner. Maar dan dreigt het verleden haar op de valreep in te halen, en de voortekenen zijn luguber. Justine krijgt nachtmerries over een van haar slachtoffers, en vrienden en familieleden leggen plotseling een ongekende belangstelling aan de dag voor haar verleden. Dan duikt er ook nog een politieman op, die zich is gaan interesseren voor het reeds gesloten onderzoek. Het lijkt erop dat de strop om Justines hals steeds verder wordt aangetrokken... Zal ze de dans opnieuw kunnen ontspringen? De schaduw in het water is een briljante demonstratie van psychologische spanning. Een thriller die je van begin tot eind in een ijzeren greep houdt.
"Hij was goed met computers; hij was bezig met service en ondersteuning voor diverse bedrijven. Dat leverde hem veel op, mensen zijn bereid ongeveer alles te betalen, als hun computer het maar weer doet."
Ik zie hier en daar nu iemand smalend lachen of in stilte " 'is waar knikken". En ja, zijn niet haast alle senioren (trouwens ook vele anderen) afhankelijk van de goodwill van een bevriende pc-dokter?! En willen we daar inderdaad veel voor betalen?! Het begint sterk te lijken op een doktersbezoek.
Dit fragment heeft me geraakt, te meer het helemaal niet komt uit de pc-world, maar uit een sterke literaire thriller. Naar ondertussen goede gewoonte bevevel ik u dit boek dan ook sterk aan!
Of dit nu een vast citaat is weet ik niet, maar het sprak boekdelen wanneer ik dit las in mijn mailbox na een "ziekenbezoek" van een blogger! - JA, INDEED VAN EEN BLOGBEZOEKER! DANKE, niet alléén voor dit citaat natuurlijk maar voor allen die me ergens "gevolgd" hebben. Ik probeer dan ook wat bij te benen nu het al wat vlugger gaat met tikken, al moet ik rekening houden met uren en tijdstippen wanneer familiehulp komt of thuisverpegende of kinesist of ... Maar wat betekent dit slechts i.vgl..m. met zovelen die dagelijkse zorg nodig hebben voor dagen, maanden, jaren zelfs. Mag ik van deze gelegenheid gebruik maken een dikke PLUIM te steken op de hoed van zoveel professionelen, maar ook van mantelzorgers en vrijwilligers! En dit van harte en gemeend! Mag je altijd vreugde vinden in het werk en de mensen die jullie zijn toevertrouwd!
Ik denk dat we dit allemaal kunnen wanneer de gelegenheid zich voordoet, ongedwongen! Gewoon de ander zichzelf laten zijn bij zichzelf en bij de ander, en zo een deur open laten, een deur open houden om letterlijk en figuurlijk buiten te treden. Misschien zefs NU, op dit eigenste moment!
Ooit had ik het uitgebreid over VRIENDSCHAPSLIEFDE (kan je terugvinden in het archief). Naar aanleiding wat ik recent zag en hoorde wil ik volgende toch ook even delen omdat ik weet dat vele vrouwen (voornamelijk toch) zich hierin zullen herkennen, zelfs in blogland, is het niet N en E en L?
Twee vriendinnen, toen nog kinderen, hadden elkaar beloofd met elkaar te trouwen. Natuurlijk werd dit niets méér dan een droom, maar bij het ouder worden begonnen ze elkaar "liefsten" te noemen. Dat kan je soms ook voorhebben tussen twee zussen, moeder en dochter ... Maar op een dag werd de vriendschap gebroken door wat achteraf één groot misverstand was dat zichzelf voeding gaf. Het gebeurde vaak wanneer die ene vriendin de slaap nier kon vatten ze dacht en hoopte: 'Als we toch maar weer vriendinnen zouden worden. Elkaars liefsten. Neen, geen liefsten in de zin dat ze lesbisch waren of zo. Maar een ander gevoel, een innerlijke samenhorigheid. En zusterschap! "Jij, mijn liefste vriendin". En de stap werd gezet naar die andere toe. Nu is er terug die vreugde elkaar "liefsten" te kunnen en mogen noemen, een grote bron van kracht en levensenergie! Ik wens jullie een unieke vriendin, een beste vriend!
Toeval of niet, zag ik op SN de vraag hoeveel échte vrienden jij hebt. Ik hoop dat er enkele mogen zijn waar je kan bij "thuiskomen"!
VRIENDSCHAP EN LIEFDE, HOE MOOI KAN DE WERELD TOCH ZIJN!
U hebt het misschien onthouden, anders vergeten of er nooit bij stil gestaan, maar wanneer ik dit blog startte stond de muziek aan van Jacques Brel met het lied "Ne me quitte pas". Een paar mensen werden daardoor geraakt en zo liet ik destijds iets achter over de zanger. Nu er ondertussen op SeniorenNet meer mogelijk is geworden heeft een lieve blogvriendin voor me gezocht naar lied en tekst. Vandaar dat je vanaf nu dit lied terug hoort als eerste. Wil je echter verder mijmeren bij die hemelse muziek die rust brengt, schakel dan over naar een volgend fragment.
