Dag lief dagboek, dag lieve lezertjes!

Hier zijn we maar weer eens, ik vergeet jullie niet, maar... 't heeft lang geduurd eer ik toegaf aan de 'trend', nu dus tóch: ik zit op Twitter! Heel leuk is 't daar, en alles is makkelijker dan ik dacht! Let wel: Sennet is óók toppie, maar 't is een beetje ver-PPS-t vind ik, en ik sla telkens groen uit van pure jaloezie omdat ik daar niks nope nada van ken noch kan , omdat ik in de verste verte niet weet hoe je zo'n prentje maakt. Ik las iets van tubes... ik dacht: misschien zijn dat de afbeeldingen van al die gestroomlijnde madammen die op de prentjes staan... ik ging om raad vragen aan Meneerke Google en kwam uit op fietsbanden. Toen besloot ik alle hoop te laten varen, samen met mijn onzinnig koppig verzet tegen de social media in 't algemeen. Ik capituleer!

Jaja, ik schik ook op Facebook, Instagram etc... te gaan. Het is mij beu om telkens weer gevraagd te worden "registreer", wanneer ik iemands bijdragen wil bekijken; curieuzeneuz mosterdpot als ik eeuwig ben! 

Zo dan, tot nog eens! En aan allen een zonnig week-end gewenst!

O mijn lief dagboek, wat heb ik je schromelijk verwaarloosd de laatste dagen. Vergeef het mij, er is iets gebeurd. De dood heeft ons een zeer geliefd familielid ontnomen. Misschen was ze niet eens gemeen, deze keer, de dood, want na jarenlang geslingerd geweest te zijn tussen hoop en wanhoop, pijn en verdoving, snijden en dichtnaaien, stukken wegnemen en hulpmiddeltjes inbrengen, kortom, na vele jaren lijden kwam de dood aanzetten met de verlossing voor onze moedige geliefde.
We zouden blij moeten zijn, in zijn plaats, maar we zijn droevig. Zéér droevig. Draai het of keer het, de dood snijdt, en waar zij snijdt valt niets meer dicht te naaien. Hard is dat, cassant, maar wel correct. De dood houdt ons niet aan 't lijntje zoals ziektes kunnen doen, 't is alles of niets, en juist dat 'niets' valt zo moeilijk te plaatsen.

Vanmorgen heb ik een spin doodgemept en 't was geen kleintje. Ze zat gezellig in een hoekje bij de voordeur. Ik mep helemaal niet graag spinnen dood, maar spinnen hebben geen manieren. Stel dat ze de trap opkruipt en in mijn bed en in mijn mond terecht komt... dat is 't nu juist, die gruwel. Bon.

Het gezegde gaat: 

"araignée du matin, chagrin, araignée du midi, souci, araignée du soir, espoir"

"Cela signifie, dans l’ordre : tristesse le matin, parce que si l’on voit travailler une araignée, cela sous-entend qu’aucune rosée ne la gêne ; et qui dit absence de rosée, dit pluie à venir. Préoccupation à midi, parce que si l’araignée tisse sa toile au milieu de la journée, cela implique que la pluie se prépare et qu’il faut donc se dépêcher ; et espoir le soir parce qu’une araignée qui se balade tranquillement au crépuscule est détendue et donc que le beau temps devrait persister." Bron: https://fr.wiktionary.org/ 

Het was ochtend, ik zou mij dus aan chagrin mogen verwachten. Awel, de spreuk spreekt waarheid: ik was verdrietig. Zo'n spin is eigenlijk een wonder. Ik zag macro's van spinnen, sommige spinnetjes waren zo lief, met lieve stralende oogjes en naarsige voorpootjes. Maar ja, ze zijn te klein, de gewone sterveling ziet hun schone oogjes niet... Begrijpelijk. Mocht jouw schattige dwerghamster of je lieve harige cavia maar zo groot zijn als een spin of een kakkerlak, je zou je doodschrikken en op slag een moord plegen.

Oh! Niet doen! Ik mag er niet aan denken.