God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Liefde, échte liefde kan niet anders dan dat ze gebouwd is op GELOOF. Het soort geloof dat een gelovige aan zijn Schepper betoont, het soort geloof dat profeten ons vragen aan onze God te betonen in deze Kersttijd.
Want in den beginne was het Woord.We hadden enkel maar dit woord waarop we moesten vertrouwen, en dat deden we ... uit LIEFDE.
Advent is een woord in beweging. Lettrlijk betekent het 'komst'. Die komst zet ons in beweging. Ik zet de eerste stap en wij stappen verder naar elkaar toe. "Als je leeft, dan stap je." Leven is blijven stappen. leven is doorgaan. leven is niep opgeven. Ook al is het donker en ijskoud. ook al sta je moederziel alleen. Leven is HOPEN. Hopen is niet: het einddoel zien. Hopen is wel: doorgaan op de weg die het leven voor je koos. Als je weet dat iemand naar je toestapt, lukt het misschien om zelf op te staan en de eerste stap te zetten. Eindelijk, die eerste stap: je eerste sollicitatiebrief na maanden wanhoop. Eindelijk naar de arts durven te gaan, met een heel bang hart voor de diagnose, die je vermoedt. Eindelijk de ontwenningskuur. Eindelijk naar het ocmw voor schuldbemiddeling. Eindelijk durven toe te geven:"Ik kan het niet meer alleen aan, de berg is te hoog." Na zo veel jaar, eindelijk weer een onzevader bidden.
Advent is luisteren naar een Stem die zegt:"Als je leeft, dan stap je. Ik ben al onderweg. En jij? Die stem echt laten klinken , tot je ze echt hoort, en kracht vindt om die eerste stap te zetten.
Kardinaal Danneels gaf ons in zijn preek volgende antwoorden mee:
Eén: als men je iets vraagt, zeg dan ja. Twee: loop niet weg als het moeilijk wordt. Drie: laat je geloof ook (goede) werken (doen). Vier: zeg nooit dat het niet mogelijk is. Vijf: weet dat God de bron is van al het goede en zwijg God niet dood.
"Gods liefde roept ons op om uit te stijgen boven alles wat begrensd en tijdelijk is; zij geeft ons moed om verder te werken, op zoek naar het goede voor allen, ook als dat niet onmiddellijk te verwezenlijken is, ook als dat wat wij kunnen verwezenlijken (...) altijd minder is dan datgene waarnaar wij streven. God geeft ons de kracht om te strijden en uit liefde voor het algemeen welzijn te lijden, omdat Hij voor ons Alles is, onze grootste Hoop. De ontmwikkeling heeft behoefte aan Christenen die de armen opheffen naar God in het gebaar van gebed, Christenen die gedragen worden door het bewustzijn dat de van waarheid vervulde liefde, caritas in veritate, waarvan de echte ontwikkeling uitgaat, niet ons werk is maar ons geschonken wordt."
Uit de encycliek "CARITAS IN VERITATE" van Benedictus XVI.
We staan nog heel ver af van de verdraagzaamheid tussen mensen die de Islam beleiden en christenen. Tot deze trieste vaststelling kwam ik toen ik in een gesprek met een Pakistaanse jongeling (ja, mijn contacten zijn nogal universeel) vertelde dat er nogal wat te doen is rond het slachten van het schaap. Prompt kreeg ik volgende in mijn bus:
'We dunt care abt what people feel abt our customs. Infact we hate ur belief that Jesus is the son of Allah.' Vrij vertaald: 'Het kan ons niet schelen van wat mensen denken van onze gebruiken. Het is zelfs zo dat we uw geloof, dat Jezus de zoon van Gos is, haten!.'
Ik denk dat ik daar niets meer hoef aan toe te voegen ... Woorden van een jonge man dan nog! Hoe reageren we daarop?
'Heer vergeef het hem, want hij weet niet wat hij doet' ....misschien?!
De orthodoxe joden houden zich aan verschrikkelijk veel regels en aanbevelingen. Hoe en wanneer je mag wat eten en drinken: overal bestaan er regels voor. Daardoor ervaren ze de hele dag een band met God, zijn ze hem voortdurend aan het aanbidden. GOD IS PERMANENT AANWEZIG. De regels zijn dus meer dan een beperking. Ze geven ook een betekenis.
