Deze foto werd genomen bij het bezoek van onze Hongaarse vrienden. Wij zorgden voor een heerlijk maal, zij voor het stierenbloed. En er was ook de onovertroffen UNICUM. Dat je nadien in dromerijen vervalt ... is een logisch gevolg.
Wie in dit verhaal ook niet mag ontbreken, is Martin. Martin is de huisvriend. Hij is een aangename kerel, altijd bereid om je te helpen. Zijn leven is een verhaal op zich. Misschien dat hij het ooit zelf eens verteld. Hij hecht heel erg aan z'n privacy, maar ik kan toch niet aan de verleiding weerstaan om enkele foto's van hem hierop te zetten. Sorry, Martijn ,maar ze zijn te mooi....
Wie ook met spanning de avonturen van Pieter volgen zijn zijn broer Joris en Liesbeth. Liesbeth is de aanstoker van dit alles. Langs haar contacten kwamen we met Australië in contact. Andere foto's volgen nog later.
Blijkbaar gaat het allemaal goed daar in Sydney. Je hebt Pieter's verhaal over zijn verblijf bij de clochards al wel gelezen Moet inderdaad een ongelooflijke ervaring geweest zijn, niks voor mij denk ik dan maar. Zo maak je in enkele weken al het één en ander mee. Het zal hem goed doen Hij slaat er zich ook goed door. Alleen ... Ik heb 'm gebeld vorige week en gezegd dat hij de tering naar de nering moet stellen, anders is hij over enkele dagen al terug thuis. Ook dat is een deel van de levensles: omgaan met je geld. Verder ben ik blij dat hij de dingen organiseert zoals hij ze organiseert. Hij gaat er behoedzaam mee om. Gelukkig valt z'n job ook mee. Hard werken is nu eenmaal iets voor Pieter. En vergeet niet, hij is ook ambitieus. Hij wil zichzelf bewijzen. Hij wil echt wel een 'goede' chef worden, gekend en gewaardeerd worden voor wat hij doet. Je merkt het wanneer je met hem praat, hij is gedreven en leergierig. Hopelijk steekt hij veel op van wat hij nu doet. Jasper, de andere kok in de familie, spreekt ook al over Australië. Hij zal hier eerst nog z'n sporen (en z'n euro's) moeten verdienen eer hij die stap kan zetten. Maar dat hij het ooit ook eens doen zal, daar twijfelen we neit aan.
Hier gaat alles goed, het weer is niet zoals het moet zijn maat we leven ons er door. Dit weekend zaten we in Zeeland. 's nachts om één uur klop klop op de d eur van onze zwerver .. politie .. je mag nergens in Zeeland (blijkt in heel nederland te zijn) in je auto slapen. Kostte me 95. Schandalig is dat! En dan te bedenken dat de Nederlanders de grootste zwervers zijn die je je maar indenken kan. Maar in hun eigen landje? Hou maar !!! Tuurlijk heb ik me behoorlijk druk gemaakt. Weigerde ik in heel Nederland nog maar één eurocent uit te geven! Is dat nu gastvrijheid?? Neen, ripp off zo noem ik dat! Dan maar naar Antwerpen aan de .... Neen, ik zeg het niet! Zie dat het volgende week ook vol Nederlanders staat ... Het was in alle geval best leuk. Vandaag opnieuw naar school, nog enkele weken en dan is het vakantie. Vertrekken we naar Australië. Eigenlijk vliegt de tijd toch ...
