Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Of dit nu een vast citaat is weet ik niet, maar het sprak boekdelen wanneer ik dit las in mijn mailbox na een "ziekenbezoek" van een blogger! - JA, INDEED VAN EEN BLOGBEZOEKER! DANKE, niet alléén voor dit citaat natuurlijk maar voor allen die me ergens "gevolgd" hebben. Ik probeer dan ook wat bij te benen nu het al wat vlugger gaat met tikken, al moet ik rekening houden met uren en tijdstippen wanneer familiehulp komt of thuisverpegende of kinesist of ... Maar wat betekent dit slechts i.vgl..m. met zovelen die dagelijkse zorg nodig hebben voor dagen, maanden, jaren zelfs. Mag ik van deze gelegenheid gebruik maken een dikke PLUIM te steken op de hoed van zoveel professionelen, maar ook van mantelzorgers en vrijwilligers! En dit van harte en gemeend! Mag je altijd vreugde vinden in het werk en de mensen die jullie zijn toevertrouwd!
Ik denk dat we dit allemaal kunnen wanneer de gelegenheid zich voordoet, ongedwongen! Gewoon de ander zichzelf laten zijn bij zichzelf en bij de ander, en zo een deur open laten, een deur open houden om letterlijk en figuurlijk buiten te treden. Misschien zefs NU, op dit eigenste moment!
Ooit had ik het uitgebreid over VRIENDSCHAPSLIEFDE (kan je terugvinden in het archief). Naar aanleiding wat ik recent zag en hoorde wil ik volgende toch ook even delen omdat ik weet dat vele vrouwen (voornamelijk toch) zich hierin zullen herkennen, zelfs in blogland, is het niet N en E en L?
Twee vriendinnen, toen nog kinderen, hadden elkaar beloofd met elkaar te trouwen. Natuurlijk werd dit niets méér dan een droom, maar bij het ouder worden begonnen ze elkaar "liefsten" te noemen. Dat kan je soms ook voorhebben tussen twee zussen, moeder en dochter ... Maar op een dag werd de vriendschap gebroken door wat achteraf één groot misverstand was dat zichzelf voeding gaf. Het gebeurde vaak wanneer die ene vriendin de slaap nier kon vatten ze dacht en hoopte: 'Als we toch maar weer vriendinnen zouden worden. Elkaars liefsten. Neen, geen liefsten in de zin dat ze lesbisch waren of zo. Maar een ander gevoel, een innerlijke samenhorigheid. En zusterschap! "Jij, mijn liefste vriendin". En de stap werd gezet naar die andere toe. Nu is er terug die vreugde elkaar "liefsten" te kunnen en mogen noemen, een grote bron van kracht en levensenergie! Ik wens jullie een unieke vriendin, een beste vriend!
Toeval of niet, zag ik op SN de vraag hoeveel échte vrienden jij hebt. Ik hoop dat er enkele mogen zijn waar je kan bij "thuiskomen"!
VRIENDSCHAP EN LIEFDE, HOE MOOI KAN DE WERELD TOCH ZIJN!
U hebt het misschien onthouden, anders vergeten of er nooit bij stil gestaan, maar wanneer ik dit blog startte stond de muziek aan van Jacques Brel met het lied "Ne me quitte pas". Een paar mensen werden daardoor geraakt en zo liet ik destijds iets achter over de zanger. Nu er ondertussen op SeniorenNet meer mogelijk is geworden heeft een lieve blogvriendin voor me gezocht naar lied en tekst. Vandaar dat je vanaf nu dit lied terug hoort als eerste. Wil je echter verder mijmeren bij die hemelse muziek die rust brengt, schakel dan over naar een volgend fragment.
Ik geef u alvast de tekst mee van het chanson, dat diezefde vriendin voor me heeft opgezocht waarvoor een bijzonder woord van DANK!
