Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Als je éénmaal begrepen hebt om het wenige dat je hebt, vijf broden en twee vissen, uit handen te geven, in Gods handen, dan zal je het wonder beleven: duizenden mensen zullen als broers en zusters van je breken blijven leven.
Zo leven wij van en voor elkaar. Want niemand is zo rijk dat hij of zij niet kan ontvangen, en niemand is zo arm dat hij of zij niets te bieden heeft, elk naar zijn eigen gaven en talenten. Velen onderschatten wat ze een ander geven, en daar ben ik blij en dankbaar om!
Wie de échte liefde en de échte vriendschap ontdekt, begrijpt zijn gave voor de andere.
Dat te mogen ontdekken in een periode van twijfel en kommer, heel concreet naar de komende ingreep, kan een mens ineens weer kracht geven zoals ik het in een vorig artikel schreef. Er wordt véél opgelost wanneer je er direct tegenaan gaat; vaak is dit al de helft van de oplossing en valt een stuk "hoe zal het gaan?" weg. De genezing en het herstel lijken al bezig nog voor ik de operatiekamer heb gezien. Ik heb de huisdokter gezien, laatste preoperatieve onderzoeken ondergaan, familiehulp gecontacteerd i.v.m. organiseren huishouden en poetsdienst. Nu nog een thuisverpleger vinden ... En kijk, ik heb al een heel veel beter gevoel dan wat ik schreef in "ziekte" al kan ik de ingreep en het herstel niet minimaliseren. Maar precies omdat anderen oprecht bezorgd zijn krijgt een mens onbewust een duwtje in de rug. Vandaar ook de eerste zin van dit bericht ... De gave voor de ander, maar deze keer de gave tot vriendschap VAN anderen die ik krijg en waar ik nu al zeker van ben dat het meeleven zal blijven. Eigenlijk wou ik alleen maar bovenstaande zinsnede in vetjes zetten, want zo betekenisvol! Mogen jullie deze vriendschap ook ervaren in eigen leven, bij familie en vrienden!! Het weze zo!
Ieder heeft soms van die dagen, dat het allemaal niet gaat. Dat het is alsof ze je plagen, en dat ieder somber kijkt. Dat er weinig bloemen bloeien, dat de zon niet altijd schijnt. Kortom, dat je vrolijkheid, op een haartje na, verdwijnt. Kijk dan om je heen, en denk, er is altijd een weg, altijd een licht. Geniet van alles om je heen, de wereld in al zijn pracht. Een vlinder, een bloem, zelfs een simpele steen. De blijheid van het leven, is ons allemaal gegeven. 't Zit hem in de kleine dingen, die ons allemaal omringen. Er is altijd een weg, altijd een licht. Want er komt een moment, dat het geluk voor je staat. Dus, hou het nog even vol, als het nu wat minder met je gaat. Kijk naar de maan, de sterren, de blauwe lucht, de zon die schijnt. Laat de zon je lichaam strelen, laat de tijd je wonden helen ...
auteur unknown, maar wel attent van een blogger die me duidelijk heeft begrepen waarvoor heel veel dank!
je bent een lieve, stille vrouw, je handen zijn zacht en teder als water, je lach is hartelijk en hartverwarmend als de zon, je gebaar is vrolijk, je ogen zijn fleurig, dit maakt je altijd nieuw, daarom dank ik u vandaag. God, mocht jou gebruiken, helemaal, je hart, je geest, je gemoed, je lichaam, je schoot, je hele wezen.
Maak jij, Maria, mijn hart ontvankelijk voor dat geheim voor die gedurfde sprong van geven, doorgeven... het geheim van alle leven. Bid voor ons, Maria.