Om God dagelijks te ervaren kunnen we misschien alvast proberen te bidden voor en na het eten, tussendoor een dankgebedje zeggen voor wat ons overkomt tijdens het werk ... Laat Hem binnen, zeker in deze tijd van verwachting, een tijd van voortdurende aanbiding via MARIA ...
Toen ik een foto ontving van een Indische vriend die tot priester werd gewijd, bemerkte ik naast de wonderlijke klederpracht die hij droeg dat hij er wel op blote voeten stond. Ik stuurde hem een mailtje met de vraag naar het waarom. Prompt kwam het antwoord:
In our tradition, we do not wear sandals in the church as it desecrates the Lords House.
that is why you do not find any sandals on my feet.
En wij die zelfs te lui geworden zijn om maar heel even recht te staan bij de consecratie tijdens de Eucharistie.
Later dacht ik aan de woorden die Mozes hoorde bij het brandend braambos:
5 Hartelijke woorden maken veel vrienden, wie goede dingen zegt krijgt een hoffelijk antwoord. 6 Laat velen vriendschappelijk met je omgaan, maar laat slechts één op de duizend je raadgever zijn. 7 Als je iemand tot vriend wilt maken, stel hem dan eerst op de proef, vertrouw hem niet te snel. 8 Sommige vrienden zijn enkel je vriend in goede tijden, in slechte tijden zie je ze niet. 9 Er zijn vrienden die opeens je vijand worden en jullie ruzie tot je schande verder vertellen. 10 Er zijn vrienden die met je aan tafel zitten, maar in slechte tijden zie je ze niet. 11 Als het je goed gaat lopen ze achter je aan en gaan ze gemoedelijk met je slaven om; 12 maar als het je slecht gaat, keren ze zich tegen je en laten ze je in de steek. 13 Ga je vijanden uit de weg en houd je vrienden in de gaten. 14 Een trouwe vriend is een veilige schuilplaats, wie er een gevonden heeft, heeft een schat gevonden. 15 Een trouwe vriend is onbetaalbaar, tegen zijn waarde weegt niets op. 16 Een trouwe vriend is een krachtig medicijn, wie ontzag heeft voor de Heer vindt zon vriend. 17 Wie ontzag heeft voor de Heer zoekt de juiste vrienden uit; zoals hijzelf is, zo zijn zijn vrienden.
Op een dag was ik vroeg in de morgen wakker om de zonsopgang te bekijken. Ah, het beeldschone van Gods schepping is met geen pen te beschrijven. Terwijl ik naar de zonsopgang keek, loofde ik God voor Zijn Prachtige Werk. Toen begon God mij vragen te stellen.
Hij stelde me de vraag: "Houd je van Mij?" Ik antwoordde: "Natuurlijk houd ik van U? U bent mijn God, mijn Vader en mijn Verlosser" Toen vroeg Hij: "Als je lichamelijk gehandicapt zou zijn, zou je dan ook nog van mij houden?" Ik stond perplex. Ik keek omlaag naar mijn armen, mijn benen en de rest van mijn lichaam. Ik verwonderde me over hoeveel dingen ik niet meer zou kunnen doen. Dingen die ik als heel normaal ervaar. Ik antwoordde: "Het zou heel zwaar zijn, God, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je blind zou zijn, zou je dan nog steeds van Mijn Schepping houden?" Hoe zou ik van iets kunnen houden zonder datgene te kunnen zien? Toen dacht ik aan alle blinde mensen op deze wereld en hoeveel van hen toch hielden van God en Zijn Schepping. Dus ik antwoordde: "Het is moeilijk om erover na te denken, maar toch zou ik nog van U houden".
Toen vroeg God: "Als je doof zou zijn, zou je nog steeds naar Mijn Woord luisteren?" Hoe zou ik naar iets kunnen luisteren als ik doof zou zijn? Toen begreep ik het. Luisteren naar Gods Woord betekent niet gewoon mijn oren gebruiken, maar ik moet luisteren met mij hart. Ik antwoordde: "Het zou zwaar zijn, maar toch zou ik nog naar Uw Woord luisteren".
