Iedereen is van onze wereld, mijn wereld is voor iedereen gidsjoris, -actua, vanons, zielspiegel, blauwe hagen, geestige heiligen
13-01-2015
BLIKKENDINSDAGKATER
Omwille van het stevige vertier bij de eindeloze kroegentochten werd verloren maandag ook raasdag of zotte maandag genoemd. Het is ooit de dag geweest dat men huwbare mannen en vrouwen ging koppelen en dan sprak men van meiskensmaandag, vrouwenmaandag of koppelmaandag.
Deze laatste benaming mogen we niet verwarren met koppermaandag. Beide benamingen vinden we al terug in dertiende-eeuwse teksten. Het zijn de handswerklieden van de drukkers die deze traditie later voortzetten: Zij maakten een speciale koperplaat voor hun meester met hun beste wensen.
De voorloper van de nieuwjaarsbrief is de kopperprent. Het kopperen krijgt de betekenis van feestvieren en begin zeventiende eeuw vertelt ook Bredero over de kopperdagen.
In de achttiende eeuw worden de koperblazers uitgelaten om van café tot café voor ambiance te zorgen. Omdat de fuifnummers de volgende dag heel wat minder praat hebben, gaat men de volgende dag naar een ietwat minder edel metaal zoeken om deze dag een naam te geven. Zo ontstaat blikken dinsdag.
De mannen van de vuilkar die ‘s morgens de verzamelde lege bierblikjes vinden zullen het zeker beamen. Wij vinden het nu wel welletjes geweest en trekken een dikke streep onder onze festiviteiten.
In de middeleeuwen kennen de ambachtslieden geen vakantie, laat staan dubbel betaald. Eén dag krijgen ze wel: verloren maandag.
Dat verhaal hangt met haken en ogen aaneen omdat er teveel versies en beweringen zijn en onze redactie mankeert hier enkele historische bronnen:
- Vleesresten zouden gehakt, gemalen en tot worsten gerold worden en voorzien van een bladerdeeg.
- De gilden houden hun jaarlijkse vreetpartij en er wordt gezopen lijk de beesten.
- Andere bronnen melden dat iedereen aan een dag rust toe is na de uitspattingen van de voorbije dagen en dat het voor de katers verzamelen geblazen is om te ‘verdwijnselen’. Sorry, we blijven betoverd door de verhalen van Harry Potter.
Hoe dan ook, zo een verlofdag moet gevierd worden. Na de worstenbroden laat men zich dus terug vollopen met Koninkjes, pintjes en jenevers. Het lampetten gaat door tot de late uurtjes met de logische gevolgen voor de reeds begonnen dinsdag. Deze dinsdag wordt dan blikken dinsdag genoemd. Zo kunnen we blijven doorgaan natuurlijk. Maar morgen vertellen we verder!
Foto-productie 060108 - Koetjes: Dat van die worsten vinden de koetjes maar niets, die hebben zo te zien wat anders te doen. De vegetariërs willen geen lijken in zich, daarom zijn er voor de gevoelige mensen appelbollen voorzien. Smakelijk!
We sleuren u even mee in de tijd, we gaan bijna 500 jaar terug. Antwerpen staat vol kleine houten huisjes in smalle kleine straatjes en steegjes. Er overnachten hier zowat 100.000 mensen. Dat is meer dan in Londen en Parijs samen. Met 8 tot 12 man leeft men in een piepkleine onfrisse eenkamerwoning. Alles is daar klein, zelfs de mensen.
Wanneer deze mensen dan, vanuit die kleine straatjes, deze gigantische nieuwe kerk binnentreden, ervaren zij een mateloze ruimtewerking. De lengte hier is zowat gelijk aan de hoogte van onze toren. Hoe hoog was die nu weer? … Ik heb amper 4 metertjes overdreven, wat niet echt veel is voor een Antwerpenaar. De lengte hier is dus 119 meter. Het middenschip is 28 meter hoog, en het is hier abnormaal breed: 54 meter, en dat is niet normaal voor en Gotische kerk.
Oudchristelijke kerken, Romaanse en Gotische kerken bouwt men in de vorm van een kruis (oostwaarts gericht) en we moeten het toegeven: hier achteraan in de kerk is het kruis buiten verhouding.
We zullen er nu maar al mee uitpakken: we hebben hier de enige Gotische kerk ter wereld met 7 beuken. Een middenschip met links en rechts telkens drie zijbeuken.
Enig in de wereld, typisch voor Antwerpen.
Foto productie 150108: De grote en de ‘kleine’ toren, de kathedraal in 100 stukjes (2)
Kort na de geboorte van Christus liggen een aantal eenvoudige herders, volgens sommigen goed zat, in een nabijgelegen veld. Er verschijnt hen een engel met goed nieuws en zo zijn zij bij de eersten om het pasgeboren kindje (waarschijnlijk in een grot) te bewonderen.
