Dit Blog is een eerbetoon aan mijn moeder, die met 4 kleine kinderen in de leeftijd van 0 tot 12 jaar, in 1942 plotseling in een Jappenkamp terecht kwam. En die al het mogelijke heeft gedaan om ons er door heen te loodsen en het er levend van af te brengen. Hetgeen is gelukt.
Foto uit 1929. Het huis van de familie op de plantage Tjigaroekgak (Cigarukgak).
Moeder Emma Dederichs met haar spruiten, april 1933.
Foto's uit de dertiger jaren.
Boven en onder.
Samen op de foto met de kinderjuffrouw baboe Danie.
Familiefoto's uit 1933 en 1934
Local Subang people
Oorlogskind op Java
Van Soebang tot Batavia 1942-1946.
23-12-2007
Ananaslaan Bandoeng
Evenals wijzelf woonden (in de oorlog) in de Bandoengse Ananaslaan, iets meer naar beneden de helling af, onze tante Jopie. Zij was een zuster van mijn vader en had twee kinderen, Renie van 5 en Eddie van 11 jaar. Haar man, onze oom Jaap Marissen, was tabakplanter in Djember. Maar al lang vóór het uitbreken van de oorlog was hij opgeroepen bij de Nederlandse Marine omdat hij in z'n jonge jaren koopvaardij officier was geweest. In die hoedanigheid moest hij onder meer kruispeilingen verrichten van Japanse vlootbewegingen. Vlak vóór of tijdens de capitulatie van Nederlands-Indië aan Japan, kreeg hij opdracht om het in de buurt van Bandoeng gelegen militaire peilstation Rantja Ekkek op te blazen. Met een aantal andere collega's heeft hij dat volbracht. Gelukkig dat de Japanners dat nooit te weten zijn gekomen, anders had hij het meteen niet overleefd. Later kwam hij als krijgsgevangene aan de Pakan Baroe spoorweg te werken op Sumatra.
Tante Jopie woonde in een huis met de naam Keep Smiling op de voorgevel. Die naam mocht er van de Japanners op blijven staan. Andere huizennamen die de Japanners niet welgevallig waren, moesten verwijderd worden. Na verloop van tijd werden ook in tante Jopies huis diverse andere families ondergebracht. De huizen werden dus steeds voller gestouwd met vluchtelingen. Aanvankelijk verbleven er circa 7.000 mensen in het Thihapitkamp. Maar na enige tijd was het aantal vluchtelingen, voornamelijk vrouwen en kinderen, verdubbelt tot bijna 14.000. Eerst konden de meeste mensen nog eten kopen en zelf bereiden. Na verloop van tijd was er ook geen eten meer verkrijgbaar en kwam er eten uit de gaarkeuken. Onze Bennie van 4 jaar presteerde het om stiekem uit een pan met voedsel te eten. In dat voedsel zaten echter bedorven garnalen, waarop hij een ernstige voedselvergiftiging opliep. En hals over kop in het ziekenhuis moest worden opgenomen waar hij geruime tijd verbleef. Mijn moeder was inmiddels ook ernstig ziek geworden waarop ik - een paar maanden oud - ter verzorging in het klooster van de zusters Ursulinen werd opgenomen. Dat klooster was ook in de buurt van de Ananaslaan. De zusters Ursulinen hielden zich oorspronkelijk voornamelijk bezig met het geven van onderwijs. In de oorlog pasten zij hun taken aan, aan de omstandigheden. In de buurt van Bandoeng was in de oorlog een luchtvaartschool voor Japanse jachtvliegtuigen gevestigd. Vandaar dat de bevolking getracteerd werd op veel angstaanjagend overronkende vliegtuigen.
De Ananaslaan was onderdeel geworden van het Tjihapitkamp.
Reacties op bericht (1)
04-05-2008
Tjihapitkamp
Zeer geachte mensen, Ik ben John Horn en ben pas na de oorlog naar Bandung gekomen, als 6 jarig jochie. Ikdank U voor die mooie omschrijvingen vn Abndung en omgeving. Wat ik vooral heel groots vind is, da omschrijveing van het kamp. Ik heb me altijd al afgevraagd waar dat kamp eigenlijk was. De naam Tjihapit is verwarrend,ik dacht altijd aan de kazerne van 't 15de bat. Dat U zegt, dat die zusters onderwijs gaven breng me op de gadachte, dat 't dat klooster is aan de andere kant van de Magalaan uit gezien, van de Bengawanlaan? De Mariaschool? Ik feliciteer U voor Uw ongecompliceerde aard van schrijven. Hartelijk bedankt ennog veel succes, Groeten van John Horn
04-05-2008 om 23:43
geschreven door John Horn
Warchild on Java 1942 - 1946
Van Soebang, via Tjihapitkamp naar Ambarawa en via Semarang naar Batavia.
Dit Blog wordt regelmatig bijgewerkt. Er rust een copyright op de foto's en de tekst+inhoud in dit weblog.
standbeeld van Hofland van de P.& T.-landen zoals dit nù op de begraafplaats van Soebang staat.(foto door Hanneke Simons)
De soos in Soebang zoals hij er nù uitziet. Het is nu een museum.
Foto hierboven: Juffrouw Dirks was in de dertiger en veertiger jaren onderwijzeres op de lagere school van Soebang. Veel planterskinderen van de P. & T.-landen hebben bij haar in de klas gezeten en les van haar gehad. Mej. Paula Dirks (1906 - 1987) overleed in Toowoomba, Australië in 1987.