Vandaag geen berichten rond liefde of dagelijkse bedenkingen maar wel over mijn hand. Ja, we gebruiken onze handen zo onbewust en overal en haast voor alles. pas in rust zijn ze gevouwen. Doe maar de zelftest. Op dit moment ben je aan het tokkelen, grijp je naar een stuk papier, neem je een boek ter hand, rust je hoofd in je handen, en voor de meesten onder ons, allemaal met beide handen. Heb je deze morgen al de borstel of swiffer genomen, aarappelen geschild, eten klaar gemaakt, de vaat gedaan, de krant gelezen? Ja, inderdaad, daar heb je beide handen voor gebruikt. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
En nu valt het hier even stil bij me, want ik kijk nog eens naar die linker pink van me die heel langzaam na jaren naar binnen aan het groeien is (een gevolg van jaren lang de verkeerde medicatie?), evenwel pijnloos. Ik had het er al eerder met mijn huisarts over gehad en een consult bij een specialist altijd maar uitgesteld tot ik doorverwezen werd naar een handchirurg. Gisteren ben ik daar dan naartoe geweest. De diagnose moest niet meer gemaakt worden: "ziekte van Dupuytren". Een lieve jonge dokter legde alles heel vlug doch goed uit, en voor ik het goed en wel besefte stond ik terug buiten, was er een opnamedag geregeld en de kamer gereserveerd.
Hij had me ook de site meegegeven rond deze ingreep. Een mens wil soms informatie, aan de andere kant zou je beter maar de krachtlijnen kennen zoals besproken tijdens consult.
Beste mensen, wanneer je deze straks leest zal je begrijpen dat ik voor een vrij lange tijd "buiten dienst" zal zijn; een vaststelling die nu pas door me doordringt. Maanden van revalidatie (ik dacht helemaal niet eens aan kine!) en wanneer je dan die gespalkte hand ziet op foto (anderen dragen zelfs een maand lang een volledige handschelp), dan weten julle dat ik wellicht hier binnenkort een voorlopig einde zal moeten maken aan het bloggen. Dit zal ik nog het meeste missen. Zonder een antwoord hoe en wat met eten, koken, kuisen en die dingen die ineens niet meer vanzelfsprekend zullen zijn zoals telefoon opnemen, toiletgang, zich aan- en uitkleden ...
Er is geen vrees maar wel het besef dat het nog maanden zal duren voor weer alles normaal zal functioneren, altijd dat embetant ding meedragend, dag en nacht zonder maar te spreken over hoe de handpalm er nadien zal uitzien.
Beste blogvrienden, ik besef dat dit voor sommigen onder jullie niets is i.v.m. wat anderen moeten doormaken. Maar omdat het over die hand gaat die jullie zoveel nieuws heeft gebracht wilde ik dat toch even meegeven zodat je niet tevergeefs zit uit te kijken naar mijn berichten of misschien vragen gaat stellen die er niet hoeven te zijn. Ik probeer zolang mogelijk te bloggen, misschien ook tijdens, maar dat zien we dan wel weer, want zoals je kan lezen kunnen de wonde, de pijnen, de zwellingen er nog een grote domper op zetten.
Wie wil mee-lijden kan hier terecht! Voor het mee-leven dank ik nu al!
... een bezinning naar mezelf samen met jullie, want tussen willen en doen is vaak zo een afstand ...
Ik wil wel goede dingen doen, maar dat komt er niet altijd van; ik denk nog maar aan de vele beloofde mails die ik zou beantwoorden om eens in blogland te blijven, de waardering die ik o zo zeker zou doorsturen, de raadgeving die ik zou opvolgen. Maar dat alles vervalt in het niets bij het echte wat we willen doen voor een ander al was het maar een ziekenbezoek te brengen dat weer al veel te lang is uitgesteld. Mag ik bij deze dan ook de vrijheid nemen om het beste te wensen aan Geert na zijn hartoperatie en mijn groeten over te maken aan Martientje! Ja, allemaal dingen die we willen doen, zelfs gemeend, maar het is voldoende dat de telefoon overgaat en het is zo vergeten.
Ja, ik zou beter wat minder hoog van de toren blazen en iets méér doen. Ik denk en weet dat de meesten onder jullie wel ijveren voor iets, maar liggen we wel echt wakker van een specifiek probleem eens het tv-journaal over is? Op het ene moment schieten ons tranen in de ogen wanneer we oorlog en armoede zien, en op het zelfde moment sluiten we "de nieuwsklikker" van de pc wanneer we voor eigen 'plezier-hobby' vlug nog wat willen bloggen.
