|
er werd een kennis begraven(had MS)
en het grijpt me meer aan dan ik dacht
triestig
had dit vroeger eens gemaakt maar voel me weer zo
Ik heb zo van die dagen dan zie ik alles zwart.
Die dagen kan ik dan niet lachen en voel ik alleen maar smart.
Dan voel ik vanbinnen al de tranen die ik nog niet heb gestort
en heb het gevoel dat ik uit deze ellende nooit meer wakker wordt.
Hoe ga ik nu met deze dagen om of is deze vraag alleen maar stom.
Ik zit hier helemaal alleen, niemand kan me horen,
niemand kan me zien niemand kan me helpen bovendien.
Ik zou soms willen roepen, willen schreeuwen,
eens hard schoppen tegen de deur,
maar ook dat verandert niets aan mijn humeur.
Plots is dan daar een zonnestraal ,
een likje van mijn hondje of ventje die iets zegt
en je beseft weer dat je niet alleen in't leven staat en dat gevoel doet je weer goed.
Het heeft me weer goede moed
Hoe zwart een dag soms ook mag zijn
ergens in een klein hoekje zit er altijd wel wat zonneschijn.
En daar moet ik blij om zijn en koesteren in mijn hart
en me niet laten meetrekken in mijn smart.
Doch mijn gevoelens kan ik niet sturen,
ik weet ook niet hoe lang ze zullen duren
maar ik weet dat ze weer overgaan en ik dan alles in een ander daglicht zie staan.
|
