|
Ragfijn besuiker jij het schaduwspel
van gras en 't wuivend riet
om flinterdun in 't bevend licht
een meesterwerk te toveren
verbouwereerd kijk ik ernaar
om die draden, zilverwit
ademloos om hun trillende fragiliteit
te bewonderen.
Eventjes getoetst door wat morgendauw
bezoedel ik dit alles met mijn handen
nu kleverig gevuld met jouw verhaal
dat jij verzon door vanaf die tak
over de zitbank en dat trillend schommelding
heel gracieus een kunstig web te spinnen
tot ik mezelf in jouw huisje binnenliet
om me, met m'n ogen dicht, hierover te verwonderen.
©
|