Hoe leggen we dat uit? Het is een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant wil ik me verzetten tegen hoe de dingen gaan, omdat ze niet kloppen met hoe het volgens mij zou moeten. Maar aan de andere kant is er dan gelatenheid, een soort besef dat er weinig aan te verhelpen valt. We kunnen ook niet elke nood lenigen en aan elke instantie geven. Ik had het vroeger ook al in een artikel over GEEF-MOE.
MAAR wanneer deze dingen dan inderdaad zo ver van ons bed staan, zouden we dan niet toch maar proberen die personen te contacteren die wellicht al heel lang op een telefoon, een bezoek van ons gewacht hebben en die we ergens hebben verwaarloosd zodat we het schaamrood niet moeten krijgen wanneer onverwacht deze of gene ons zelf opbelt met de vraag of we nog leven?
Ja, we kunnen zoveel betekenen voor een ander zo dichtbij, en dat dichtbij kan soms in deze maatschappij ook een mail zijn die wat meer energie en tijd vraagt, zeker wanneer het ons niet gemakkelijk valt om die mens aan te spreken na langere tijd. De voldoening zal des te groter zijn.
Morgen dus minder schrijven, maar meer doen. Wanneer ieder voor zich nu een bepaald doel voor ogen stelt, dan zal de helft van Vlaanderen morgen een stukje geluk hebben ervaren. Wensen wij het aan elkaar!
"Behandel goede mensen goed. Behandel niet-goede mensen ook goed. Zo komt goedheid tot stand."
Lao-Tse Chinees filosoof (+/- 600 v.C.)
Ik sluit mijn blog af en zie dat er nog een mail binnenkomt. Wat was ik aangenaam verrast met zo een citaat, zo sterk aansluitend wat ik pas neerpende en ook een beetje de weergave van wat ik al de ganse tijd betracht door het bloggen. Dankbaar sluit ik dan ook deze avond af met groeten aan weer eens een mens die nog gelooft in het goede van de ander!
Ja, het is weer eens avond geworden en wanneer een mens zijn pc pas dan kan openen zou hij soms beter niet onmiddellijk naar de mailbox gaan zien, zeker niet voor ons, bloggers. Soms is het beter direct in te loggen op SeniorenNet, zeker wanneer een mens nog een paar dingen heeft te noteren, te herzien, bij te werken, of vooral wanneer er nieuwe ideeën zijn om op mijn blog te plaatsen.
Trouwens hebben jullie dat ook dat een mail, een blogbericht, een reactie je naar een gans andere wereld kan brengen, naar een verleden dat je al lang vergeten waart, mensen die ineens gelinkt worden waarvan je zelfs de naam niet meer kende, ook al was je ze destijds zeer genegen? Zo was ik een paar dagen geleden intensief op zoek naar een telefoonnummer van iemand, wat dan weer de vrucht was van een mailbericht, dat op zich weer gesproten was uit een bepaalse interesse van een lezer op mijn blog. Om het dan nog maar bij die ene persoon te houden.
Daarnaast zijn er nog die vele anderen die plotseling deuren openen waar je het niet had verwacht en die weer reden zijn om daar dieper op in te gaan of zeker een poging tot antwoord mogen zijn.
En zo geef ik hier en nu een antwoord op vragen als reactie op de muziek de je nu hoort op mijn blog. Eerder liet ik al een tekst na. Vandaag volgt een tweede, die blijkbaar ook al langer wordt verwerkt in powerpoints. Ondertussen dank voor de hints om mijn blog nog aantrekkelijker te maken. Wordt dus terug nachtwerk en er was nog zoveel essentieels te schrijven deze avond, maar alles op zijn tijd.
IS HET NIET MOOI EN FIJN ZO EEN TOFFE FAMILIE TE ZIJN?!
