Schrijven… Dat is wat ik zonet in de keuken dacht te moeten doen als oplossing. Schrijven…

– Brief aan mezelf –

He mij!

Ik schrijf me deze brief omdat het al zo lang geleden is dat ik me nog gezien heb. En in plaats van te blijven wachten, dacht ik, ik neem het heft in eigen handen en schrijf eens een brief. ‘Waar ben ik gebleven’?

Als deze brief een dialoog kon zijn, en brieven aan mezelf kunnen dat, dan zou ik ik antwoorden met een hoofd dat even neerkijkt, diep ademhaalt en met een lijf waarvan de schouders meewarend mee op en neer gaan… Starend naar mijn voeten is al wat resteert.

Stil wachten mijn vingers even om verder te schrijven aan dit relaas. Wie weet waar dit klavier me nog ooit brengen zal? En ik zucht. Ik heb de indruk dat ik niet meer ‘straal’, waar ik dat vroeger zo goed kon. Ik heb de indruk dat ik me ergens onderweg ben kwijt geraakt. Dan hou ik vast aan mijn zetel, wriemel ik in mijn bed met mijn eigen voeten, zoekend naar dat vege lijf dat ik uitwissen wil. En ’s morgens ligt het er nog.

Waar ben ik toch die duizend en één dingen deed zonder er ook maar bij stil te staan maar met al die energie om het te blijven doen? Ik mis je, weet je dat? Ik mis wel meer dingen, ik mis ook meer en meer personen. Wat maakt dat mensen elkaar nooit meer zien? Tijd is altijd een schoon excuus waarmee ik en al de anderen ondertussen een bibliotheek zouden kunnen vullen vol van excuses… Maar dat kan het toch niet zijn?

Vechtend tegen mezelf, tegen de tranen, hees ik me onlangs weer eens uit bed al na middernacht even weer opstaan .... Enkele uren later terug richting bed  Ik greep mezelf weer samen, beloofde te bijten maar vecht een verloren strijd.

Ik wil weg van mij, weg van wie ik nu ben. Weg van deze rollercoaster van emoties en terug, terug naar ‘goesting in de dingen’, terug naar mezelf. Dus nam ik mezelf een tijd geleden bij elkaar en schreef ik een korte mail. Een mail voor mezelf en naar mijn verleden. Een mail om dingen aan te raken waarvan ik niet weet hoe ze me gaan ‘vallen’. Maar ik wil ‘vooruit’ in plaats van te blijven trappelen op een plaats waar ik het niet fijn vertoeven vind. Ik die mezelf ga helpen, het is eens wat anders. Vanaf eind deze maand en wordt vervolgd in mei. Ik ben alvast benieuwd.

Anderzijds wil ik ook weg van jou. Weg van jou, jij die me zo nauw aan het hart ligt. Weg van héél deze onzekerheid die me soms zo tegen de grond kan smakken. Verlangen is de stille dood als je blijft hangen tussen vandaag en morgen. Dus vecht ik tegen de tijd en mezelf. Elkaar zo graag zien dat het pijn doet… ik zou er soms van gaan vloeken. Ik wil ademen zonder je naam uit te blazen en ik wil slapen zonder van je wakker te liggen met dit benepen gevoel. Ik wil opstaan zonder dat ik in mijn spiegelbeeld het jouwe zie zuchten. Ik wil vooruit in plaats van ‘niet weten waar naartoe’. Ik wil praten, over alles in plaats van ‘ik krijg het niet gezegd’… Ik wil blijven genieten van die avonden, zoals er al waren, maar niet eindigen met een sigaret en een drempel die mij alleen achterlaat in de gitzwarte nacht. Ik wil ons. Ik wil niet het gevoel hebben te wachten op God weet wat. gezien ik weet wie dan aan het kortste eind zal trekken. Ik ben moe. Zo moe. Ik ben in de war. Wel duizend keer. Hoe groot kan mijn hart nog groeien of ‘plopt’ het op een dag een keer? Ik wil die plop voor zijn door hier en nu mezelf om te draaien. Ik ga niet liegen tegen mezelf en ergens te hopen dat jij achterna komt, je hand op mijn schouder legt en me omdraaien zal maar ik moet verder, verder dan hier waar het kouder dan koud is om te wonen als je de hitte zo rond je voelt. Dus ga ik… voor de zoveelste keer… Zonder je dat dit keer te zeggen…

Tot ik me terug tegen kom.   happy_woman


                                                   nog een lange weg te gaan.

Als er iemand je vraagt hoe het gaat zeg je: ‘cava, goed’ en je haat de leugen die in die twee woorden verscholen ligt. Je probeert die twee woorden waar te maken door gewoon de dag te nemen zoals ie komt en gelukkig te zijn… Omdat je weet dat alles zoveel slechter kan.

Het voordeel van het hier te kunnen schrijven is dat je het hier kan zeggen… Het gaat niet goed. Het werk was lastig om pietluttige dingen. Dingen in perspectief zien werd plots moeilijk. Idiote redenen waar ik in mezelf van een mug een olifant maakte…  De interne onrust liep daar ook even uit de hand.

Hoe laat je iemand los die er niet meer is en dat gevoel je zo onmachtig maakt en hoe laat je iemand los die er wel degelijk is en niet mee te leven valt  ook dat pijn doet…

Voor het eerst in mijn leven heb ik écht het gevoel dat ik géén vat heb op de binnenkant. Dat al het gevoel als een chaos houvast zoekt maar het niet vinden kan. En ik vecht maar win niet genoeg de strijd naar mijn zin. Het lukt me niet om normaal door het leven  te gaan. Het lukt me niet om de dingen te doen die ik allemaal in mijn hoofd heb…

Als je beste vriendin naar me kijkt en vraagt: ‘En jij’… hoe gaat het: ‘Nu effe niet, ik wil hier geen tranen’… En later komt het verhaal er wel uit, wanneer het kan.

 deze maand laat ik het hier weer allemaal even voor wat het is. een nieuw jaar tegemoet even weer mijn positiviteit bijeen rapen … Ik hoop weer rust te vinden… Even terug naar de essentie. Even terug weg naar mezelf…en nog harder doorbijten als de vorige jaren ....