Door onrust gedreven
Pleeg ik roofbouw op mijn leven.
Ik blijf maar rennen en draven.
Zonder te klagen.

Wat nog niemand wist
Is dat ik de rust mis.
Rust om alles te dragen
Om alles te aanvaarden.

Naar 50 jaar rennen gaat het mis
K'ben net een vis.
Nu is de dag gekomen
Dat er een eind aan het rennen moet komen.

Ik ben zo vreselijk moe
niets doet er meer toe.
Ik heb me opgesloten in mezelf
Al roep ik heel hard help !!!!!

Ik zal het zelf moeten oplossen......

Hoe de toekomst ook zal gaan, je weet dat ik altijd klaar voor je zal staan. Hoe laat het ook is, welk moment van de dag, ik zal er altijd voor je zijn, voor een schouder, traan of een lach.

Onthoud ook dat het is voor eeuwigheid, onvoorwaardelijk, dus voor altijd !



bedankt lieverd ik zal het bewaren...

Ik ben een onderdeel van deze maatschappij
Maar " ik voel me niet echt blij..

Ik begrijp zo weinig van mensen "
Het begrip haat en verwensingen.
Waar neem ik het echt wel"
Soms is het net een groot spel.

Mijn gedachten hier over
Blijven altijd positief
Alleen wil en kan ik zo niet leven
Vrede "is mij veel te lief " !!!!!

Soms staar ik uren naar de sterren
K' zie ze glitteren van verre.
Het geeft me vreselijk veel rust
Gewoon iets doen ,geen must.

Het jachtige van het leven
Is niet aan mij besteed
K'heb liever rust ,zoals dat heet.

Even wil ik weten is dit leven "
Welk doel is mij gegeven.
Dan slenter ik rustig verder
Kijk naar de sterren
En luister naar gekwetter.....