Als er iemand je vraagt hoe het gaat zeg je: ‘cava, goed’ en je haat de leugen die in die twee woorden verscholen ligt. Je probeert die twee woorden waar te maken door gewoon de dag te nemen zoals ie komt en gelukkig te zijn… Omdat je weet dat alles zoveel slechter kan.XML:NAMESPACE PREFIX = O />

Het voordeel van het hier te kunnen schrijven is dat je het hier kan zeggen… Het gaat niet goed. Het werk was lastig om pietluttige dingen. Dingen in perspectief zien werd plots moeilijk. Idiote redenen waar ik in mezelf van een mug een olifant maakte…  De interne onrust liep daar ook even uit de hand.

Hoe laat je iemand los die er niet meer is en dat gevoel je zo onmachtig maakt en hoe laat je iemand los die er wel degelijk is en niet mee te leven valt  ook dat pijn doet…

Voor het eerst in mijn leven heb ik écht het gevoel dat ik géén vat heb op de binnenkant. Dat al het gevoel als een chaos houvast zoekt maar het niet vinden kan. En ik vecht maar win niet genoeg de strijd naar mijn zin. Het lukt me niet om normaal door het leven  te gaan. Het lukt me niet om de dingen te doen die ik allemaal in mijn hoofd heb…

Als je beste vriendin naar me kijkt en vraagt: ‘En jij’… hoe gaat het: ‘Nu effe niet, ik wil hier geen tranen’… En later komt het verhaal er wel uit, wanneer het kan.

 deze maand laat ik het hier weer allemaal even voor wat het is. een nieuw jaar tegemoet even weer mijn positiviteit bijeen rapen … Ik hoop weer rust te vinden… Even terug naar de essentie. Even terug weg naar mezelf…en nog harder doorbijten als de vorige jaren ....