Bergrit door het Escambray-gebergte ; één van de mooiste gebieden van Cuba met dichte bossen, zachte lucht en heerlijk klimaat. De tocht gebeurt in de laadbak van open vrachtwagens (op houten banken) : 2 Russische en 1 Europese. Ik kies voor de laatste, Mercedes, omdat ik die aftandse Russische camions niet vertrouw... Het convooi doorkruist het gebergte, netjes op afstand, anders zitten je longen vol stof en benzinedampen... Er wordt even halt gehouden in een bergdorpje. Enkele betonnen huizen, wat slenterende kinderen met gitzwarte ogen, een oude Cubaan met dichtgeplakte triplexgitaar die met versleten stem "Guantanamera" murmelt... Maar de natuur is overweldigend mooi ! Plots komt uit de begroeiing en ruiter te voorschijn : fier rechtop gezeten, de toeristen geen blik gunnend, grote machete aan het middel, nauwelijks bewegend niettegenstaande de snelle draf van het paard... Hij dwarst de aardenweg en verdwijnt opnieuw in de begroeiing. Onwezenlijk mooi moment. De tocht slingert verder door het bergmassief van El Nicho - een weg afgeboord met koffie- en bananenplantages - naar de waterval El Sante de Caburni. Aan de voet van de 18 m hoge waterval is het heerlijk zwemmen. Het stof spoelt zo van je lijf. Als ik mij echter wat te dicht aan de voet van de waterval waag, krijg ik een ferme waterslag op mijn onderrug, waardoor mijn zwembroek een duik neemt naar mijn voeten en ik met mijn gat bloot sta in één van de prachtigste landschappen van Cuba... ontbloot van alle beschavingskledij... zalig gevoel. Na het middagmaal (kip... véél keuze is er niet... ofwel kip ofwel varkensvlees) bezoek aan de Jardin Botanico : honderden cactussoorten, honderden palmsoorten, exotische bomen - zoals de kauwgomboom, waarvan het hout zwaarder is dan water en de strychnineboom, waarvan de giftige strychnine in de bladeren zit - vele geneeskrachtige kruiden en de zunzuncito : een piepklein vogeltje (6,3 cm) - dat allemaal badend in een subtropisch klimaat. Het konvooi zet de terugweg in. Als matchbokskes klauteren de vrachtwagens tegen de bergen op. Plots valt de onze stil ! die Deutsche Gründlichkeit van de Mercedes wordt voorbijgestoken door de 2 Russische mastodonten ! Blijkt iets met de "bobijn" van de motor te zijn. Daar sta ik dan . Een gsm hebben die Cubaanse chauffeurs niet ! Maar wèl een hoop technisch talent. Zij slagen er zowaar in met een stukje plakband (gelukkig dat dames van alles in hun "sacoche" zitten hebben) een nieuw kabeltje te plakken en de motor weer aan de praat te krijgen. Als een gek wordt de achtervolging ingezet : niemand kan nog van het landschap genieten ; je vasthouden is de boodschap. Velen zullen pijnlijke billen hebben... en ik een pijnlijk hoofd door de harde windstoten tegen mijn kale knikker... Onverantwoord... maar heelhuids bereiken we het vertrekpunt ! De chauffeur grijnst. Hij zal zijn gedacht wel gehad hebben over de toeristen. Geradbraakt kruipen we op de bus waar we in de fluwelen zetels en met een goedwerkende airco en Cubaanse muziek op de achtergrond, naar het nachtverblijf rijden... Genoeg voor één dag.
