Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Jos Brink zal donderdag in Amsterdam ter aarde worden besteld. Voor zijn begrafenis zal hij eerst tussen 9 en 11 uur worden opgebaard in Theater Carré, waar het publiek afscheid van hem kan nemen.
Na een bijeenkomst in De Duif zullen de naaste vrienden van Jos met hem naar begraafplaats De Nieuwe Ooster gaan. Rond 14.00 uur vertrekt de stoet daarheen, waar in de aula tussen 15.00 en 16.00 uur een herdenking wordt gehouden, waarna Brink wordt begraven. De begrafenis is voor iedereen toegankelijk.
Vanaf maandag ligt in de hal van Carré tussen 12.00 en 22.00 uur een condoleanceregister. Op de overige dagen is het register om 10.00 uur geopend.
Met deze wijze van afscheid nemen wordt een wens van Brink - die niets van zijn begrafenis geregeld had - ingewilligd. In een interviewfragment dat de Vlaamse televisie ter gelegenheid van zijn heengaan uitzond, schamperde Brink over de Nederlandse uitvaarten in het algemeen, met een kopje koffie en een plakje cake. "Je zou van ellende zelf in de put springen. De presentator zag liever een 'grootse' begrafenis met buffetten en drank, het liefst vanuit een theater.
In een publicatie van uitvaartorganisatie Dela schreef Brink ooit: 'Ik heb aangegeven dat ik vanuit Carré wil worden begraven. Daar is de openbare wake. Zo hoort dat bij acteurs. Vandaar naar mijn kerk De Duif, een kippeneindje verderop, voor de uitvaartdienst. Dan naar Westgaarde, met een lekkere hap en snap na afloop. Dus niet dat kopje koffie en een plakkie cake, waardoor de mensen nog dieper in de put raken. Op mijn uitvaart is het een vrolijk samenzijn met buffetten en drank. Het ouderwetse begrafenismaal, zullen we maar zeggen, en die waren er niet voor niets. En dan maar hopen dat mensen mij herinneren als een man die zijn best heeft gedaan in het leven. Maar uiteindelijk geldt: Wanneer je dood bent groeien alle bomen door en is de groentenman om negen uur weer open...'
Beste, deze wou ik toch even achterlaten op mijn blog. Ja, ik dacht een tijd terug er emotioneel klaar voor te zijn, maar nu de ingreep aan de hand voor de deur staat - ik nog wat moet poetsen voor de poetsdienst komt(Ja, zo zijn Vlamingen hé!)- vraagt een mens zich af of die ingreep wel nodig is. En dan krijg je volgend berichtje door. Toch leuk. Ja, veel méér tijd om te bloggen zit er niet in, en zeggen dat ik de laatste tijd zo goed bezig ben ... "Mooie liedjes". Maar ondertussen maak ik van de gelegenheid gebruik m:ijn pc ook even naar de dokter te brengen voor preventief onderzoek zodat we terug samen kunnen verder gaan. Ook al zal ik weinig of niets kunnen tikken, ik zal graag jullie blogs lezen en met één vinger proberen te reageren, want ik kan niet zonder mijn partner, de blog die zoveel vrienden bracht. Zeker de laatste dagen heb ik dit weer eens mogen ervaren. DANK is dan ook een voorlopig laatste woord voor ze die hand goed inpakken en ik nog pijnloos kan tikken. Maar nu die mailgroet van een blogger.
'De beste spiegel is een oude vriend', (George Herbert). ------------------------- Volgende week om deze tijd ben je weer het heertje. Het ergste (denken aan) is dan achter de rug. Dus niet omkijken maar vooruit zien. De toekomst is geweldig.
'God geneest, en de dokter strijkt het honorarium op", (Engels spreekwoord). "vertel dit niet aan je arts anders mag je geen nachtje overblijven." Maarten nog een fijne midweek en hou je sterk.
Geef je ziel de stilte die zij nodig heeft om zich te laten horen. Want de stem van de ziel is zacht en zij kan alleen in de stilte tot haar recht komen. Heinz Körner
... is niet dood. Ik moest hier even aan denken wanneer ik het overlijdensbericht las van Jos Brink, maar nog méér wanneer ik met aandacht luisterde naar het 'In Memoriam". "Eén van de grootste geschenken van onze Maker is dat we niet weten hoe het afloopt", getuigde hij er ondermeer.
