Deze morgen ging ik een frisse neus halen in mijn tuintje en wat zag ik? Mijn nieuwe clematis had een open bloem!! Het is een paarse en gewoon prachtig! Het fleurt een mens helemaal op. Straks gaan we de klinkers en het klimrek halen. Dan kunnen we eindelijk beginnen aan het vernieuwen van ons tuintje, kunnen we het omvormen naar een kleine oase. Het prachtige weer kan toch niet verhelpen dat de gedachten aan ons Kirsten weer geregeld door mijn hoofd spelen. Steeds weer opnieuw dezelfde beelden, dezelfde woorden. Ze kan zich toch niet goed voelen bij deze situatie, net zo min als ik. Het is zo jammer dat zij, net als Robin en Amber, niet echt kunnen praten. Want dan kon het uitgepraat worden en konden we met een propere lei opnieuw beginnen. Maar al wat ik zeg is volgens hen alleen maar mijn manier om "gelijk te krijgen". Niets is minder waar maar vertel hen dat maar eens. Ook mijn ex laat me (zelfs na zijn dood) niet gerust. De laatste dagen spookt hij door mijn dromen. Het is net of gedeelten van ons leven samen herleef ik weer in mijn dromen. Deze nacht waren we samen op vakantie in een Spaans hotel. We hadden geboekt voor 14 dagen maar na een week gingen we al naar huis. Het was te warm. Dat was echt typisch mijn ex. Vorige week gingen we samen een huis kopen en ik liep hem alsmaar te vragen om de papieren in orde te brengen en mijn opmerking "kunnen we het allemaal wel betalen" liep als een rode draad door mijn droom. Gek he. De omstandigheden zijn anders maar waar het om ging zit er duidelijk in. Het hem continue vragen om zijn dossiers in orde te brengen; de alsmaar weerkerende vraag of ik de dagelijkse kosten plus zijn ondoordachte aankopen en uitgaven wel allemaal betaald zou krijgen; het feit dat we nooit ergens op verlof gingen, en zeker niet naar het zuiden want het was daar te warm, en als we dan toch eens weggingen kwamen we veel te vroeg terug naar huis want hij had er geen zin meer in. Waarom komt dat nu allemaal weer naar boven? Door de cursus misschien? Want ik loop hem echt niet te missen hoor! Of omdat ik weeral (en hopelijk voor de laatste keer) een schuld van hem zal mogen aflossen? Ik ben heel gelukkig met Hendrik, we hebben ons mooie huisje met straks een kleine oase als tuin, geen schulden, genoeg inkomen om rond te komen..... en toch loop ik rond met een zware bol op de plaats van mijn middenrif. En die bol wil maar niet weg. Ik mis mijn kinderen en mijn Lisa-Marie. Heel erg.....