Ik geef u alvast de tekst mee van het chanson, dat diezefde vriendin voor me heeft opgezocht waarvoor een bijzonder woord van DANK!
Ne me quitte pas Il faut oublier Tout peut s'oublier Qui s'enfuit deja Oublier le temps Des malentendus Et le temps perdu A savoir comment Oublier ces heures Qui tuaient parfois A coups de pourquoi Le coeur du bonheure Ne me quitte pas (4 fois)
Moi je t'offrirai Des perles du pluie Venues de pays Ou il ne pleut pas Je creuserai la terre Jusqu'apres ma mort Pour couvrir ton corps D'or et de lumiere Je ferai un domaine Ou l'amour sera roi Ou l'amour sera loi Ou tu seras reine Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas Je t'inventerai Des mots insens�s Que tu comprendras Je te parlerai De ces amants l� Qui ont vu deux fois Leurs coeurs s'embraser Je te racont'rai L'histoire de ce roi Mort de n'avoir pas Pu te rencontrer Ne me quitte pas (4 fois)
On a vu souvent Rejaillir le feu De l'ancien volcan Qu'on croyait trop vieux Il est para�t-il Des terres br�l�es Donnant plus de bl� Qu'un meilleur avril Et quand vient le soir Pour qu'un ciel flamboie Le rouge et le noir Ne s'�pousent-ils pas Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas Je ne veux plus pleurer Je ne veux plus parler Je me cacherai l� A te regarder Danser et sourire Et � t'�couter Chanter et puis rire Laisse-moi devenir L'ombre de ton ombre L'ombre de ta main L'ombre de ton chien Ne me quitte pas (4 fois)
GA NIET ALLEEN DOOR HET LEVEN DE LAST IS U TE ZWAAR ... zegt de HEER
Maar laat je ook omringen door vrienden en mensen die het goed met u voorhebben! HEB DAAROM VERTROUWEN!
KOME WAT KOMT, MAAR BLIJF IN DE LIEFDE!
GOD IS NIET UIT OP MACHT, MAAR WIL BIJ DE MENSEN ZIJN, BIJ U EN BIJ MIJ, NU EN MORGEN!
Wie het ooit heeft ervaren, ook gedurende tijden van angst en onzekerheid, twijfel en verdriet, zal daarvan dankbaar kunnen getuigen. Mag ik u deze dan meegeven voor de volgende dagen?!
WAT TE DOEN WANNEER DE THUISVERPLEGING VOORSTELT NAAST DE WONDZORG OOK IN TE STAAN VOOR TOILET,JE HAAR TE WASSEN, JE TE HELPEN IN EN UIT BAD EN DAT ALLEMAAL GRATIS OMDAT HET NOODZAKELIJK IS, WANT WAT DOE JE MET EEN HAND .... MAAR DE VERVANGENDE DOKTER DAAR GEEN VOORSCHRIFT WIL VOOR MAKEN "OMDAT DIT LUXE IS EN JE DAT OOK AAN DE LAVABO KUNT"? AAN LAVABO OF IN BAD: TOCH ALTIJD LIEFST TWEE HANDEN NODIG! IK GEEF DEZE NOG EVEN MEE OMDAT IK ZOPAS EEN MOOIE PASSENDE FOTO TOEKREEG WAARVOOR DANK!
Woord vooraf: wanneer ik begin aan dit derde deel zal het zijn omdat wellicht de ingreep lijkt geslaagd te zijn, ik niet te veel pijn heb, maar vooral omdat ik energie krijg van zovelen hier in blogland en via mailberichten. Velen hebben me sterkte gewenst, zelfs voor me gebeden of en kaarsje gebrand en hebben gevraagd naar de evolutie. Ik wil dan ook zo vlug mogelijk reageren. Klinkt het sentimenteeel, emotioneel?! Het zij zo, maar het is het minste wat ik kn doen als tegenprestatie. Want ook ik wilde af en toe iemand verder volgen wanneer die of gene door moeilijke tijden ging. Ja, we zijn er om elkaar te helpen,nietwaar zoals in het liedje. En zo kom ik naadloos terug op het vervolg van deel 2. Ja, hoeveel mensen passeren de revue en dit in zo een korte periode! Van huisarts over de handchirurg. Mijn broer die ik hier uitdrukkelijk wil noemen (dan weet je wat een broer voor je kan zijn ook al heeft hij andere aspiraties) die me naar het ziekenhuis bracht - kon ik wel alleen,maar hoe terug eens zonder handen? (alleen al die morele bijstand is niet te betalen!- het onthaal, de verplegende (o.a. zij die me NAT wou wassen, waarmee ze bedoelde een washandje zo uit een bakje water direct op de huid), de personen links en rechts van het bed, zus die me terug thuis bracht, ouders die op de koffie komen maar eigenlijk komen zien wat nog kan/moet gedaan worden (IN LIEFDE EN WOORDELOOS), de poetsvrouw die ondertuussen ook al lekker heeft gekookt, de vriend-verpleger die me naar de dokter brengt op controle, de buurman die belangeloos me naar de bandagist brengt, de thuiverpleegster die komt voor wondzorg en straks bezoek aan de kinesist! De huisarts die wél betaald wordt en dat enkel en alleen voor een paar voorschriftjes, anders krijgt een mens geen wondzorg, geen kine, geen attest voor familiehulp ... Wraakroepend! Je zal maar geopereerd worden, thuiskomen op zaterdag en dan eerst een dokter van wacht moeten zoeken alvorens de wonde kan nagzien worden! Dit blijkt nu echter de "nieuwe code" te zijn, een "oorlog" tussen huisdokters die zélf willen kiezen welke verpleger ze aansellen, welke medicatie wordt voorgeschreven, en de specialisten die vanop de ziekenkamer meteen alle voorschriften en raadgevingen kunnen meegeven. Geldgewin? In elk geval werd ik er niet beter van, de vervangende huisdokter wèl! Maar dit terzijde.