Op bewuste dag was ik aan het zappen doorheen blogland en toen werd ik stil bij het getuigenis en mijmering - en blijkbaar ben ik niet de enige - van Pierre Van Laeken over de de dood van zijn broer Jan. Ja, we zouden allemaal misschien wat minder moeten zappen van blog naar blog maar even langer moeten stilstaan bij zelfde blog om zo de mens achter het scherm beter te leren kennen, maar dit geheel terzijde. Het is met de toestemming van Pierre dat ik een fragment uit zijn 'brief aan zijn broer' nog eens in de kijker wens te plaatsen. De reden dat ik dit hier en nu doe is niets anders dan het feit dat ik twee mensen ken van wie ik weet dat ze nu de weg naar de overkant gaan.Het weze voor hen, maar ook voor anderen een troostend gebaar, want soms kan je op afstand de dingen zo anders zien, met ogen die hebben geweend maar gelovend in een nieuw en eeuwig leven. Alléén je eigen partner kan je niet helpen in de dood. Vooraleer Pierre Van Laeken te citeren kreeg ik juist nog deze in handen, want inderdaad is het soms te laat om dingen "goed te maken", een leven samen mooi af te ronden.
Lees even met me mee: "Waar was ze nu, haar dode en geschonden lichaam? Op een roestvrijstalen tafel in een mortuarium? Die vrolijke lieve vrouw, haar buurmeisje en beste vriendin, met wie ze haar leven en gedaachten zoveel jaren had gedeeld. Ze hadden nooit de gelegenheid gehad om elkaar terug te vinden, zoals zij zo vaak zo hevig verlangd had. HET WAS EEN KWESTIE VAN DAGEN GEWEEST. NU WAS HET TE LAAT"
Gelukkig sluit onze vriend Pierre af in optimisme met een boodschap voor na dit leven ... of gaat het leven gewoon verder zoals hij het mooi verwoordt?
Er gaat niets verloren van wat de aarde geeft en niets van wat zij vraagt. Bij de dood verdeelt zij alles weer over honderdduizend dingen. Wij zijn hier altijd geweest en zullen hier altijd zijn. Uiteenvallen in atomen, in de oerstof waaruit wij zijn geschapen. Doodgaan is niet voor altijd niemand zijn. Het is de lieflijkheid van het zonlicht op een roos. Een zachte zomeravond. De kus van een kind. Woorden op lippen. Het ruisen van een vloeiend beekje. Het gefluister van de wind in de bomen. Een eeuwigdurend raadsel.
Mensen, ik heb vandaag een raar gevoel, bijna een vakantiegevoel. Vrij raar en dat enkele dagen voor ik naar het ziekenhuis stap voor een ingreep aan de hand waar sommigen al eerder over lazen. Het is een gevoel zoals het je kan overkomen wanneer je al lang een reis hebt gepland, alle voorbereidingen hebt getroffen, de koffers gepakt zijn - enkel nog niet gesloten, want er moet nog iets bij ... Maar de voorbije dagen moest dan ook heel wat gregeld worden, net als voor een reis, ook al zal ik maar één nacht van huis zijn. Maar nu kan ik nog alles wat me belieft. Volgende week deze tijd word ik voor een deel sterk afhankelijk van mensen: de familiale hulp, de thuisverpleging, de kinesist, de vertrouwensmensen. Misschien is het feit dat alle voorbereidingen achter de rug zijn en dat ik er een goed gevoel bij heb, dat het ook lijkt alsof ik op reis ga. Nog alles even schikken, de buren en enkele anderen verwittigen. Dus toch op reis? In elk geval heeft een mens toch een klein koffertje in te pakken. Het vakantiegevoel is er ook mede zij de vele mails die ik nu al kreeg met wensen voor een spoedig en geheel herstel. Al die mensen gaan met me mee in hun gedachten en gebed, allemaal medereizigers die het me blijkbaar zo comfortabel mogelijk willen maken. Alsof we samen op de bus stappen om samen goed en wel terug te keren, met een blij en opgewekt gezicht. Ook biddende mensen gaan met me mee, zelfs live tot in Italië! Waar bloggen toch kan toe leiden; is dat niet mooi! We kunnen dus echt van deze aarde op deze vierkante meter een hemel maken wanneer we allen maar dezelfde richting inkijken. En zo vergeten we de kleine en grote kwalen. Dit ervaar ik nu héél concreet Ik besef dat blogvrienden niet aan de deur kunnen kloppen met een brood of een fles wijn, maar door die bijzondere vriendschap onder bloggers is er soms iemand die je leven verandert, die je door moeilijke, verwarde tijden heen helpt en je aanmoedigt ... omdat je geen zorgen hoeft te maken. Dat hebben velen onder jullie elkaar al mogen ervaren als bloggers. Ik wens dat dit nog zo jaren mag doorgaan, want alle mee-lijden heeft met liefde te maken, en in echte liefde met of zonder hoofdletter kom je vroeg of ook dat lijden tegen.
