Tussen horen en luisteren is er een wereld van verschil. Hetzelfde tussen zien en kijken. Echt naar mekaar luisteren is blijkbaar zeer moeilijk en tijd daarvoor vrijmaken nog moeilijker. En dan krijg je van die misverstanden die het leven zuur kunnen maken. Volgens mijn oudste dochter ligt de oorzaak tussen mij en Kirsten (en dan ook bij de anderen) bij het feit dat ik moet leren afstand van mijn kinderen te nemen. Aanvaarden dat ze nu allemaal hun eigen leven hebben. En dat ik een andere manier moet zoeken om mijn leven in te vullen. Ongelooflijk!! Het is gemakkelijk om een conclusie te trekken als men al jarenlang in het buitenland zit en de moeite niet neemt om echt met mekaar te praten. Ik heb er helemaal geen problemen mee dat mijn kinderen hun eigen leven leiden. Ik heb er echt geen behoefte aan om mij te bemoeien met hun manier van doen (of niet doen). Dat continu zorgen voor hen, die tijd is geweest. Ze zijn oud (en wijs ?) genoeg om het nu zelf te doen. Wat ik wel heel mis is het contact met mijn kinderen. Het is niet omdat ze nu hun eigen leven hebben, dat ze mogen vergeten dat hun moeder er nog is. Ik wil gewoon contact met mijn kinderen! Een babbel aan de telefoon, een gezellig middagje koffiekletsen, eens samen gaan shoppen. Ik mis het gevoel van liefde en respect. Is dat me bemoeien met hun leven? Gewoon een beetje aandacht geven aan je moeder is toch niet teveel gevraagd? Een nieuwjaarswens geef je zelfs aan een vreemde!! Ik heb zelfs dat niet gekregen van 3 van mijn kinderen. Ik ben volgende week jarig. Ik denk dat ik blij mag zijn met een online-kaart of een sms, als dat er tenminste nog af kan. Als zulke dingen teveel gevraagd zijn, dan moet ik mijn moeder versmachten onder de aandacht. Ik hang geregeld met haar uren aan de telefoon, ga graag met haar shoppen, vind het zalig met haar koffie te drinken en over alles en nog wat bij te praten. Vraag ik dan zoveel?