Ne me quitte pas Il faut oublier Tout peut s'oublier Qui s'enfuit deja Oublier le temps Des malentendus Et le temps perdu A savoir comment Oublier ces heures Qui tuaient parfois A coups de pourquoi Le coeur du bonheure Ne me quitte pas (4 fois)
Moi je t'offrirai Des perles du pluie Venues de pays Ou il ne pleut pas Je creuserai la terre Jusqu'apres ma mort Pour couvrir ton corps D'or et de lumiere Je ferai un domaine Ou l'amour sera roi Ou l'amour sera loi Ou tu seras reine Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas Je t'inventerai Des mots insens�s Que tu comprendras Je te parlerai De ces amants l� Qui ont vu deux fois Leurs coeurs s'embraser Je te racont'rai L'histoire de ce roi Mort de n'avoir pas Pu te rencontrer Ne me quitte pas (4 fois)
On a vu souvent Rejaillir le feu De l'ancien volcan Qu'on croyait trop vieux Il est para�t-il Des terres br�l�es Donnant plus de bl� Qu'un meilleur avril Et quand vient le soir Pour qu'un ciel flamboie Le rouge et le noir Ne s'�pousent-ils pas Ne me quitte pas (4 fois)
Ne me quitte pas Je ne veux plus pleurer Je ne veux plus parler Je me cacherai l� A te regarder Danser et sourire Et � t'�couter Chanter et puis rire Laisse-moi devenir L'ombre de ton ombre L'ombre de ta main L'ombre de ton chien Ne me quitte pas (4 fois)
GA NIET ALLEEN DOOR HET LEVEN DE LAST IS U TE ZWAAR ... zegt de HEER
Maar laat je ook omringen door vrienden en mensen die het goed met u voorhebben! HEB DAAROM VERTROUWEN!
KOME WAT KOMT, MAAR BLIJF IN DE LIEFDE!
GOD IS NIET UIT OP MACHT, MAAR WIL BIJ DE MENSEN ZIJN, BIJ U EN BIJ MIJ, NU EN MORGEN!
Wie het ooit heeft ervaren, ook gedurende tijden van angst en onzekerheid, twijfel en verdriet, zal daarvan dankbaar kunnen getuigen. Mag ik u deze dan meegeven voor de volgende dagen?!
WAT TE DOEN WANNEER DE THUISVERPLEGING VOORSTELT NAAST DE WONDZORG OOK IN TE STAAN VOOR TOILET,JE HAAR TE WASSEN, JE TE HELPEN IN EN UIT BAD EN DAT ALLEMAAL GRATIS OMDAT HET NOODZAKELIJK IS, WANT WAT DOE JE MET EEN HAND .... MAAR DE VERVANGENDE DOKTER DAAR GEEN VOORSCHRIFT WIL VOOR MAKEN "OMDAT DIT LUXE IS EN JE DAT OOK AAN DE LAVABO KUNT"? AAN LAVABO OF IN BAD: TOCH ALTIJD LIEFST TWEE HANDEN NODIG! IK GEEF DEZE NOG EVEN MEE OMDAT IK ZOPAS EEN MOOIE PASSENDE FOTO TOEKREEG WAARVOOR DANK!
Woord vooraf: wanneer ik begin aan dit derde deel zal het zijn omdat wellicht de ingreep lijkt geslaagd te zijn, ik niet te veel pijn heb, maar vooral omdat ik energie krijg van zovelen hier in blogland en via mailberichten. Velen hebben me sterkte gewenst, zelfs voor me gebeden of en kaarsje gebrand en hebben gevraagd naar de evolutie. Ik wil dan ook zo vlug mogelijk reageren. Klinkt het sentimenteeel, emotioneel?! Het zij zo, maar het is het minste wat ik kn doen als tegenprestatie. Want ook ik wilde af en toe iemand verder volgen wanneer die of gene door moeilijke tijden ging. Ja, we zijn er om elkaar te helpen,nietwaar zoals in het liedje. En zo kom ik naadloos terug op het vervolg van deel 2. Ja, hoeveel mensen passeren de revue en dit in zo een korte periode! Van huisarts over de handchirurg. Mijn broer die ik hier uitdrukkelijk wil noemen (dan weet je wat een broer voor je kan zijn ook al heeft hij andere aspiraties) die me naar het ziekenhuis bracht - kon ik wel alleen,maar hoe terug eens zonder handen? (alleen al die morele bijstand is niet te betalen!- het onthaal, de verplegende (o.a. zij die me NAT wou wassen, waarmee ze bedoelde een washandje zo uit een bakje water direct op de huid), de personen links en rechts van het bed, zus die me terug thuis bracht, ouders die op de koffie komen maar eigenlijk komen zien wat nog kan/moet gedaan worden (IN LIEFDE EN WOORDELOOS), de poetsvrouw die ondertuussen ook al lekker heeft gekookt, de vriend-verpleger die me naar de dokter brengt op controle, de buurman die belangeloos me naar de bandagist brengt, de thuiverpleegster die komt voor wondzorg en straks bezoek aan de kinesist! De huisarts die wél betaald wordt en dat enkel en alleen voor een paar voorschriftjes, anders krijgt een mens geen wondzorg, geen kine, geen attest voor familiehulp ... Wraakroepend! Je zal maar geopereerd worden, thuiskomen op zaterdag en dan eerst een dokter van wacht moeten zoeken alvorens de wonde kan nagzien worden! Dit blijkt nu echter de "nieuwe code" te zijn, een "oorlog" tussen huisdokters die zélf willen kiezen welke verpleger ze aansellen, welke medicatie wordt voorgeschreven, en de specialisten die vanop de ziekenkamer meteen alle voorschriften en raadgevingen kunnen meegeven. Geldgewin? In elk geval werd ik er niet beter van, de vervangende huisdokter wèl! Maar dit terzijde.