Liefde is een straling die je mee trekt over een reis, Liefde is leven dansen over een energie die klinkt als een wijs,
Het klinkt net als muziek, laat je leiden, Dansen op een energie die je dan ook niet kan vermijden, Laat je ook gaan je ziet dat het stroomt, Weet wel zeker dat je er ook van droomt.
Waar is het als je het niet ziet , de weg die jou alle mogelijkheden biedt Vaak is het voelen, het denken laat je weg, Zal het jou helpen? Als ik het tegen je zeg?
Zie de zon vaak in je hart, laat hem stralen door je heen, Dan voel jij waar je staat en ben je niet alleen.
Als je éénmaal begrepen hebt om het wenige dat je hebt, vijf broden en twee vissen, uit handen te geven, in Gods handen, dan zal je het wonder beleven: duizenden mensen zullen als broers en zusters van je breken blijven leven.
Zo leven wij van en voor elkaar. Want niemand is zo rijk dat hij of zij niet kan ontvangen, en niemand is zo arm dat hij of zij niets te bieden heeft, elk naar zijn eigen gaven en talenten. Velen onderschatten wat ze een ander geven, en daar ben ik blij en dankbaar om!
Wie de échte liefde en de échte vriendschap ontdekt, begrijpt zijn gave voor de andere.
Dat te mogen ontdekken in een periode van twijfel en kommer, heel concreet naar de komende ingreep, kan een mens ineens weer kracht geven zoals ik het in een vorig artikel schreef. Er wordt véél opgelost wanneer je er direct tegenaan gaat; vaak is dit al de helft van de oplossing en valt een stuk "hoe zal het gaan?" weg. De genezing en het herstel lijken al bezig nog voor ik de operatiekamer heb gezien. Ik heb de huisdokter gezien, laatste preoperatieve onderzoeken ondergaan, familiehulp gecontacteerd i.v.m. organiseren huishouden en poetsdienst. Nu nog een thuisverpleger vinden ... En kijk, ik heb al een heel veel beter gevoel dan wat ik schreef in "ziekte" al kan ik de ingreep en het herstel niet minimaliseren. Maar precies omdat anderen oprecht bezorgd zijn krijgt een mens onbewust een duwtje in de rug. Vandaar ook de eerste zin van dit bericht ... De gave voor de ander, maar deze keer de gave tot vriendschap VAN anderen die ik krijg en waar ik nu al zeker van ben dat het meeleven zal blijven. Eigenlijk wou ik alleen maar bovenstaande zinsnede in vetjes zetten, want zo betekenisvol! Mogen jullie deze vriendschap ook ervaren in eigen leven, bij familie en vrienden!! Het weze zo!
Ieder heeft soms van die dagen, dat het allemaal niet gaat. Dat het is alsof ze je plagen, en dat ieder somber kijkt. Dat er weinig bloemen bloeien, dat de zon niet altijd schijnt. Kortom, dat je vrolijkheid, op een haartje na, verdwijnt. Kijk dan om je heen, en denk, er is altijd een weg, altijd een licht. Geniet van alles om je heen, de wereld in al zijn pracht. Een vlinder, een bloem, zelfs een simpele steen. De blijheid van het leven, is ons allemaal gegeven. 't Zit hem in de kleine dingen, die ons allemaal omringen. Er is altijd een weg, altijd een licht. Want er komt een moment, dat het geluk voor je staat. Dus, hou het nog even vol, als het nu wat minder met je gaat. Kijk naar de maan, de sterren, de blauwe lucht, de zon die schijnt. Laat de zon je lichaam strelen, laat de tijd je wonden helen ...