p.s. Is het ok niet DE ZON die het vandaag allemaal wat aangenamer maakt? Of zijn het toch jullie die in stilte aan me denken?! In elk geval wil ik nog heel uitdrukkelijk een woord van bemoediging sturen aan de vrienden-bloggers die nu ziek zijn, bedlegerig, last hebben van depressie, de levensavond aanvoelen of herstellen van een zware operatie! "Tot morgen en nu rusten!" zegt mijn hand en vinger. Blij dat ik bij jullie even mocht verwijlen!
Goeie vrienden, Beste bloggers Geachte lezer Dankbare bezoeker,
Nu het vorige deel blijkbaar "verschenen is" wil ik nog even verder gaan want de kinesist heeft ook aangeraden wat passieve vingerkine te doen. Inderdaad valt het me op hoe in enkele dagen de vingers stram worden. Ik dank alvast de mensen die mijn vlugschrift op hun blog geplaatst hebben waardoor meerderen wisten waarom ik even verdwenen as van SeniorenNet. Voor julie een klein gebaar maar voor mij was dat zéér deugddoend! Mag ik dan in de eerste plaats alle mensen van harte en uit de grond van mijn hart DANK U zeggen voor elke lieve attentie voor en na de operatie, hetzij via mail, gastenboek, post of telefoontje! Al langer weten we - en dat heb ik recent nog geschreven - dat we, wanneer we dat willen één grote familie zijn, begaan en bekommerd met en om mekaar. Wél deze keer heb ik dat aan de lijve mogen ondervinden ook al hebben we elkaar nog nooit 'van aangezicht tot angezicht' gezien. Maar dan is een simpel berichtje zo deugddoend!
Ik kijk hier dus nu op een hand die zo goed als volledig is ingepakt in een soort schelp, plastic-look met één gespalkte pink, gesloten met twee drukknoppen. De duim en wijsvinger kunnen elkaar met moeite groeten! En deze verpakking moet ik aanhouden bij dag en bij nacht gedurende de volgende vier weken. Nadien nog eens vier weken om er mee te slapen. En dan maar hopen dat de pink terug volledig recht zal staan, maar daar ben ik nu al vrij zeker van.
Een mens beseft nog niet half hoe sterk hij beide handen nodig heeft. Heb ik het u eerder gezegd? Wel probeer deze avond maar eens ALLES met één hand te doen ... Je geraakt nergens een alles duurt tweemaal zo lang! Waar ik ook even wil bij stilstaan is hoe vele mensen ons toch omringen met goede zorgen, zij het professioneel of vrijwillig. Laat me eens het lijstje chronologisch overlopen (en iedereen kan dit voor zijn eigen situatie invullen, want ik ben nu ook maar een patiënt tussen de patïenten); maar voor alle zekerheid nog eens opslaan, want te jammer mocht het verloren gaan. In andere situatie herschrijft een mens dit, maar nu, liever niet ... op naar deel 3!
proberen of het al wat beter gaat dan gisteren ... Ik wou jullie namelijk laten weten dat ik terug thuis ben na de operatie aan de linker pink die overigens goed is geslaagd, zonder complicaties en volgens de badagist is de chirurg "een artiest waarmee hij bedoelde dat hij microscopische chirurgie heeft toegepast. Al die tijd wou ik niet echt kijken naar de hand tijdens vervangen van verband maar wanneer ik dit hoorde zag ik dat het inderdaad mooi is als je zoveel hechtingen wel mooi kunt noemen. Voor ik verder ga zal ik alvast dit deel opslaan om te zien of de tekst weer niet is verloren gegaan zoals gisteren; vandaar zag je maar alleen de foto. Ik ben zo bij jullie terug al voel ik bij elke aanslag een kleine pijnsheut in midden van handpalm, maar ik ben het aan jullie en mezelf verplicht teken van leven te geven. Tenslotte voel ik mij een luxepatiënt. Laat ons maar bv. denken aan Geert, de man van Martientje(blog) na een hartoperatie!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
... je toch niet alles zelf doet." was het eerste wat me te binnen viel wanneer de poetshulp de deur uit was; maar laat me eerst beginnen met een berichtje dat ik kreeg van een blogvriend - en ergens aansluitend of een vorm van voorspelling voor deze dag, al zijn we niet de dertiende.
