Er zat een man op een terrasje, aan het tafeltje schuin tegenover mij. Met een zwarte pen schreef hij, op A4-tjes. Af en toe keek hij op, zijn ogen zochten beelden verder dan de horizon. De zon die door de laatste blaadjes van de valse christusdoornen scheen, hij zag het niet. Het meisje met de grote PRIMARK-zak, de jongen die op fluo sneakers leek te zweven, de vrouw die met gebogen hoofd maar naarstig lijf een goed gevulde trolley meetrok naar huis, hij zag ze niet, en ook de hondjes niet. De dartele hondjes niet.
Ik vond dat jammer voor die man. Maar achteraf... misschien schreef hij over wat gisteren was.
Word jij ook zo moe van Mie Toe? Ik begrijp best dat er niet mee te lachen valt, maar zeg nu zelf: er gaat geen week, soms zelfs geen dag voorbij of er meldt zich in de media wel een of andere misbruikte vrouw, liefst een VIP, of die toch meent dat te zijn, misbruikt door een BP, een Bekend Persoon. De klachten gaan van intimidaties zoals een duik in de décolleté's tot heuse verkrachtingen. Heel erg allemaal, écht, maar het ergste is dat sommige feiten tien tot twintig jaar geleden plaats vonden.
Er over praten!
Aangemoedigd door Mie gaan vrouwen nu blijkbaar op zoek naar herinneringen aan die droeve dagen uit een ver verleden. En dat is goed, zegt Mie, goed dat je er mee naar buiten komt, er over kunt praten. Natuurlijk is dat goed, maar minder goed is dat er meestal maar één klok luidt.
Je job staat op 't spel.
Ik hoor het al: sommige ocharme vrouwen werden onder druk gezet: met de baas naar bed of buiten! Ze kozen voor de baas, was 't makkelijkst. En daar wringt het schoentje: óf je kiest ervoor om het spelletje mee te spelen en je behoudt je job, óf je bent een waarlijk geëmancipeerde vrouw en je zegt: als 't zo zit, byebye! En er meteen over praten, dán of nooit meer.
Makkelijk gezegd...
Inderdaad. Maar toch beter deze drastische oplossingen lanceren in de media en zo de vrouw bewust te maken van het feit dat er altijd mogelijkheden zijn om de macho-man op zijn plaats te zetten, beter dat dan tot twintig jaar na datum te moeten toegeven dat je 't onderspit gedolven hebt. Toch?
...zie ik mij genoodzaakt het gastenboek buiten te smijten. Ik merk dat plaatsers niet eens de berichten op het blog lezen, zelfs niet wat boven "Toevoegen" geschreven staat. Ik bezocht de gastenboeken van een aantal blogs en ja, 't is daar van 't zelfde: goede morgen goede middag goede avond fijne zondag toffe maandag leuke dinsdag mooie herfst warme winter lieve lente zotte zomer enzovoort, en alle voorzien van de nodige - al dan niet bombastische, springende - illustraties.
Ik gun het van harte de senioren die plezier beleven aan het gastenboeken doen, daar niet van, maar ik? ik ben meer voor een eenvoudige, oprechte blijk van belangstelling in het blog. Nu lijkt het seriewerk, aan de lopende band, van blog naar blog, want de begroeting op mijn blogske zie ik bij velen staan, identiek dezelfde.
Alles kan, moet kunnen, zéker weten, maar voor deze merkwaardige gewoonte op Blogs SeniorenNet pas ik.
Vanmorgen heb ik een spin doodgemept en 't was geen kleintje. Ze zat gezellig in een hoekje bij de voordeur. Ik mep helemaal niet graag spinnen dood, maar spinnen hebben geen manieren. Stel dat ze de trap opkruipt en in mijn bed en in mijn mond terecht komt... dat is 't nu juist, die gruwel. Bon.
Het gezegde gaat:
"araignée du matin, chagrin, araignée du midi, souci, araignée du soir, espoir"
"Cela signifie, dans l’ordre : tristesse le matin, parce que si l’on voit travailler une araignée, cela sous-entend qu’aucune rosée ne la gêne ; et qui dit absence de rosée, dit pluie à venir. Préoccupation à midi, parce que si l’araignée tisse sa toile au milieu de la journée, cela implique que la pluie se prépare et qu’il faut donc se dépêcher ; et espoir le soir parce qu’une araignée qui se balade tranquillement au crépuscule est détendue et donc que le beau temps devrait persister." Bron: https://fr.wiktionary.org/
Het was ochtend, ik zou mij dus aan chagrin mogen verwachten. Awel, de spreuk spreekt waarheid: ik was verdrietig. Zo'n spin is eigenlijk een wonder. Ik zag macro's van spinnen, sommige spinnetjes waren zo lief, met lieve stralende oogjes en naarsige voorpootjes. Maar ja, ze zijn te klein, de gewone sterveling ziet hun schone oogjes niet... Begrijpelijk. Mocht jouw schattige dwerghamster of je lieve harige cavia maar zo groot zijn als een spin of een kakkerlak, je zou je doodschrikken en op slag een moord plegen.
Hier staat het dan, mijn schrijfmachientje. Een Olivetti Lettera 22. Ik kocht het in de Innovation, jawel!, nu Ino, toen ik net was afgestudeerd. Als je bedenkt dat ik van 1935 ben kun je rekenen hoe oud het wel is. Ik heb het nog, het is precies hetzelfde als op de foto. Misschien neem ik er later zelf eens een foto van, maar met foto's ben ik een vreselijke kluns, o shame! Het was zowaar al een hele bedoening om een foto te zoeken, die op mijn PC te zetten en dan op mijn blog te krijgen. Ik ben niet helemaal tevreden over het beeld. Zo'n enkel schuinstaand voorwerp op een foto lijkt visueel de hele foto scheef te trekken, vind ik toch. Niet mooi, maar toch al iets.
Ik ben niet echt een verzamelaar van oude dingen, maar dat machientje heb ik nooit weg gedaan. Stapels liefdesbrieven schreef ik er op. Ik mis nog altijd die beweging aan het einde van de lijn, de wagen die ik van rechts naar links gleed, zachtjes als ik lief was, met een snok wanneer ik steigerde. Het arme ding vloog soms bijna van mijn schrijftafel af.
...dat je 't weet, beste bezoeker: reacties en berichten worden pas na goedkeuring geplaatst, dit vooral om te vermijden dat er té veel grote afbeeldingen en animaties onder de inzendingen of op het gastenboek verschijnen. Ik ben van oordeel dat dit nergens voor nodig is. Ik weet dat iedereen reageert met de beste bedoelingen, daar niet van, maar een kleine aanklikbare prent met eventueel verwijzing naar je eigen blog kan net zo mooi zijn als een grote, toch?
En óf ik al een en ander veranderd heb! Wat een leuke zoektocht was dat! Het voelt als een beloning het hier neer te schrijven en het zo te delen. Ik heb nog massa's ideetjes, daaraan geen gebrek, maar ze uitvoeren, dat is andere koek. Met geduld en boterhammen komen we er wel. Toch?
't Is gebeurd. Ik heb vandaag een blogske aangemaakt op SeniorenNet. Een pretentieloos blogske voor pretentieloze berichtjes. Soms zal ik er wel iets aan veranderen, als hersengymnastiek.
Nee, serieus, ik wil graag nog wat anders doen met mijn laptop dan heelder avonden te zitten gapen op uitzendingen zoals die dingen heten. Een inzending zo af en toe kan ook geen kwaad, wat jij?