Rit naar Trinidad, stad van 36.000 inw. Alles oogt pronkerig door de gerestaureerde paleizen van de voormalige suikerbaronnen. Niet verwonderlijk want Unesco financiert de renovaties. Hoge houten deuren... tralies in kunstig smeedwerk voor elk raam... zuilengallerijen... de sfeer is ireëel. Precies of de tijd is er blijven stilstaan - een sluimerende stad. Volwassen Cubanen kijken weemoedig vanachter de tralievensters ; kinderen bedelen... Schoonheid en ellende ; dat is Trinidad. De Plaza Mayor is een vierkant plein in koloniale sfeer.Vergane glorie. Bij de beklimming van de toren van de plaatselijke kerk, eigenlijk meer een ruïne, ontdek ik onder steen gruis en duivenuitwerpselen een pak (eeuwenoude ?) geschriften. Ze liggen op een hoop weg te teren onder het open klokkengat. Zouden er hier geen historische geschriften liggen ? De verleiding is groot om er even in te graaien... Maar ik hou er beter mijn handen vanaf ; Cuba is nog altijd een "politiestaat". 's Avonds proef ik in La Canchanchara, een plaatselijke bar, zuivere rum... Amai, nooit zoiets straf gedronken. Deze rum zuiver drinken is als zelfmoord plegen... Ik zal er dan ook de tol voor betalen. Mijn maag brandt bij elk slokje, maar als een koppige ezel weiger ik alle toevoegingen... Ondertussen wordt er vrolijk gedanst en gezongen door een live-combo. Omdat mijn aanleg voor salsa-dansen niks betekent, blijf ik maar genieten van het spektakel... en van de blik van een "mulattinneke". Die zit mij precies te viseren. Beetje flirten... de rum doet ook zijn duit in het zakje... de blikken worden intenser... Als er naast mij een stoel vrijkomt, zie ik het zwartje heupwiegend naderen. Ze vraagt of de stoel vrij is... (allé, ik denk dat toch)... Ze geeft een hand en vertelt in een soort Frans dat ze zangeres is en straks nog moet optreden. Heel subtiel raakt ze mijn dij en vraagt met van die grote bruine ogen of ze iets van mij mag drinken... Mooi zangeresje of mooi hoertje... Enfin, ik heb haar een glas rum aangeboden en in het Westvlaams gezegd : gie zie een sjieke madam ! En dan maar opgestapt... 't Leven kan schoon zijn. Toch een mooi einde van de dag, hé ? En de rest was dromen... (van dat mulatje, jaja).
Rit naar het zuiden : plantages, plantages, plantages... Uitgestrekte velden suikerriet, ananasplanten, sinaasappelbomen en rijst. Maar ook weiden met wit-bruin gevlekte koeien, zwarte stieren en magere paarden. Rammelende karren maken ongegeneerd rechtsomkeer op de autopista. Ook fietsers en voetgangers bevolken de autosnelweg in alle richtingen. Het zuiden is een bittere tegenstelling : het rijke koloniaal verleden is nog steeds merkbaar aan de paleisachtige woningen van de suikerbaronnen tegen de hutten van palmhout of eenvoudige betonnen hokken van de dorpsbewoners.De eerste stopplaats is Ciénaga de Zapata : een moerasachtig gebied van 285.000 ha. De mangroven,tropische bomen met enorme bovengrondse wortels, zomen de waterdoorgangen af. Het is een echte jungle ; de zwermen muskieten inbegrepen... ; een andere wereld, impressionant bedreigend. Precies of er zal een krokodil onverwachts opduiken. En dat gebeurt ook, maar dan in La Boca. Hier is de 2de grootste krokodillenfarm ter wereld : 15.000 van die lieve beestjes. Een verzorger staat te pronken met een jong exemplaar in zijn armen. Netjes achter de omheining. Hij steekt het dier vooruit als om te zeggen : pak mij als je durft... Dat is iets voor mij ! Ik stap op de man af. Zijn tandenloze mond grijnst mij toe. Even controleert hij nog het touw rond de bek van het dier, dat toch 1.50m lang moet zijn. Nu pas merk ik dat de opziener enkele vingers mist... Toch geen beet gehad zeker ? Verstand op nul zetten (ik kan toch niet meer terug nu). Als hij het dier in mijn gestrekte armen duwt, beginnen overal camera's te flitsen en te zoemen... Die naakte onderbuik van dat dier geeft mij toch een raar gevoel... zacht, lauw, blubberig... Als de man mij zijn bananenhoed opzet en een mini-exemplaar op dat van de krokodil, wordt er hier en daar geapplaudiseerd. Ik voel mij macho... tot de staart van het dier plots heen en weer begint te zwiepen... Straks breekt dat touw nog... Hilariteit in de groep en het sein voor de man om de krokodil weer over te nemen. Oef... met alle vingers nog aan mijn handen stap ik door het hek. Dat moest mijn moeder gezien hebben... ik zal het haar maar niet vertellen. Schouderklopje hier en woordje daar... de adrenalinestoot zit erop voor vandaag. De rest van de dag ben ik maar braaf geweest...
Vreemdgaan...