auteur unknown, maar wel attent van een blogger die me duidelijk heeft begrepen waarvoor heel veel dank!
je bent een lieve, stille vrouw, je handen zijn zacht en teder als water, je lach is hartelijk en hartverwarmend als de zon, je gebaar is vrolijk, je ogen zijn fleurig, dit maakt je altijd nieuw, daarom dank ik u vandaag. God, mocht jou gebruiken, helemaal, je hart, je geest, je gemoed, je lichaam, je schoot, je hele wezen.
Maak jij, Maria, mijn hart ontvankelijk voor dat geheim voor die gedurfde sprong van geven, doorgeven... het geheim van alle leven. Bid voor ons, Maria.
Vandaag geen berichten rond liefde of dagelijkse bedenkingen maar wel over mijn hand. Ja, we gebruiken onze handen zo onbewust en overal en haast voor alles. pas in rust zijn ze gevouwen. Doe maar de zelftest. Op dit moment ben je aan het tokkelen, grijp je naar een stuk papier, neem je een boek ter hand, rust je hoofd in je handen, en voor de meesten onder ons, allemaal met beide handen. Heb je deze morgen al de borstel of swiffer genomen, aarappelen geschild, eten klaar gemaakt, de vaat gedaan, de krant gelezen? Ja, inderdaad, daar heb je beide handen voor gebruikt. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
En nu valt het hier even stil bij me, want ik kijk nog eens naar die linker pink van me die heel langzaam na jaren naar binnen aan het groeien is (een gevolg van jaren lang de verkeerde medicatie?), evenwel pijnloos. Ik had het er al eerder met mijn huisarts over gehad en een consult bij een specialist altijd maar uitgesteld tot ik doorverwezen werd naar een handchirurg. Gisteren ben ik daar dan naartoe geweest. De diagnose moest niet meer gemaakt worden: "ziekte van Dupuytren". Een lieve jonge dokter legde alles heel vlug doch goed uit, en voor ik het goed en wel besefte stond ik terug buiten, was er een opnamedag geregeld en de kamer gereserveerd.
Hij had me ook de site meegegeven rond deze ingreep. Een mens wil soms informatie, aan de andere kant zou je beter maar de krachtlijnen kennen zoals besproken tijdens consult.
Beste mensen, wanneer je deze straks leest zal je begrijpen dat ik voor een vrij lange tijd "buiten dienst" zal zijn; een vaststelling die nu pas door me doordringt. Maanden van revalidatie (ik dacht helemaal niet eens aan kine!) en wanneer je dan die gespalkte hand ziet op foto (anderen dragen zelfs een maand lang een volledige handschelp), dan weten julle dat ik wellicht hier binnenkort een voorlopig einde zal moeten maken aan het bloggen. Dit zal ik nog het meeste missen. Zonder een antwoord hoe en wat met eten, koken, kuisen en die dingen die ineens niet meer vanzelfsprekend zullen zijn zoals telefoon opnemen, toiletgang, zich aan- en uitkleden ...
Er is geen vrees maar wel het besef dat het nog maanden zal duren voor weer alles normaal zal functioneren, altijd dat embetant ding meedragend, dag en nacht zonder maar te spreken over hoe de handpalm er nadien zal uitzien.
Beste blogvrienden, ik besef dat dit voor sommigen onder jullie niets is i.v.m. wat anderen moeten doormaken. Maar omdat het over die hand gaat die jullie zoveel nieuws heeft gebracht wilde ik dat toch even meegeven zodat je niet tevergeefs zit uit te kijken naar mijn berichten of misschien vragen gaat stellen die er niet hoeven te zijn. Ik probeer zolang mogelijk te bloggen, misschien ook tijdens, maar dat zien we dan wel weer, want zoals je kan lezen kunnen de wonde, de pijnen, de zwellingen er nog een grote domper op zetten.
Wie wil mee-lijden kan hier terecht! Voor het mee-leven dank ik nu al!
... een bezinning naar mezelf samen met jullie, want tussen willen en doen is vaak zo een afstand ...
