Eén van de zwaarste gedachten lijkt me wel de realisatie dat niets is wat je als kind voor ogen had...  Of ingeprente illusies misschien...En dan nu het besef dat je het enkel maar fata morgana's waren.

Waarschijnlijk was het puur hoop. Hoop die me toen door een hel hielp. Want enkel de gedachte dat er ooit wel iemand me zou 'redden' kon me als 15-jarige doen overleven. Het gebeurde niet. Ik snakte wanhopig. Maakte keuzes waarvan ik dacht dat ze me een beter leven zouden geven. Achteraf slechts een verlenging van de hel. Of uitstel van de echte executie misschien.

Sommigen begrijpen niet waarom ik al die jaren bleef in een leven dat verre van juist was. Waar ik telkens opnieuw bleef hangen in een wereld van bedriegerij en onrespect. Het enige juiste antwoord is misschien dat zelfs deze wereld beter was dan diegene waar ik inzat. Een oncorrecte die ik soms zelf niet begreep dat ze bestond.

En men groeit. En men beseft. Ik maakte een stap vooruit. Een moeilijke..Want men weet niet welke wereld de volgende is. Ik ging van heel slecht naar slecht. En dan van slecht naar 'ik weet niet wat er komt'. Maar zeker het besef dat het niet terug is naar slechter. Enkel een stapje dichter naar wat juist is. En ik hoop.

Of ik probeer te hopen. Want als je beseft dat het vroeger slechts hoop was dat je rechthield kan men zich dan nu sussen met deze gedachte? Of bouw je slechts terug een illusie op. Een illusie dat de wereld er ooit wel eens anders zal uitzien voor je.

Je hoopt. Maar geloven doe je niet meer.

Wat als...

je het gevoel hebt dat je teveel gevochten hebt. Zinloos.

je weet dat het toch nooit zal veranderen. Het verleden te diep. Geen kans op een toekomst. Wat ze ook zeggen.

je niet het gevoel hebt dat iemand je ooit zal kunnen helpen. Dat alles al kapot was voor je nogmaar aan het leven begon.

je beseft dat het leven moeilijk is maar dat het plannen van een beter iets op zich even moeilijk lijkt.

je gewoon leeg bent.

het gewoon genoeg is geweest...

                                 happy woman

Goedenavond  lieve bloggers 
 
'k Heb niet zo fantatisch veel om over te schrijven eigelijk, de laatste tijden. Dagen gevuld met steeds weer dezelfde gelukzaligheden en aanslepende beslommeringen, maar al bij al rustig. Toch heb ik zin om eens een degelijke post te plaatsen, een uitgebreider vertelseltje dan de korte mededelingen waaruit mijn blog de laatste dagen schijnt te bestaan. Spijtig genoeg brengen rustige dagen ook niet veel inspiratie met zich mee. Het enige dat ik kan bedenken waarover ik mijn mening met jullie zou kunnen delen is deze wonderlijke vorm van communicatie.
 
Ik reis dagelijks naar jullie webpaginas om te lezen wat er uit jullie vingertopjes is gevloeid. Op jullie beurt leggen jullie de korte weg af naar hier, tonen interesse voor mijn schrijfsels en de dingen die ik jullie toevertrouw. Beetje bij beetje, post bij post, leren we elkaar kennen. Vanbinnen, maar niet vanbuiten. We staan dicht bij elkaar, ookal kennen we elkander niet. Ik zag jullie nooit, maar jullie zagen mijn emoties en gedachten - veelal waren deze emoties en gedachten die in het gewone leven niet gedeeld werden. Beetje bij beetje, post bij post, leren we elkaar kennen. Leren we elkaar kennen op een manier waarop niemand anders ons zal leren kennen. Is het niet wonderlijk waartoe het net, iets dat slechts jaren geleden nog niet in de doorsnee woonkamer te vinden was, ons gebracht heeft?
 
Af en toe, terwijl ik met mijn blogje bezig ben, besluipt me ook de vraag welk beeld jullie van mij hebben. Welk idee is er in jullie geest ontstaan, wanneer jullie denken aan de persoon die happy woman is? Wat voor beelden en ideeën worden van mij gevormd wanneer men slechts mijn schrijfsels als uitganspunt en bron van informatie heeft? Welke leeftijdsgroep, beroep, interesses en weet ik veel wat meer roept happy woman op in jullie geest? Wat voor iemand is happy woman? I wonder.. 
geef uw gedachte eens  ik wacht op jullie !!!!!!!!!!!
ben benieuwd op de reacties



  groetjes happy woman