|
Zou ik niet nogmaals iets schrijven...
De gedachte kwam meermaals in mijn hoofd doch iets weerhield me. Schrijven deed ik nog wel..delen met de buitenwereld niet meer...
Ik leerde veel de afgelopen jaren. Ik kwam ook een stukje van mezelf tegen. En ik leerde dat het leven meer was dan meegaan met de stroom, ook al was het soms donkerder dan de duisternis van de nacht. En ook nu, na al die jaren lijkt de situatie nog steeds niet op een kalme zee waar met rusteloos met een rubberen bootje op kan dobberen. Ook nu overspoelen grote golven mijn kleine eilandje nog. Alleen zit ik nu vaak in de luchtbel die boven de bomen hangt.
Mijnheer kreeg als eerste een schot. Niet meer welkom in mijn kleurige bel. De moeilijkste stap ooit. Want mijnheer deelde één belangrijk ding met mij...de kinderen...En hij trapte terug..meermaals en hard. En telkens was er iemand om me een goede stel argumenten aan te bieden. Gelukkig maar... Het boek 'the secret' leert dat men positief moet denken om een wens te bekomen en dankbaar moet zijn. . Verder ben ik hem heel dankbaar voor de levenswijsheid die hij mee meegaf: Slechte karakters bestaan wel! en ben er verdorie sterk uitgekomen.....
...hij is er nog steeds... Het pad was erg moeilijk met momenten.Situaties namen soms een wending die ook hier tranen gaven in het diepst van mijn hart. Maar ik hield vol. Het verleden sprak namelijk..niet de man zelf...Nooit gaf ik 'hem' op. Ook al werd 'de liefde' soms opgegeven langs zijn kant. Het lijkt soms wel alsof ik 'vastplak' aan hem. En God weet dat het niet met simpele pritt is! Ook hier werden beelden gevormd die blijvend zullen zijn achter de spiegels van mijn ogen.
Soms komen ze naar boven..de beelden...ze doen me denken..ze doen me voelen..soms kwetsen ze nog steeds...
Maar ik sta ze niet toe. 1 gekleurd verleden is genoeg...Een toekomst vol regenbogen is het verlangen...
Eén van de zwaarste gedachten lijkt me wel de realisatie dat niets is wat je als kind voor ogen had... Of ingeprente illusies misschien...En dan nu het besef dat je het enkel maar fata morgana's waren.
Waarschijnlijk was het puur hoop. Hoop die me toen door een hel hielp. Want enkel de gedachte dat er ooit wel iemand me zou 'redden' kon me als 15-jarige doen overleven. Het gebeurde niet. Ik snakte wanhopig. Maakte keuzes waarvan ik dacht dat ze me een beter leven zouden geven. Achteraf slechts een verlenging van de hel. Of uitstel van de echte executie misschien.
Sommigen begrijpen niet waarom ik al die jaren bleef in een leven dat verre van juist was. Waar ik telkens opnieuw bleef hangen in een wereld van bedriegerij en onrespect. Het enige juiste antwoord is misschien dat zelfs deze wereld beter was dan diegene waar ik inzat. Een oncorrecte die ik soms zelf niet begreep dat ze bestond.
En men groeit. En men beseft. Ik maakte een stap vooruit. Een moeilijke..Want men weet niet welke wereld de volgende is. Ik ging van heel slecht naar slecht. En dan van slecht naar 'ik weet niet wat er komt'. Maar zeker het besef dat het niet terug is naar slechter. Enkel een stapje dichter naar wat juist is. En ik hoop.
Of ik probeer te hopen. Want als je beseft dat het vroeger slechts hoop was dat je rechthield kan men zich dan nu sussen met deze gedachte? Of bouw je slechts terug een illusie op. Een illusie dat de wereld er ooit wel eens anders zal uitzien voor je.
Je hoopt. Maar geloven doe je niet meer.
Wat als...
je het gevoel hebt dat je teveel gevochten hebt. Zinloos.
je weet dat het toch nooit zal veranderen. Het verleden te diep. Geen kans op een toekomst. Wat ze ook zeggen.
je niet het gevoel hebt dat iemand je ooit zal kunnen helpen. Dat alles al kapot was voor je nogmaar aan het leven begon.
je beseft dat het leven moeilijk is maar dat het plannen van een beter iets op zich even moeilijk lijkt.
je gewoon leeg bent.
het gewoon genoeg is geweest...
happy woman
|
ETEN!!!!!!!