't Is hier voor één keer stilletjes in huis en ik geniet ervan. Geen radio, geen mensen om me heen, geen telefoon of gsm, geen honden die blaffen, niets van dat, alleen maar stilte. De muizenissen in mijn hoofd zijn verdwenen. Zorgen die krimpen tot zorgjes, "de tijd maakt alle hoeken rond". Ik lees wat blogjes en zie pareltjes. En ik lees mijn eigen dingetjes van 't begin.  ik schreef over hoe het voelt om ouder te worden, en om huismoeder te zijn. Hoe fijn het is als iemand naar je glimlacht en hoe ik een muis kan doen vliegen. Ik schreef over kousen die nooit bij elkaar passen en over groter wordende kinderen. Over Sinterklaas en de kerstdagen. 'k Heb het allemaal graag geschreven, en ik lees het met plezier terug. Ik schreef over de kleine dingetjes des levens, de dingen die zorgen dat de ene dag de andere niet is. 

Bloggen, vertelseltjes schrijven, gedachten verwoorden, emoties omzetten in tekst, spelen met woorden , reacties krijgen  ... het is leuk. Tijdens een pauze, tussen twee werkjes door, vlug eventjes iets schrijven of gaan lezen bij anderen, 't is een hobby. Maar de laatste weken lig ik een beetje overhoop met de wereld, er zijn te veel emoties op me afgekomen, ik ben niet gemaakt voor deze harde maatschappij, 'k heb er even geen zin meer in. En toch ... 'k had het nooit gedacht van mezelf, "t is immers maar bloggen", maar toch ... 'k ben blij met de lieve reacties van jullie, het doet me deugd dat ik, ondanks de stilte hier, nog zoveel bezoekers "over de vloer" krijg.

'k Zou zeggen, merci, en 'k beloof het mezelf en jullie, binnenkort ben ik er weer helemaal door en dan schrijf ik terug over de kleine dingetjes des levens.

Liefs,happy woman