p.s. Is het ok niet DE ZON die het vandaag allemaal wat aangenamer maakt? Of zijn het toch jullie die in stilte aan me denken?! In elk geval wil ik nog heel uitdrukkelijk een woord van bemoediging sturen aan de vrienden-bloggers die nu ziek zijn, bedlegerig, last hebben van depressie, de levensavond aanvoelen of herstellen van een zware operatie! "Tot morgen en nu rusten!" zegt mijn hand en vinger. Blij dat ik bij jullie even mocht verwijlen!
Goeie vrienden, Beste bloggers Geachte lezer Dankbare bezoeker,
Nu het vorige deel blijkbaar "verschenen is" wil ik nog even verder gaan want de kinesist heeft ook aangeraden wat passieve vingerkine te doen. Inderdaad valt het me op hoe in enkele dagen de vingers stram worden. Ik dank alvast de mensen die mijn vlugschrift op hun blog geplaatst hebben waardoor meerderen wisten waarom ik even verdwenen as van SeniorenNet. Voor julie een klein gebaar maar voor mij was dat zéér deugddoend! Mag ik dan in de eerste plaats alle mensen van harte en uit de grond van mijn hart DANK U zeggen voor elke lieve attentie voor en na de operatie, hetzij via mail, gastenboek, post of telefoontje! Al langer weten we - en dat heb ik recent nog geschreven - dat we, wanneer we dat willen één grote familie zijn, begaan en bekommerd met en om mekaar. Wél deze keer heb ik dat aan de lijve mogen ondervinden ook al hebben we elkaar nog nooit 'van aangezicht tot angezicht' gezien. Maar dan is een simpel berichtje zo deugddoend!
Ik kijk hier dus nu op een hand die zo goed als volledig is ingepakt in een soort schelp, plastic-look met één gespalkte pink, gesloten met twee drukknoppen. De duim en wijsvinger kunnen elkaar met moeite groeten! En deze verpakking moet ik aanhouden bij dag en bij nacht gedurende de volgende vier weken. Nadien nog eens vier weken om er mee te slapen. En dan maar hopen dat de pink terug volledig recht zal staan, maar daar ben ik nu al vrij zeker van.
Een mens beseft nog niet half hoe sterk hij beide handen nodig heeft. Heb ik het u eerder gezegd? Wel probeer deze avond maar eens ALLES met één hand te doen ... Je geraakt nergens een alles duurt tweemaal zo lang! Waar ik ook even wil bij stilstaan is hoe vele mensen ons toch omringen met goede zorgen, zij het professioneel of vrijwillig. Laat me eens het lijstje chronologisch overlopen (en iedereen kan dit voor zijn eigen situatie invullen, want ik ben nu ook maar een patiënt tussen de patïenten); maar voor alle zekerheid nog eens opslaan, want te jammer mocht het verloren gaan. In andere situatie herschrijft een mens dit, maar nu, liever niet ... op naar deel 3!
proberen of het al wat beter gaat dan gisteren ... Ik wou jullie namelijk laten weten dat ik terug thuis ben na de operatie aan de linker pink die overigens goed is geslaagd, zonder complicaties en volgens de badagist is de chirurg "een artiest waarmee hij bedoelde dat hij microscopische chirurgie heeft toegepast. Al die tijd wou ik niet echt kijken naar de hand tijdens vervangen van verband maar wanneer ik dit hoorde zag ik dat het inderdaad mooi is als je zoveel hechtingen wel mooi kunt noemen. Voor ik verder ga zal ik alvast dit deel opslaan om te zien of de tekst weer niet is verloren gegaan zoals gisteren; vandaar zag je maar alleen de foto. Ik ben zo bij jullie terug al voel ik bij elke aanslag een kleine pijnsheut in midden van handpalm, maar ik ben het aan jullie en mezelf verplicht teken van leven te geven. Tenslotte voel ik mij een luxepatiënt. Laat ons maar bv. denken aan Geert, de man van Martientje(blog) na een hartoperatie!
Jos Brink zal donderdag in Amsterdam ter aarde worden besteld. Voor zijn begrafenis zal hij eerst tussen 9 en 11 uur worden opgebaard in Theater Carré, waar het publiek afscheid van hem kan nemen.