De gesofistikeerde wijzen uit het oosten, een zwarte, een gele en een rode, zoals onze Belgische vlag, komen ook aan de receptie van het moederhuis en hebben goud, wierook en mirre bij. Mirre is een welriekende zalf. Omdat er sprake is van de drie koninklijke geschenken spreekt men ook van de drie koningen.
In 1164 brengt men hun relieken over van Milaan naar de Dom van Keulen. Naar het schijnt heeft men het graf van die drie koningen eens geopend en snel terug dichtgedaan, er lagen namelijk vier stuks in. Die arme Duitsers zijn sindsdien volledig de kluts kwijt.
Als je op 6 januari zangertjes aan de deur hebt, geef ze dan iets. In Duitsland en in de Duitstalige gemeenschap belonen ze de schenkers, door met krijt op de deur te schrijven: 20C+M+B15. Je kan dat beter op je deur hebben staan, anders ben je een gierige pin.
Die 3 letters tussen het nieuwe jaartal betekenen: Christus Mansionem Benedicat. In het Vlaams: Christus zegene dit huis.
In de volksmond staan die drie letters voor de drie ‘Koningen’: Caspar, Melchior en Balthazar.
Foto 150106-141211-155338: De kerststal van de St.-Carolus Borromeüskerk van A.
Ze doen hun best hoor, maar onze eenmansredactie kan geen rubriekjes meer posten op Skynet. Ruim een maand geleden is bij hen iets veranderd, en ze krijgen het niet meer recht voor mij (http://gidsjoris.skynetblogs.be).
Zij nemen nooit telefonisch contact voor blogproblemen, maar voor ons hebben ze een zware uitzondering gemaakt. Gans mijn dag heb ik hun voorstellen nog maar eens opgevolgd. Resultaat: nada.
Hopelijk geven ze het niet op, want dat zou zonde zijn voor de 6 blogs, met ruim 1273 rubriekjes en een half miljoen bezoekjes.
Albert heeft vandaag een nieuwe gewoonte aangenomen: hij wenst iedereen, iedere dag, dag in – dag uit, een gelukkige verdagdag!
Dat is zo eens iets anders dan een gewone verjaardag. Een gelukkige verjaardag moet je een jaar lang onthouden en heel dikwijls kom je te vroeg of te laat met die kaart of met de gestandaardiseerde felicitaties.
Het grote voordeel van verdagdagen is, dat het voor iedereen steeds op dezelfde dag valt. Het straalt ook iets uit van dankbaarheid. Dankbaar, dat we iedere keer opnieuw onze dag weer feestelijk kunnen inzetten en delen met de rest van de wereld.
Deze halen we hier binnen uit de visvijver van onze Skynetblog, waar we momenteel geen rubriekjes meer kunnen schrijven.
Deze morgen moest ons Rosalientje, samen met het bestuur van Markant, een stand opzetten voor de cultuurmarkt.
George meende hier eens goed van te profiteren zie. Hij zou de dag vrij laat beginnen met een fantastisch broebelbad.
Heel ontspannend was het wel niet. George had een beetje te veel lavendelbadschuim in die kuip gekapt en moest de ganse tijd die stijgende bubbels plat pletsen.
Rosalientje, die wat vroeger thuiskwam, kreeg bijna een zenuwcrisis toen ze George in zijn blote poep voor dat bad zag staan, met … een fototoestel.
Klikfoto JL2864: de inspiratiemosterdpot van onze eenmansredactie.
Als onze eenmansredactie weer een poëtische bui krijgt, wachten we niet tot het overgaat, maar profiteren we ervan om een gedicht of zoiets neer te pennen. Het resultaat van die poëtische bevliegingen groeit steeds aan, en we noemen die reeks graag: ‘blauwe hagen’.
Onze inspiratiemosterd moeten we gaan zoeken bij een prachtig chanson van Gilbert Bécaud: ‘Quand il est mort le Poète’. De inhoud van dit oorstrelend lied, is even eenvoudig als ontroerend als goed gevonden. Wanneer de poëet sterft, weent de hele wereld. Daarom vindt men over gans de wereld van die prachtige blauwe korenbloemen op de velden. Korenbloemen worden in het Frans ‘des bleuets’ genoemd. Als men dit uitspreekt zou men evengoed kunnen denken dat het over ‘des bleu haies’ gaat, wat ‘blauwe hagen’ betekent.
Het gedicht dat we toen schreven hangt nu aan onze haak:
Blauwe hagen
In frans graanveld
Wonderbaarlijke sage
Van hoogspanningspoëet
Aldaar geplant
Op vruchtbare bodem
Nimmer vergeten
Door blauwe hagen
We vonden het poëtisch om een treurwilg aan de Scheldekaaiën blauw te schilderen. Als verscholen in een krans van blauwe hagen speelde een tamtammer zijn symfonie.