Zoals beloofd volgt hier de tweede songtekst op het gedeeltelijk vernieuwde blog.
"YOU RAISE ME UP" wil ik deze keer vrij vertalen: JIJ HELPT ME ER TERUGBOVENOP. Persoonlijk wil ik deze YOU/JJ Christus of God noemen. In andere situaties zal het wel de vriend, de partner zijn die altijd naast je staat.
When I am down and, oh my soul, so weary; When troubles come and my heart burdened be; Then, I am still and wait here in the silence, Until you come and sit awhile with me.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
There is no life - no life without its hunger; Each restless heart beats so imperfectly; But when you come and I am filled with wonder, Sometimes, I think I glimpse eternity.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
You raise me up, so I can stand on mountains; You raise me up, to walk on stormy seas; I am strong, when I am on your shoulders; You raise me up: To more than I can be.
Dat moet het wel geweest zijn, mama was zoet en zacht om te zeggen. Het smaakte naar huid en melk. Mama blijft mama, mijn geborgenheid en veilige haven. Mama ook al zal je hier ooit niet meer zijn.
HET WOORD PAPA KWAM PAS LATER,
DAT WAS KORTER EN VAN EEN ANDERE SNIT. Het kwam niet zo vlug uit mijn mond.
Maar zonder mijn papa kan ik niet, nog altijd niet. "VADER" zoals hij in zovele talen wordt aanbeden.
Ik was de laatste tijd wat minder druk (toch wat bloggen betreft) en toch was ik bezig met mijn blog om het zowel voor mezelf als voor jullie wat aangenamer, beter te maken,; er meer "cachet" aan te geven zoals een blogger me mailde. Zo is de muziek gewijzigd. Ik hoop dat jullie daarvan zullen genieten. Het mag wat rust geven!
Rudi, het lied dat lang op mijn blog stond en zo toepasselijk was van Jacques Brel: "Ne me quitte pas " komt dan misschien ook terug. Verder dank ik een paar lieve vrienden die me geholpen hebben om dit alles zo goed en kwaad als mogelijk tot een goed einden te brengen want jullle weten al langer dat ik beter ben met de pen dan met de lay-out. Maar iedereen zijn gave en elkaar zo mogen aanvullen is een verrijking en is vooral deugddoend!
Maar eindelijk wou ik volgende gedachte meegeven, deze morgen ontvangen! Niet zomaar een gedachte maar ze komt uit een boek dat ik al eerder heb aanbevolen. Ga maar eens langs naar de bib om die auteur eens te lezen. Het kan alleen maar een versterking en bevestiging zijn in ons eigen streven naar LIEFDE EN VRIENDSCHAP!
Als je van iemand houdt, hoef je niet te begrijpen wat er buiten je gebeurt omdat alles binnen in je gebeurt.
Op een zondag mag het wellicht méér dan anders, alhoewel ....
De songtekst heb ik geplaatst n.a.v. de heropmaak van mijn blog en omdat bepaalde teksten méér aandacht vragen plaats ik er hier alvast één. Een ander volgt.
