God, ik zoek even contact met U. Wil je mij nabij zijn? Geef mij geloof en vertrouwen kracht en volharding zodat ik mij ten volle kan geven aan de opdracht die ik nu mag vervullen. Amen
Geef in mijn handen, Heer, het graan van jouw liefde en toon mij het veld waarop ik zaaien mag. Met jouw genade zal ik gaan, jouw liefde zaaien in smalle voren van het mensenhart.
Wil, Heer, mij geven wat een goede zaaier nodig heeft: een groot geloof, een rustig hart, een eindeloos geduld en veel, zeer veel edelmoedigheid. Amen.
Omdat ik weet dat Gij mijnaderbrengt tot U en tot mijzelf zoals ik ben, wees dan even mild, o God. Ik bid U: hoor mij aan. Bij U herwon ik levensmoed als ik niet wist waarheen, waartoe. Wees nu, dan even mild, o God. Ik bid U, hoor mij aan.
Psalm 4,2
Bij het overdenken van deze psalm dacht ik aan Mgr. Vangheluwe die misschien ook nu deze woorden richt tot zijn Heer...
Drie koningen zagen een sterre, een sterre van wondere pracht; de sterre van Jacob, het teken, zolang aan de hemel verwacht. Zij repten zich heen in 't geleide der ster, die zij hadden aanschouwd, naar 't land van de Joden met giften van mirre, van wierook en goud.
Toen zij te Jeruzalem kwamen, verdween er de sterre meteen; zij gingen naar koning Herodes, en vroegen: waar moeten wij heen? Waar is er de Koning geboren, wiens sterre wij hebben aanschouwd? Wij zijn ter aanbidding gekomen met mirre, met wierook en goud.
En toen zij daar hadden vernomen; naar Betlehem moet ge dan gaan, vertoonde zich weder de sterre, en reisden zij blijde weer aan. Zij vonden het koninklijk Kindje en knielden aanbiddend terneer, met goud en met wierook en mirre en keerden vol dankbaarheid weer.
Dat was het gevoel wat me overkwam toen ik, na een tijdje uit de running te zijn geweest, terug de functie als lector op me nam in onze parochie. Het is pas dan, ook al wist ik het al langer, dat het opvalt hoe het kerkbezoek is geminderd, want vooraan heb je een mooi overzicht, maar dat terzijde of juist niet; ik verklaar me straks nader. Er was voor mij ook veel meer te 'lezen' dan vroeger. Ik moest er dus mijn aandacht bijhouden en misschien mis je zo wel een deel van de misviering zelf. Naasthet voorlezen van de eerste lezing en de voorbeden, mag ik nu ook de viering openen door de mensen welkom te heten, hen uitnodigen voor de samenzang, de offergaven aanbrengen met een paar (niet te vinden) gegadigden ..om tot slot ook nog de communie te helpen uit dragen - al dan niet met bevende hand ... Neen, waar ik naartoe wil is het feit dat k ondertussen meer dan dertig jaar lector ben, dat altijd graag heb gedaan en dat ik het ook vanzelfsprekend vond, net zoals de kerkgangers dat wellicht ook maar gewoon vonden. Maar in de korte tijd dat ik het lectorenschap terug heb opgenomen is me nooit in het verleden voorgevllen wat ik nu in korte tijd al een paar maal heb meegemaakt, nl. dat voor mij onbekende mensen blijven wachten tot na de mis om me te feliciteren ... Dat doet iinderdaad veel deugd, want er was meer, veel méér dan het 'voorlezen'. Die mensen waren blijkbaar van begin tot einde gegrepen. Achteraf dacht ik bij mezelf dat dit misschien de nieuwe kerk in wording is. mensen die bewust naar de eucharistieviering komen, en de medewerkers dan ook heel gemeend een duwtje in de rug geven. Het weze zo! Zou een mooi nieuw jaar zijn, ook in en op onze parochies. En neen, het waren gee oude mensen, maar jonge gezinnen!