Kijk gerust naar het gelaat van gelijk welke Antwerpenaar, wanneer hij schaamteloos beweert dat ZIJN toren de schoonste toren van de wereld is. Dat uitgestreken gezicht van die man wordt niet eens rood. Antwerpse dames komen iets subtieler voor de dag. Ze geven voor een keer hun vent volmondig gelijk, met een knipoogje naar de gids.
Eerlijk gezegd heeft die ‘Sinjoor’ wel een beetje gelijk om trots te zijn op die zingende Gotische toren. Hoe hoger je kijkt, hoe fijner de versieringen. Op een mistige dag kan je die verfijning vanaf de grond nauwelijks waarnemen, alsof dat daarboven enkel voor God bestemd is. Niet te verschieten dat we dit bouwwonder ‘een kantwerk van steen’ noemen.
Neen, we gaan niet blijven doorhameren op de pracht van onze toren, anders blijven jullie hier niet verder lezen. We geven nog enkel de hoogte. Enig idee?
123 meter. Dat hebben ze speciaal gedaan voor de gidsen: 1-2-3, dat is niet zo moeilijk om te onthouden voor ons.
Productie Gidsjoris 081114-621: de kathedraal in 100 stukjes (1)
Het zal je maar gebeuren, je ziet een draak, je houdt van het beest en je wil een lans in zijn muil steken. “Bedankt hoor St.-Joris, weet ge niet beter?”
Hij moet het gehoord hebben en reageert: “zie maar dat ge kunt volgen. Als ge overal met uw fotopikker gaat blijven staan, dan gaat uw halve trouwboek en uw gezelschap constant naar u moeten zoeken.”
Oh ja, we hebben het u nog niet verteld, maar onze redactie mag soms ongebreideld een praatje slaan met erkende heiligen. We gaan daar nog veel plezier mee beleven, maar trap niet op hun tenen, want voor je het weet trekken ze de stekker uit.
En, omdat we plots van onderwerp veranderen, zijn we het contact met St.-Joris kwijt geraakt en gaan we op zoek naar vrouw en kinderen.
Dit was ‘China-light’ in de Zoo; een aanrader!
Foto 141230-182110: Zoo van Antwerpen, China light.
Jaja, we weten het, het is pas maandag, maar we willen het nu al inluiden.
Van10u tot 12u30 zijn de donderdagen gereserveerd voor de weergaloze barokke St.-Carolus Borromeüskerk. De namiddagen zijn ook voor voornoemde kerk of voor de O.L.V.-Kathedraal van A.
Omdat we die dagen weinig tijd hebben om te bloggen programmeren we een reeks rubriekjes op voorhand. We beginnen met ‘de Kathedraal in 100 stukjes’.
Voor gratis onthaal kan je onze eenmansredactie op volgende donderdagen vinden:
Om niets te vergeten toonden we u gisteren alvast een momentopname van ons wispelturig brein.
Superbelangrijke hoofdrolspelers hierin zijn natuurlijk onze kleinkinderen: de onovertroffen Bo-Lowie en het fabelachtige prinsesje Emme. Deze twee vierjarige spruiten hebben ons een flinke portie extra geluk bezorgd en ons leven grondig door elkaar geschud.
We tonen een vrolijke Bo-Lowie, die met Kerstmis nog 1 dag met zijn plaasterpootje kan uitpakken. Het gebroken beentje in de rechter voet is zo goed als genezen. Hij was al dansend van het aanrecht getotterd.
Foto 141225-081042: Bo-Lowie die nog 1 dag met zijn plaasterpootje kan uitpakken.
Als een warrelige tros rode draden laat onze multischisofrene eenmansredactie, vanuit de veilige vluchthaven van het seniorennest, een dozijn of wat protagonisten op u los. Druppelsgewijs zullen ze voor u paraderen, we beperken ons tot een korte inventarisatie: - de Kathedraal van A (Antwerpen voor de leken) - A in hoogst eigen persoon - de Sint Carolus Borromeüs kerk - de geestige Heiligen - onze onovertroffen Bo-Lowie - ons fabelachtig prinsesje - Madame Frut, afgekort GVA - mijn halve trouwboek voor serieuze zaken - Rosalientje voor de zwans - Albert, Alberta, George en Georgette (elke gelijkenis met bestaande personen zou louter toeval kunnen zijn) - onze inspiratiemosterdpot - en onze kaduke plooifietsjes Tot slot is er nog T-Angelmus, maar die maken ze maar best niet wakker in mij. Met de wonderen der techniek publiceren we een momentopname van ons gestoord brein.