Someday, when we are wiser When the world's older When we have learned I pray someday we may yet Live to live and let live
Someday, life will be fairer Need will be rarer And greed will not pay Godspeed, this bright millenia On it's way, let it come someday
Someday our fight will be won, and We'll stand in the sun, in That bright afternoon 'Til then, on days when the sun Is gone, we'll hang on If we wish upon the moon
There are some days, dark and bitter Seems we haven't got a prayer But a prayer for something better Is the one thing we all share
Someday, when we are wiser When the whole world is older When we have love And I pray someday we may yet Live to live and one day, someday Someday life will be fairer Need will be rarer And greed will not pay
Godspeed this bright millenia Let it come If we wish upon the moon
ik wil graag een omarmer zijn een mens die and'ren kan verwarmen die lief kan hebben zonder taal met beide uitgestoken armen ik wil geen strenge rechter zijn doch een geboren pleiter wezen en Vader, mag toch iedereen dat in mijn ogen kunnen lezen
ik wil graag een omarmer zijn daar waar de wanhoop harten griefde Heer, met een liefdevol gebaar vertaal ik woordeloos Uw liefde want dat is toch een groot geheim het stille wonder van erbarmen dat ieder mensenkind verstaat de taal van uitgestoken armen
ik wil graag een omarmer zijn en metterdaad Uw naam belijden ik wil graag een ontfermer zijn een vriend die strijdt waar and'ren strijden en als mijn armen moede zijn wilt Gij ze dan opnieuw weer sterken opdat ze als een instrument Heer, in Uw handen blijven werken
Nog een aansluiter ... "Er is een soort pijn verbonden aan het leven in onze Westerse maatschappij, die altijd maar denken aan genot en geluk". ... " Hij komt als je volwassen wordt, net als haar op je borst, een pijn in je onderbuik die verdere leven zal houden. Misschien wordt hij tijdelijk even verlicht door drugs of alcohol of kunst, maar altijd komt hij terug. Je kunt het spreekwoordelijke winnende lot hebben, de macht in handen krijgen of wat ook, maar zelfs dat neemt de pijn niet weg!
Mensen zijn mensen, of ze nu in Amerika zitten of waar dan ook op aarde, ze willen allemaal eigenlijk maar één ding: LIEFDE, en die ontbreekt in het leven dat we heden ten dage leiden.
Ook ik wil, net als iedereen, van mensen houden en dat anderen van mij houden. Dat is alles!
Nog even inhaken op wat ik eerder neerpende en dan proberen af te sluiten al zal bloggen over liefde nog daarmee geen einde nemen. Maar wat ik recent las bij Edmund Wilson, daar plaatste ik een grote IK naast in potlood en ik dacht meteen dat ik gelijkaardige dingen had geschreven die nogal een zelfbeeld kunnen weergeven. Dus zo alleen ben ik ook niet met deze gevoelens. Vandaar dit citaat al bezit ik niet die afschuw waarvan sprake is.
"Het was of de hoofdpersoon, Frédéric Moreau, met zijn grote, vurige maar vage verlangens, zijn besluiteloosheid, het gebrek aan een doel in zijn leven en zijn afschuw van zichzelf het beeld weerspiegelde dat ik van mezelf had. Het jarenlang liefhebben zonder dat het rgens toe leidt, (of heeft ondergetekende misschien toch wel véél meer betekend vooor anderen dan hij zelf beseft?), van artistieke en literaire ambities, (Linda, waar heb je dat nog recent geschreven?!) die geleidelijk in het niets verdwijnen, van levens waarin men zich dient te verzoenen met een gestaag inkrimpen van het geestelijk blikveld (al is bloggen soms een verruiming van dit blikveld), boden ook een filosofie waar ik me onwillekeurg in herken(de). Alles leek een fatalisme uit teademen, een besef dat het leven vluchtig, onbelangrijk en illusoir is." MAAR vanuit de gelovige overtuiging weet ik dat dit leven niet onbelangrijk is, al zijn de vragen rond wie we zijn en waar we naartoe gaan zo des mensen. ZEKER wanneer een persoon je op de man afvraagt: "Maar ben jij ooit verliefd geweest, weet je waarover ik het heb?"
Eigenlijk zou ik van de verschillende stukjes die ik rond die vraag publiceerde moeten samenrapen tot één geheel, maar laat het duidelijk zijn hoe goed en slecht we elkaar ondertussen al kennen. Het is tenslotte de vraag die ieder wel eens uitdrukkelijk aan zichzelf stelt.
Is er menselijk contact geweest in mijn leven? Heb ik vrouwen gekend buiten mijn moeder en zussen? Iets heeft me tegengehouden: een puriteinse angst misschien? Over liefde en romantiek, 'de minder gereguleerde maar natuurlijke gang van zaken' weet ik alleen uit boeken.... In mijn wereld wordt op een romantische liefde neergekeken als was het een afwijking en toch weet ik hoe groot de nood is in onze dagen naar echt affectief leven. Maar die romantische liefde geeft me wel vleugels, zo af en toe. Een moeilijke afsluiter? Wellicht maar misschien stof tot nadenken en een gesprek aan te knopen.
