Een lichaam dat geen adem meer haalt,
laten we met de wolken weggaan. Of we
scheppen een ruimte in aarde, dekken
de plek met woorden, bloemen en zand.
We bewenen de as, gaan terug naar graven
er blijft niets tastbaar.
Hoe anders beleven olifanten de gestorvenen.
Jaren later wiegen zij nog teder de delen
van wat eens door huid omspannen werd en
lijf vormde. Slurven strelen beenderen,
brengen botten weer samen en bedekken deze
met zoet gras, takken en warm zand.
Als wij onze heerszucht afstropen,
alle geroofde sieraden teruggeven en
de kerken niet meer geloven, mogen we
dan in hetzelfde paradijs? Stel je voor,
tussen de hele olifanten: overal trompetters
om je heen, van alle kanten.
jepico
|