Rit naar Trinidad, stad van 36.000 inw. Alles oogt pronkerig door de gerestaureerde paleizen van de voormalige suikerbaronnen. Niet verwonderlijk want Unesco financiert de renovaties. Hoge houten deuren... tralies in kunstig smeedwerk voor elk raam... zuilengallerijen... de sfeer is ireëel. Precies of de tijd is er blijven stilstaan - een sluimerende stad. Volwassen Cubanen kijken weemoedig vanachter de tralievensters ; kinderen bedelen... Schoonheid en ellende ; dat is Trinidad. De Plaza Mayor is een vierkant plein in koloniale sfeer.Vergane glorie. Bij de beklimming van de toren van de plaatselijke kerk, eigenlijk meer een ruïne, ontdek ik onder steen gruis en duivenuitwerpselen een pak (eeuwenoude ?) geschriften. Ze liggen op een hoop weg te teren onder het open klokkengat. Zouden er hier geen historische geschriften liggen ? De verleiding is groot om er even in te graaien... Maar ik hou er beter mijn handen vanaf ; Cuba is nog altijd een "politiestaat". 's Avonds proef ik in La Canchanchara, een plaatselijke bar, zuivere rum... Amai, nooit zoiets straf gedronken. Deze rum zuiver drinken is als zelfmoord plegen... Ik zal er dan ook de tol voor betalen. Mijn maag brandt bij elk slokje, maar als een koppige ezel weiger ik alle toevoegingen... Ondertussen wordt er vrolijk gedanst en gezongen door een live-combo. Omdat mijn aanleg voor salsa-dansen niks betekent, blijf ik maar genieten van het spektakel... en van de blik van een "mulattinneke". Die zit mij precies te viseren. Beetje flirten... de rum doet ook zijn duit in het zakje... de blikken worden intenser... Als er naast mij een stoel vrijkomt, zie ik het zwartje heupwiegend naderen. Ze vraagt of de stoel vrij is... (allé, ik denk dat toch)... Ze geeft een hand en vertelt in een soort Frans dat ze zangeres is en straks nog moet optreden. Heel subtiel raakt ze mijn dij en vraagt met van die grote bruine ogen of ze iets van mij mag drinken... Mooi zangeresje of mooi hoertje... Enfin, ik heb haar een glas rum aangeboden en in het Westvlaams gezegd : gie zie een sjieke madam ! En dan maar opgestapt... 't Leven kan schoon zijn. Toch een mooi einde van de dag, hé ? En de rest was dromen... (van dat mulatje, jaja).
Rit naar het zuiden : plantages, plantages, plantages... Uitgestrekte velden suikerriet, ananasplanten, sinaasappelbomen en rijst. Maar ook weiden met wit-bruin gevlekte koeien, zwarte stieren en magere paarden. Rammelende karren maken ongegeneerd rechtsomkeer op de autopista. Ook fietsers en voetgangers bevolken de autosnelweg in alle richtingen. Het zuiden is een bittere tegenstelling : het rijke koloniaal verleden is nog steeds merkbaar aan de paleisachtige woningen van de suikerbaronnen tegen de hutten van palmhout of eenvoudige betonnen hokken van de dorpsbewoners.De eerste stopplaats is Ciénaga de Zapata : een moerasachtig gebied van 285.000 ha. De mangroven,tropische bomen met enorme bovengrondse wortels, zomen de waterdoorgangen af. Het is een echte jungle ; de zwermen muskieten inbegrepen... ; een andere wereld, impressionant bedreigend. Precies of er zal een krokodil onverwachts opduiken. En dat gebeurt ook, maar dan in La Boca. Hier is de 2de grootste krokodillenfarm ter wereld : 15.000 van die lieve beestjes. Een verzorger staat te pronken met een jong exemplaar in zijn armen. Netjes achter de omheining. Hij steekt het dier vooruit als om te zeggen : pak mij als je durft... Dat is iets voor mij ! Ik stap op de man af. Zijn tandenloze mond grijnst mij toe. Even controleert hij nog het touw rond de bek van het dier, dat toch 1.50m lang moet zijn. Nu pas merk ik dat de opziener enkele vingers mist... Toch geen beet gehad zeker ? Verstand op nul zetten (ik kan toch niet meer terug nu). Als hij het dier in mijn gestrekte armen duwt, beginnen overal camera's te flitsen en te zoemen... Die naakte onderbuik van dat dier geeft mij toch een raar gevoel... zacht, lauw, blubberig... Als de man mij zijn bananenhoed opzet en een mini-exemplaar op dat van de krokodil, wordt er hier en daar geapplaudiseerd. Ik voel mij macho... tot de staart van het dier plots heen en weer begint te zwiepen... Straks breekt dat touw nog... Hilariteit in de groep en het sein voor de man om de krokodil weer over te nemen. Oef... met alle vingers nog aan mijn handen stap ik door het hek. Dat moest mijn moeder gezien hebben... ik zal het haar maar niet vertellen. Schouderklopje hier en woordje daar... de adrenalinestoot zit erop voor vandaag. De rest van de dag ben ik maar braaf geweest...
Vreemdgaan...