Na een bijeenkomst in De Duif zullen de naaste vrienden van Jos met hem naar begraafplaats De Nieuwe Ooster gaan. Rond 14.00 uur vertrekt de stoet daarheen, waar in de aula tussen 15.00 en 16.00 uur een herdenking wordt gehouden, waarna Brink wordt begraven. De begrafenis is voor iedereen toegankelijk.
Vanaf maandag ligt in de hal van Carré tussen 12.00 en 22.00 uur een condoleanceregister. Op de overige dagen is het register om 10.00 uur geopend.
Met deze wijze van afscheid nemen wordt een wens van Brink - die niets van zijn begrafenis geregeld had - ingewilligd. In een interviewfragment dat de Vlaamse televisie ter gelegenheid van zijn heengaan uitzond, schamperde Brink over de Nederlandse uitvaarten in het algemeen, met een kopje koffie en een plakje cake. "Je zou van ellende zelf in de put springen. De presentator zag liever een 'grootse' begrafenis met buffetten en drank, het liefst vanuit een theater.
In een publicatie van uitvaartorganisatie Dela schreef Brink ooit: 'Ik heb aangegeven dat ik vanuit Carré wil worden begraven. Daar is de openbare wake. Zo hoort dat bij acteurs. Vandaar naar mijn kerk De Duif, een kippeneindje verderop, voor de uitvaartdienst. Dan naar Westgaarde, met een lekkere hap en snap na afloop. Dus niet dat kopje koffie en een plakkie cake, waardoor de mensen nog dieper in de put raken. Op mijn uitvaart is het een vrolijk samenzijn met buffetten en drank. Het ouderwetse begrafenismaal, zullen we maar zeggen, en die waren er niet voor niets. En dan maar hopen dat mensen mij herinneren als een man die zijn best heeft gedaan in het leven. Maar uiteindelijk geldt: Wanneer je dood bent groeien alle bomen door en is de groentenman om negen uur weer open...'
Beste, deze wou ik toch even achterlaten op mijn blog. Ja, ik dacht een tijd terug er emotioneel klaar voor te zijn, maar nu de ingreep aan de hand voor de deur staat - ik nog wat moet poetsen voor de poetsdienst komt(Ja, zo zijn Vlamingen hé!)- vraagt een mens zich af of die ingreep wel nodig is. En dan krijg je volgend berichtje door. Toch leuk. Ja, veel méér tijd om te bloggen zit er niet in, en zeggen dat ik de laatste tijd zo goed bezig ben ... "Mooie liedjes". Maar ondertussen maak ik van de gelegenheid gebruik m:ijn pc ook even naar de dokter te brengen voor preventief onderzoek zodat we terug samen kunnen verder gaan. Ook al zal ik weinig of niets kunnen tikken, ik zal graag jullie blogs lezen en met één vinger proberen te reageren, want ik kan niet zonder mijn partner, de blog die zoveel vrienden bracht. Zeker de laatste dagen heb ik dit weer eens mogen ervaren. DANK is dan ook een voorlopig laatste woord voor ze die hand goed inpakken en ik nog pijnloos kan tikken. Maar nu die mailgroet van een blogger.
'De beste spiegel is een oude vriend', (George Herbert). ------------------------- Volgende week om deze tijd ben je weer het heertje. Het ergste (denken aan) is dan achter de rug. Dus niet omkijken maar vooruit zien. De toekomst is geweldig.
'God geneest, en de dokter strijkt het honorarium op", (Engels spreekwoord). "vertel dit niet aan je arts anders mag je geen nachtje overblijven." Maarten nog een fijne midweek en hou je sterk.
Geef je ziel de stilte die zij nodig heeft om zich te laten horen. Want de stem van de ziel is zacht en zij kan alleen in de stilte tot haar recht komen. Heinz Körner
... is niet dood. Ik moest hier even aan denken wanneer ik het overlijdensbericht las van Jos Brink, maar nog méér wanneer ik met aandacht luisterde naar het 'In Memoriam". "Eén van de grootste geschenken van onze Maker is dat we niet weten hoe het afloopt", getuigde hij er ondermeer.