Neen, niet de titel hierboven is van belang maar dient enkel als aansluiting bij wat ik eerder achterliet en doet me denken hoe lezen en schrijven een mens kan beïnvloeden. Lezen is soms ook herschrijven. Maar in het lezen komt een mens soms zichzelf tegen en dit op een indringende wijze. Wie me langer kent weet ondertussen al een beetje hoe ik in elkaar zou kunnen zitten maar vandaag las ik iets wat zo op het lijf geschreven is. Eigenlijk is het de kernvraag bij velen die het leven niet zomaar aan zich laten voorbijgaan of zijn we teveel denker? In probeer in de komende dagen een stukje aan dit "substituut" toe te voegen om uiteindelijk antwoord te geven, een antwoord dat uiteindelijk weer LIEFDE is.
Ja, wat ligt er toch een ingewikkeld kluwen aan onze persoonlijkheid ten grondslag: de sociale en emotionele omstandigheden in onze kinderjaren, in het leven van onze ouders en verder weg, in het leven van onze voorouders; het leven zelfs van vrienden en bekenden. Maar vooral ook de invloed op de werkvloer maken ons tot wie we zijn, willen zijn, niet kunnen of mogen zijn. Het is inderdaad een ingewikkeld kluwen. Dat kluwen kan bij mensen een een schaduw werpen over de eigen jeugd, angst om alleen en verlaten te worden, alleen achter te blijven om welke onverklaarbare reden dan ook, of om een reden die beter nu nog niet aan het publiek getoond moet worden. Misschien analyseren sommigen te veel. Maar ook ik heb mijn behoeften. En omwille van de emotionele omstandigheden en andere kluwens heb ik geen vrienden omdat ik niet de vaardigheid heb ontwikkeld om intiem om te gaan met mensen, of zelfs kameraadschappelijk. Maar ook voor deze "onmogelijkheid" is er een dieper liggende oorzaak; alles is nu éénmaal aan alles verbonden, gevolg van zoveel. Sinds enkele jaren heb ik mijn groeiende eenzaamhei - of toch op zijn minst: alleen-zijn - grotendeels gecompenseerd door mlijn bezeten lezen en door een nog grotere achting voor het geestelijke leven. Of om het met de woorden van een schrijver te zeggen: "Met elk boek kreeg ik een naar mijn gevoel verheven contact met de schrijver, aan wie ik alle zorg en aandacht besteedde DIE IK NIET IN EEN RELATIET MET EEN MENS KAN STOPPEN".
Ik geef toe, ik zoek dat speciale genot dat schuilt in alleen zijn, in anders zijn dan anderen en dat lukt me zelfs op een bepaalde manier GELUKKIG te zijn, misschien het enigszins onverwachte resultaat na enkele jaren van te gedreven bezig zijn met werk, ten dienst van elk-ander met te véél overgave.
Hoe klein is blogland soms toch. Pas recent schreef ik over het witte dooje dat op mlijn tafel staat en dat ik nog altijd niet wil wegdoen. ik weet dat het doosje was ingepakt in een lange tekst die ik helaas ergens ben kwijt geraakt. Maar zie, er is een auteur die meteen in haar grote doos grabbelde en me via het gastenboek de integrale tekst bezorgde al is hij wezenlijk anders van wat ik tot dusver bewaard had. Ja, verrassingen (en volgens de vele reacties op mijn aritel) liggen soms in een WIT DOOSJE. Ik ben dan ook vereerd deze tekst integraal te mogen delen met jullie, want hij zegt zoveel. Misschien deze keer uitprinten en ergens in een doosje steken, dicht bij je klavier. Met dank aan Edith Oeyen!
Beste Martin
Ik las je verhaal over een wit doosje en dacht meteen terug aan het gedicht dat ik schreef over een doosje, ik laat het hieronder toekomen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