Nog enkele foto's van Pieter en z'n vriend Ko. De foto's zijn genomen bij een vijftigjarenfeest. Vandaar het gekke gebeuren ... alhoewel, is het dat neit elke dag???
t'is hier met pieter live van uit sydney australie. ik vind het super dat onze papa zo ne blog heeft gemaakt want dat is voor mij super handig om jullie allemaal op de hoogte te houden van mijn ervaringen hier en van de dingen die ik en menne maat compasso hier allemaal al wel niet uitsteken.
eergisteren ben ik verhuist van bondi beach ( wat dus echt gewoonweg een prachtig stukske strand is) dat is net buiten sydney city op ongeveer een 20 min rijden met de auto naar wat ik wel mag zeggen een van de schoonste stukjes van sydney " the rocks" . ik zal proberen van deze week eens een filmpje op het net te plaatsen zodat jullie allemaal kunnen meegenieten van de pracht en praal die sydney te bieden heeft
we zitten nu dus op de rocks wat voor mij ongelooflijk gemakkelijk is, want dat is op ongeveer 10 min wandelen van mijn werk.
vannacht heb ik een van de tot nu toe raarste dingen in mijn leven meegemaakt , iets wat ik later nog aan men kleinkinderen zal vertellen ; " toen dat ik nog jong was he manneke". we zijn dus net verhuis wat het gevolg heeft dat we nog maar enne sleutel hebben en dat ik van de nacht voor een gesloten duer stond. ik heb geroepen gebelt vanalles maar iedereen was al lekker aan't slapen. ooh ik heb nogal op men eigen gevloekt; was ik maar iets vroeger naar huis gegaan maar je kent dat he , net gedaan met werken en dan nog even blijven hangen om een pintje te drinken en een beetje te socialisen. ik heb er dus niet beter op gevonden om mezelf een schoon parkje te zoeken op de rocks met zicht op het operagebouw wat in het echt toch zeker nog een stuk schoner en overweldigender is als op de foto en dan heb ik als ne grote menne nacht daar doorgebracht onder de harbourbridge dat was een once in a lifetime experience maar toch niet om nog eens over te doen want het was een beetje koud vannacht.
in het kort het is hier gewoonweg suuuuuuuuuuuuuuuuperzalig
dat was het voor vandaag tot in de week groetjes pieter of zoals ze me hier noemen pete
Ondertussen zijn we drie weken later. Regelmatig bellen we met Pieter. Het zijn wel drie hectische weken geweest: eerst was het restaurant waar hij wilde gaan werken, verkocht. Dan vond hij werk in een ander restaurant op Bondi Beach. Was niet hetgene dat hij zocht. Momenteel is hij aan de slag in de belgian beer café. Een Waalse uitbater, die in Sidney twee mooie zaken heeft. Pieter is er chef de partie. Langzaam maar zeker zal hij opklimmen op de rangorde van de keukenbrigade. Hij woont ondertussen op een appartement, samen met een vriend uit Mol. Ze maakten samen een video-opname, een video-boodschap ... Pieter maakt snel vrienden, hij is heel sociaal en dat is natuurlijk een voordeel. Hij schiet met de meeste mensen goed op en dat maakt dat hij nu al een 'maten-kring' rond zich heeft.Een voordeel is dat wel. Kan natuurlijk ook een nadeel zijn als je té snel 'vrienden' maakt ... ontgoochelingen zijn dan vaak niet veraf. Maar gelukkig heeft Pieter ook een gezonde zelfkennis. We planden ondertussen ook al onze trip naar Aussieland. Vier weken winter in de zomer is eens iets anders.
Om half drie deze namiddag het verlossend telefoontje: Pieter is geland. Het eerste moeilijke moment is al achter de rug; Maar op de luchthaven kan hij Guido niet vinden. Na enkele telefoontjes over en weer besluit Pieter de taxi te nemen; Ik had nog contact met Guido - ik heb z'n ouders gebeld en z'n mobielnummer gevraagd - en hij had ondertussen Pieter al gesproken. Dus alles komt in orde. Vreemd gevoel: Pieter zit aan de andere kant van de wereld en je kan hem amper helpen. Maar zo zal het een gans jaar zijn: zelfstandig worden, zelf initiatieven en beslissingen nemen ... dit was al een goeie test ... Ben benieuwd wat hij na enkele dagen te vertellen zal hebben ...