Op dit feest van de heilige familie willen we bidden:
Bidden wij dat ouders steeds met hun kinderen mogen verbonden blijven, maar hen niet aan zich zouden binden. Dat kinderen hun eigen wegen mogen gaan, ook in het zoeken naar U, God.
Bidden wij dat onze christelijke families huiskerken mogen zijn die de huisgenoten meetrekken in de dynamiek van het Rijk Gods.
Bidden wij voor ouders met moeilijke kinderen en voor kinderen met moeilijke ouders. Voor gebroken relaties en ontwrichte families: om de kracht van Gods Geest, die niet twijfelt en niet wanhoopt, maar blijft zoeken naar toegangswegen voor de liefde.
Misschien is geloven helemaal geen kwestie van geloven in het geloof van een kerk. Misschien heeft God wel die droom naar het goede in ons gelegd; misschien is geloven wel op de eerste plaats trouw aan mezelf. En dan is geloven, zelfs geloven in het geloof van de kerk, gewoon dankbaar zijn om te weten dat het Kind geboren werd en bereid was het vol te houden ten einde toe.
Zijn vader, Zacharias, werd vervuld met heilige Geest en profeteerde:
'Gezegend de Heer, de God van Israël, want Hij heeft zich het lot van zijn volk aangetrokken, en het bevrijd. Hij heeft voor ons een reddende kracht opgewekt in het huis van David, zijn dienaar, zoals Hij van oudsher gezegd had bij monde van de profeten.'
De keuze is gemaakt, ik kies het wonder dat uitstijgt boven alles wat ik weet, al loop ik klem, al ga ik hieraan onder, al beeft mijn adem, bonst het in mijn kleed.
Ik zie de twijfel branden in je ogen. Ik kan niet anders. Jozef, wij, ons plan Je zult geen mededinger ooit gedogen, maar t is niet wat geen licht verdragen kan!
t Is God. Het was een engel van hierboven, veel groter dan mijn kleine eigenheid. Wat moet ik zeggen dat je kunt geloven? Jouw angst wordt die van mij, ik raak je kwijt!
In deze tijd van geweld en terrorisme hebben we God nodig. Kan de mens de situatie nog wel meester, dit bloedbad en deze nachtmerrie van bommen, met alleen maar zijn menselijke kracht? We zijn aangewezen op het geloof en op een bovennatuurlijke hoop. Het doet me denken aan de paters die werden vermoord, enkel nog hun ogen gericht op het Kerstekind dat toen al zoveel geweld zag. Laat je biddend meeslepen in de film die naar het leven van deze 'martelaars' werd gemaakt. Met de psalmist roepen wij tot U, Heer: "God, hoe lang nog?"
Adventsmensen zijn mensen die in alles het goede zien. Ze staan met beide benen op de grond. Ze leven nu en met aandacht. Ze laten zich niet leven en worden niet geleefd. Dat komt omdat ze zien wat er goed was in het verleden en omdat ze zien waar nu iets goeds gebeurt. Adventsmensen zijn mensen die gericht zijn op de toekomst. Die toekomst kunnen ze niet zelf maken of naar zich toehalen. Ze staan open voor wat er komt en werken mee aan een leefomgeving waar iedereen tot zijn recht kan komen. Met de ogen van hun hart zien ze wat goed is en zien ze doorheen de ellende van de tijd altijd de lokroep van God.
Uit: René Hornikx, Laat uw woord ontkiemen in ons hart
In tegenstelling tot wat wij hier in de media horen en lezen rond leegloop van kerken, bericht Kerk in Nood dat ze heel dringend geld nodig heeft om de bouw van een kerk in Oekraïne te voltooienzodet de snel groeiende gemeenschap in de toekomst allemaal samen in de kerk de Heilige Mis kan vieren en er geen mensen meer buiten moeten blijven bij gebrek aan plaats.
Door goede machten wonderbaar geborgen wachten wij, rustig, wat ons lot ook zij. God is met ons in de avond en de morgen en elke nieuwe dag is Hij nabij.