Ik wil wel goede dingen doen, maar dat komt er niet altijd van; ik denk nog maar aan de vele beloofde mails die ik zou beantwoorden om eens in blogland te blijven, de waardering die ik o zo zeker zou doorsturen, de raadgeving die ik zou opvolgen. Maar dat alles vervalt in het niets bij het echte wat we willen doen voor een ander al was het maar een ziekenbezoek te brengen dat weer al veel te lang is uitgesteld. Mag ik bij deze dan ook de vrijheid nemen om het beste te wensen aan Geert na zijn hartoperatie en mijn groeten over te maken aan Martientje! Ja, allemaal dingen die we willen doen, zelfs gemeend, maar het is voldoende dat de telefoon overgaat en het is zo vergeten.
Ja, ik zou beter wat minder hoog van de toren blazen en iets méér doen. Ik denk en weet dat de meesten onder jullie wel ijveren voor iets, maar liggen we wel echt wakker van een specifiek probleem eens het tv-journaal over is? Op het ene moment schieten ons tranen in de ogen wanneer we oorlog en armoede zien, en op het zelfde moment sluiten we "de nieuwsklikker" van de pc wanneer we voor eigen 'plezier-hobby' vlug nog wat willen bloggen.
Hoe leggen we dat uit? Het is een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik me verzetten tegen hoe de dingen gaan, omdat ze niet kloppen met hoe het volgens mij zou moeten. Maar aan de andere kant is er dan gelatenheid, een soort besef dat er weinig aan te verhelpen valt. We kunnen ook niet elke nood lenigen en aan elke instantie geven. Ik had het vroeger ook al in een artikel over GEEF-MOE.
MAAR wanneer deze dingen dan inderdaad zo ver van ons bed staan, zouden we dan niet toch maar proberen die personen te contacteren die wellicht al heel lang op een telefoon, een bezoek van ons gewacht hebben en die we ergens hebben verwaarloosd zodat we het schaamrood niet moeten krijgen wanneer onverwacht deze of gene ons zelf opbelt met de vraag of we nog leven?
Ja, we kunnen zoveel betekenen voor een ander zo dichtbij, en dat dichtbij kan soms in deze maatschappij ook een mail zijn die wat meer energie en tijd vraagt, zeker wanneer het ons niet gemakkelijk valt om die mens aan te spreken na langere tijd. De voldoening zal des te groter zijn.
Morgen dus minder schrijven, maar meer doen. Wanneer ieder voor zich nu een bepaald doel voor ogen stelt, dan zal de helft van Vlaanderen morgen een stukje geluk hebben ervaren. Wensen wij het aan elkaar!
"Behandel goede mensen goed. Behandel niet-goede mensen ook goed. Zo komt goedheid tot stand."
Lao-Tse Chinees filosoof (+/- 600 v.C.)
Ik sluit mijn blog af en zie dat er nog een mail binnenkomt. Wat was ik aangenaam verrast met zo een citaat, zo sterk aansluitend wat ik pas neerpende en ook een beetje de weergave van wat ik al de ganse tijd betracht door het bloggen. Dankbaar sluit ik dan ook deze avond af met groeten aan weer eens een mens die nog gelooft in het goede van de ander!
Ja, het is weer eens avond geworden en wanneer een mens zijn pc pas dan kan openen zou hij soms beter niet onmiddellijk naar de mailbox gaan zien, zeker niet voor ons, bloggers. Soms is het beter direct in te loggen op SeniorenNet, zeker wanneer een mens nog een paar dingen heeft te noteren, te herzien, bij te werken, of vooral wanneer er nieuwe ideeën zijn om op mijn blog te plaatsen.
Trouwens hebben jullie dat ook dat een mail, een blogbericht, een reactie je naar een gans andere wereld kan brengen, naar een verleden dat je al lang vergeten waart, mensen die ineens gelinkt worden waarvan je zelfs de naam niet meer kende, ook al was je ze destijds zeer genegen? Zo was ik een paar dagen geleden intensief op zoek naar een telefoonnummer van iemand, wat dan weer de vrucht was van een mailbericht, dat op zich weer gesproten was uit een bepaalse interesse van een lezer op mijn blog. Om het dan nog maar bij die ene persoon te houden.
