O mijn lief dagboek, wat heb ik je schromelijk verwaarloosd de laatste dagen. Vergeef het mij, er is iets gebeurd. De dood heeft ons een zeer geliefd familielid ontnomen. Misschen was ze niet eens gemeen, deze keer, de dood, want na jarenlang geslingerd geweest te zijn tussen hoop en wanhoop, pijn en verdoving, snijden en dichtnaaien, stukken wegnemen en hulpmiddeltjes inbrengen, kortom, na vele jaren lijden kwam de dood aanzetten met de verlossing voor onze moedige geliefde.
We zouden blij moeten zijn, in zijn plaats, maar we zijn droevig. Zéér droevig. Draai het of keer het, de dood snijdt, en waar zij snijdt valt niets meer dicht te naaien. Hard is dat, cassant, maar wel correct. De dood houdt ons niet aan 't lijntje zoals ziektes kunnen doen, 't is alles of niets, en juist dat 'niets' valt zo moeilijk te plaatsen.

Na zo'n lijdensweg was de dood mogelijk een verlossing?

24-10-2018 om 07:24 geschreven door maart

Aan Redpoppy en Gé

mijn welgemeende dank

voor het woordje van troost.

Het deed deugd. 

18-10-2018 om 20:53 geschreven door hehe

de zomer houdt het voor bekeken, het is weer wennen aan warme truien de volgende dagen. En van de dood kan je niet winnen, het staat ons allen te wachten, dat is de enige zekerheid in het leven.

18-10-2018 om 14:05 geschreven door redpoppy

'k heb eens wat in uw blog gelezen.

Bijzonder hoe u over het één en ander schrijft; ik wil u alsnog condoleren met het verlies van een geliefd familielid; Je weet diep van binnen dat je blij zou moeten zijn dat het erge lijden voorbij is maar het gemis is er niet minder om.

'k kom zeker weer eens terug om wat bij te lezen.

 


veel sterkte toegewenst 

 van Gé

17-10-2018 om 13:15 geschreven door Gé