Weet je het al? vraag ik mezelf. Weet je nu al wat je wil? Of wat je met je leven wil doen? Weet je al welke weg je gaat nemen? Weet je al wat voor jou geluk is?
Het antwoord blijft me schuldig. Bewust besef ik dat ik diegene ben die het antwoord moet geven. Maar ik wacht..Trappelend op één plek, hopend dat de juiste weg vanzelf onder mijn voeten komt te liggen. Of laat ik het leven gewoon passeren? Geen toppen maar ook geen putten?
Maar ik besef...het is te laat..de berg werd al beklommen dus het dal neem je er keuzeloos bij. Het blijkt vermoeiender dan ik dacht..dat klimmen. Sommige periode's kijk ik op een mooi uitzicht, een licht stoffige weg, een briesje in mijn haar. Maar soms kijk ik ook naar beneden en besef ik de risico's die het dal met zich kunnen meebrengen. Op die momenten vraag ik me af of het wel verstandig was. Had ik niet beter de rechte weg genomen? Alleen..zonder bergen en zonder dallen? Niet klimmen van vreugde, maar ook niet vallen van verdriet.
Het was halverwege de berg dat het besef er pas kwam. Het besef dat ik hoger was dan ik dacht, het besef dat het dal al ver onder de horizon lag. Het was maar even, slechts een paar uur, misschien net een dag. Maar genoeg om te voelen dat de glazen kooi rond mijn hart brozer werd. Nog net niet gebarsten. Maar ergens..
Ik klom door. Het geloof dat de top van de berg mijn geluk zal zijn. Maar de stem van het dal blijft als een echo gaan. Het angstgevoel te vallen deed me voorzichtigere stappen nemen.
De berg blijft even groot. Maar ik klim minder snel.
Ach, het gaat wel weer voorbij deze periode...
Eens terug aan het werk vergeet ik weer hoe het anders kan en leg ik me neer bij de zaken. Tenslotte is er toch één gegarandeerde geluksdag per maand: de 'mijn pree staat erop dag'.
En toch blijf ik hopen....op een ander en betere levenskeuze... hopen op de dag dat 'lef en durf' wel aan mijn kant staan.
happy woman