Daarnaast zijn er nog die vele anderen die plotseling deuren openen waar je het niet had verwacht en die weer reden zijn om daar dieper op in te gaan of zeker een poging tot antwoord mogen zijn.
En zo geef ik hier en nu een antwoord op vragen als reactie op de muziek de je nu hoort op mijn blog. Eerder liet ik al een tekst na. Vandaag volgt een tweede, die blijkbaar ook al langer wordt verwerkt in powerpoints. Ondertussen dank voor de hints om mijn blog nog aantrekkelijker te maken. Wordt dus terug nachtwerk en er was nog zoveel essentieels te schrijven deze avond, maar alles op zijn tijd.
IS HET NIET MOOI EN FIJN ZO EEN TOFFE FAMILIE TE ZIJN?!
Zoals beloofd volgt hier de tweede songtekst op het gedeeltelijk vernieuwde blog.
"YOU RAISE ME UP" wil ik deze keer vrij vertalen: JIJ HELPT ME ER TERUGBOVENOP. Persoonlijk wil ik deze YOU/JJ Christus of God noemen. In andere situaties zal het wel de vriend, de partner zijn die altijd naast je staat.
When I am down and, oh my soul, so weary; When troubles come and my heart burdened be; Then, I am still and wait here in the silence, Until you come and sit awhile with me.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
There is no life - no life without its hunger; Each restless heart beats so imperfectly; But when you come and I am filled with wonder, Sometimes, I think I glimpse eternity.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
Dat moet het wel geweest zijn, mama was zoet en zacht om te zeggen. Het smaakte naar huid en melk. Mama blijft mama, mijn geborgenheid en veilige haven. Mama ook al zal je hier ooit niet meer zijn.
HET WOORD PAPA KWAM PAS LATER,
DAT WAS KORTER EN VAN EEN ANDERE SNIT. Het kwam niet zo vlug uit mijn mond.
Maar zonder mijn papa kan ik niet, nog altijd niet. "VADER" zoals hij in zovele talen wordt aanbeden.
Ik was de laatste tijd wat minder druk (toch wat bloggen betreft) en toch was ik bezig met mijn blog om het zowel voor mezelf als voor jullie wat aangenamer, beter te maken,; er meer "cachet" aan te geven zoals een blogger me mailde. Zo is de muziek gewijzigd. Ik hoop dat jullie daarvan zullen genieten. Het mag wat rust geven!
Rudi, het lied dat lang op mijn blog stond en zo toepasselijk was van Jacques Brel: "Ne me quitte pas " komt dan misschien ook terug. Verder dank ik een paar lieve vrienden die me geholpen hebben om dit alles zo goed en kwaad als mogelijk tot een goed einden te brengen want jullle weten al langer dat ik beter ben met de pen dan met de lay-out. Maar iedereen zijn gave en elkaar zo mogen aanvullen is een verrijking en is vooral deugddoend!
Maar eindelijk wou ik volgende gedachte meegeven, deze morgen ontvangen! Niet zomaar een gedachte maar ze komt uit een boek dat ik al eerder heb aanbevolen. Ga maar eens langs naar de bib om die auteur eens te lezen. Het kan alleen maar een versterking en bevestiging zijn in ons eigen streven naar LIEFDE EN VRIENDSCHAP!
Als je van iemand houdt, hoef je niet te begrijpen wat er buiten je gebeurt omdat alles binnen in je gebeurt.
Op een zondag mag het wellicht méér dan anders, alhoewel ....
De songtekst heb ik geplaatst n.a.v. de heropmaak van mijn blog en omdat bepaalde teksten méér aandacht vragen plaats ik er hier alvast één. Een ander volgt.
Someday, when we are wiser When the world's older When we have learned I pray someday we may yet Live to live and let live
Someday, life will be fairer Need will be rarer And greed will not pay Godspeed, this bright millenia On it's way, let it come someday
Someday our fight will be won, and We'll stand in the sun, in That bright afternoon 'Til then, on days when the sun Is gone, we'll hang on If we wish upon the moon
There are some days, dark and bitter Seems we haven't got a prayer But a prayer for something better Is the one thing we all share
Someday, when we are wiser When the whole world is older When we have love And I pray someday we may yet Live to live and one day, someday Someday life will be fairer Need will be rarer And greed will not pay
Godspeed this bright millenia Let it come If we wish upon the moon
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