Toen vroeg God: "Als je stom zou zijn, zou je dan nog steeds Mijn Naam prijzen?" Hoe zou ik God kunnen loven zonder stem? Toen begreep ik dat God wil dat ik zing met hart en ziel. Het maakt niet uit hoe het klinkt. En God loven hoeft niet altijd door te zingen. Maar ook al zit het tegen, ik geef God de eer met woorden van dank. Dus antwoordde ik: "Hoewel ik niet fysiek zou kunnen zingen, ik zou toch nog Uw Naam prijzen.
Toen vroeg God: "Houd je van mij?". Met veel moed en een sterke overtuiging antwoordde ik: "Ja God! Ik houd van U omdat U de Enige Echte God bent!". Ik dacht dat ik juist geantwoord had, maar God vroeg: "Waarom zondig je dan?" Ik antwoordde: "Dat doe ik omdat ik ook maar mens ben, ik ben niet perfect".
"Waarom dwaal je dan ver af als het goed met je gaat? Waarom bid je alleen of je leven er vanaf hangt als het slecht met je gaat?" Geen antwoord, alleen maar tranen. God ging verder, "Waarom zing je alleen maar op bijeenkomsten van de gemeente en andere evenementen? Waarom zoek je me alleen maar in de eredienst? Waarom vraag je alleen maar dingen voor jezelf? Waarom vraag je de dingen zo trouweloos?"
Mijn tranen rolden over mijn wangen. "Waarom schaam je je voor Mij? Waarom vertel je de mensen niet over Het Goede Nieuws? Waarom huil je bij anderen uit als het tegenzit, terwijl ik Mezelf aanbied om alles bij mij te brengen? Waarom verzin je allemaal uitwegen als Ik je de mogelijkheden bied om in Mijn Koninkrijk te dienen?
Ik probeerde te antwoorden, maar er is géén antwoord op te geven. "Jij bent gezegend met leven. Ik heb je niet gemaakt om dit geschenk zomaar weg te gooien. Ik heb je gezegend met talenten om Mij te dienen, maar je blijft je maar van me afkeren. Ik heb Mijn Woord aan jou gegeven, maar je doet niets met die kennis. Ik heb tot jou gesproken, maar je oren zaten dicht. Ik heb Mijn zegeningen aan je laten zien, maar je ogen waren er niet op gericht. Ik heb jou dienaars gezonden, maar je zat werkeloos toe te kijken toen zij werden weggestuurd. Ik heb je gebeden gehoord, en ik heb ze ook allemaal verhoord".
"Houd je echt van me?". Ik was niet in staat om te antwoorden. Hoe zou ik dat kunnen doen? Ik schaamde me voor mijn achtergebleven geloof. Ik had geen excuus. Wat zou ik kunnen antwoorden? Toen mijn hart het uitgeschreeuwd had en ik gehuild had antwoordde ik: "Wilt U mij vergeven? Ik ben het niet waard om een kind van U te zijn".
God antwoordde: "Dat is Genade Mijn kind". Ik vroeg Hem: "Maar waarom blijft U mij steeds maar weer vergeven?" God antwoordde: "Omdat jij door Mij gemaakt bent. Jij bent Mijn kind. Ik zal je nooit in de steek laten. Als je huilt, zal ik je troosten en huil met je mee. Als je juicht omdat je vrolijk bent, zal ik met je mee lachen. Als je het niet ziet zitten, zal Ik je bemoedigen. Als je valt, zal Ik je weer oprichten. Als je vermoeid bent, zal Ik je dragen. Ik zal bij je zijn tot het einde der dagen en Ik zal altijd van je houden".
Nooit heb ik zo hard gehuild. Hoe kon het dat ik zo koud gebleven was? Waarom heb ik God zoveel pijn gedaan? Ik vroeg God: "Hoeveel houdt U van mij?". God spreidde zijn armen uit en ik zag dat ze aan het kruis genageld waren. Ik boog neer aan de voeten van Jezus Christus, mijn Verlosser. En voor de eerste keer in mijn leven heb ik echt gebeden.
