Ik ben het beu om alsmaar depressief te zijn. Dit duurt nu al jaren, toch al minstens 13 jaar) dat ik leef volgens het principe bergop en bergaf. Altijd maar vechten tegen de zwarte momenten om een beetje normaal leven te kunnen leiden. Het is ook niet leuk voor Hendrik want die wordt ermee opgezadeld. Trouwens de zwarte momenten komen niet door hem, God nee. Ik heb een fantastische man en ik hou zielsveel van hem. Ik zou gelukkig moeten zijn. Maar telkens slagen de kinderen erin om de demonen op te roepen.
Volgend weekend ga ik naar een cursus annex therapeutische bijeenkomst "Wie ben ik", samen met mijn zus (die heeft ook kinderen die continu zwarte momenten bezorgen). Daar (hopen we althans) te leren hoe we onszelf kunnen wapenen tegen die teleurstellingen, die opdoffers en al die andere minder fraaie zaken die je naar je hoofd geslingerd krijgt. Ik verheug me erop weerbaar te zijn en niet bij elk woord van de kinderen een inzinking te krijgen. Alle dagen weer kunnen genieten van mijn man, ons huisje, onze Fix en de mooie momenten die we samen kunnen doorbrengen. Terug dat gevoel van gelukkig zijn dat ik had in de maanden na ons huwelijk. Dat was een fantastisch gevoel en dat wil ik terug.
Maar nog eerst een gevecht tegen de spoken en demonen en dat gaat nog een moeilijke periode worden. En ik hoop echt dat ik na die oorlog mijn oude ik ga terugvinden....