Op bewuste dag was ik aan het zappen doorheen blogland en toen werd ik stil bij het getuigenis en mijmering - en blijkbaar ben ik niet de enige - van Pierre Van Laeken over de de dood van zijn broer Jan. Ja, we zouden allemaal misschien wat minder moeten zappen van blog naar blog maar even langer moeten stilstaan bij zelfde blog om zo de mens achter het scherm beter te leren kennen, maar dit geheel terzijde. Het is met de toestemming van Pierre dat ik een fragment uit zijn 'brief aan zijn broer' nog eens in de kijker wens te plaatsen. De reden dat ik dit hier en nu doe is niets anders dan het feit dat ik twee mensen ken van wie ik weet dat ze nu de weg naar de overkant gaan.Het weze voor hen, maar ook voor anderen een troostend gebaar, want soms kan je op afstand de dingen zo anders zien, met ogen die hebben geweend maar gelovend in een nieuw en eeuwig leven. Alléén je eigen partner kan je niet helpen in de dood. Vooraleer Pierre Van Laeken te citeren kreeg ik juist nog deze in handen, want inderdaad is het soms te laat om dingen "goed te maken", een leven samen mooi af te ronden.
Lees even met me mee: "Waar was ze nu, haar dode en geschonden lichaam? Op een roestvrijstalen tafel in een mortuarium? Die vrolijke lieve vrouw, haar buurmeisje en beste vriendin, met wie ze haar leven en gedaachten zoveel jaren had gedeeld. Ze hadden nooit de gelegenheid gehad om elkaar terug te vinden, zoals zij zo vaak zo hevig verlangd had. HET WAS EEN KWESTIE VAN DAGEN GEWEEST. NU WAS HET TE LAAT"
Gelukkig sluit onze vriend Pierre af in optimisme met een boodschap voor na dit leven ... of gaat het leven gewoon verder zoals hij het mooi verwoordt?
Er gaat niets verloren van wat de aarde geeft en niets van wat zij vraagt. Bij de dood verdeelt zij alles weer over honderdduizend dingen. Wij zijn hier altijd geweest en zullen hier altijd zijn. Uiteenvallen in atomen, in de oerstof waaruit wij zijn geschapen. Doodgaan is niet voor altijd niemand zijn. Het is de lieflijkheid van het zonlicht op een roos. Een zachte zomeravond. De kus van een kind. Woorden op lippen. Het ruisen van een vloeiend beekje. Het gefluister van de wind in de bomen. Een eeuwigdurend raadsel.
Mensen, ik heb vandaag een raar gevoel, bijna een vakantiegevoel. Vrij raar en dat enkele dagen voor ik naar het ziekenhuis stap voor een ingreep aan de hand waar sommigen al eerder over lazen. Het is een gevoel zoals het je kan overkomen wanneer je al lang een reis hebt gepland, alle voorbereidingen hebt getroffen, de koffers gepakt zijn - enkel nog niet gesloten, want er moet nog iets bij ... Maar de voorbije dagen moest dan ook heel wat gregeld worden, net als voor een reis, ook al zal ik maar één nacht van huis zijn. Maar nu kan ik nog alles wat me belieft. Volgende week deze tijd word ik voor een deel sterk afhankelijk van mensen: de familiale hulp, de thuisverpleging, de kinesist, de vertrouwensmensen. Misschien is het feit dat alle voorbereidingen achter de rug zijn en dat ik er een goed gevoel bij heb, dat het ook lijkt alsof ik op reis ga. Nog alles even schikken, de buren en enkele anderen verwittigen. Dus toch op reis? In elk geval heeft een mens toch een klein koffertje in te pakken. Het vakantiegevoel is er ook mede zij de vele mails die ik nu al kreeg met wensen voor een spoedig en geheel herstel. Al die mensen gaan met me mee in hun gedachten en gebed, allemaal medereizigers die het me blijkbaar zo comfortabel mogelijk willen maken. Alsof we samen op de bus stappen om samen goed en wel terug te keren, met een blij en opgewekt gezicht. Ook biddende mensen gaan met me mee, zelfs live tot in Italië! Waar bloggen toch kan toe leiden; is dat niet mooi! We kunnen dus echt van deze aarde op deze vierkante meter een hemel maken wanneer we allen maar dezelfde richting inkijken. En zo vergeten we de kleine en grote kwalen. Dit ervaar ik nu héél concreet Ik besef dat blogvrienden niet aan de deur kunnen kloppen met een brood of een fles wijn, maar door die bijzondere vriendschap onder bloggers is er soms iemand die je leven verandert, die je door moeilijke, verwarde tijden heen helpt en je aanmoedigt ... omdat je geen zorgen hoeft te maken. Dat hebben velen onder jullie elkaar al mogen ervaren als bloggers. Ik wens dat dit nog zo jaren mag doorgaan, want alle mee-lijden heeft met liefde te maken, en in echte liefde met of zonder hoofdletter kom je vroeg of ook dat lijden tegen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
