Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
Ik ben een man en woon in Zelzate (België) en mijn beroep is minder-valide( vroeger bedrijfsleider).
Ik ben geboren op 08/01/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc's, muziek, romantiek, liefde enz..
ik geboren te Assenede op 08/01/1951 en dus een echte steenbok. Ik tracht op mijn blog een zo groot mogelijke diversiteit van alle onderwerpen te brengen.
ben zoals ik ben
carpe diem ut ameris ama
om bemind te worden moet je liefde kunnen geven
Pijn, waarom doen we dat elkander aan? Heeft niet iedereen recht op wat geluk? Mag ons geluk ten koste van een ander gaan, en maken we daarom elkaar maar stuk?
Mogen we zelf wel zeggen wat we willen, maar moet een ander alsmaar zwijgen? En doet hij dat niet, hem dan maar villen, alsof we er geen genoeg van kunnen krijgen.
Altijd commentaar op een ander, zelf zijn we zo perfect en goed. Maar geven we echt wat om elkander, dan zeggen we niet steeds hoe het moet!
Dan laten we anderen in hun waarde, zodat ze niet steeds zijn veracht. Want geen mens op deze aarde, heeft de waarheid toch in pacht.
Normen en waarden, de grootste onzin die bestaat. Laat je echt een ander leven naar jouw wensen? Weet je echt waar het werkelijk om gaat, of zijn we uiteindelijk allemaal maar mensen.
We denken zelf een voorbeeld te zijn, en dat de meerderheid denkt als wij. Maar is onze intelligentie echt zo klein, of staan we alsmaar in de verkeerde rij?
Wiens hart is echt zo zuiver en rein, dat hij mag oordelen over een ander mens? Wie maakt ongestraft een ander klein, en laat hem leven naar zijn wens?
Denken we echt het allemaal te weten? Zijn we echt zo goed en puur? Of zijn we misschien vergeten, dat hij voor ons ook komt dat uur.
Dat uur waarin we afscheid nemen van elkander, ons lichaam voorgoed moeten laten gaan. Dan blijken we niets meer dan de ander die we nu steeds laten staan.
Dus kom op toch lieve mensen, leef in vrede naast elkander. Want ondanks al onze dromen en ook wensen, gaan we heen, zoals een ander.
Toe geef me een reden om te vechten. Geef me een reden om te blijven bestaan. Om te kunnen strijden voor mijn rechten, voor het leed mij aangedaan.
Ik kan geen reden meer verzinnen, alle moed ben ik nu kwijt. Zoveel pijn voel ik van binnen, niet gesleten door de tijd.
Moe van alsmaar strijden, van alsmaar op en neer. Geen hoop meer voor ons beiden, geen geloof meer in de heer.
Geen geloof meer in het leven, niet in goed of kwaad. Soms denk ik echt heel even, dat er na dit niets bestaat.
Dat ik rust vindt voor altijd, nooit zorgen meer of pijn. Alle ellende voor altijd kwijt, alleen met niets te kunnen zijn.
Geen geluk, maar ook geen haat, geen gelach maar ook geen traan. Nooit problemen meer van 's avonds laat, tot aan het kraaien van de haan.
ER IS NOG ZAT OM VOOR TE LEVEN Geen kommer en geen kwel, geen hartstocht maar ook geen bedrog. Geen hemel maar ook geen hel, Niets voelen, hoe mooi is dat toch.
Maar ik voel wel, ik besta! Dat ik dat nu pas in moet zien! Ik denk dat ik daarom toch maar verder ga, weg met de tranen en het gegrien!
Vechten zal ik keer op keer, al wordt ik moe soms van die strijd. Vertrouw opnieuw weer op de heer, want het is nog lang geen tijd.
Geen tijd nog om te gaan, nog zoveel goeds te geven. Dus weg nu met die traan, er is nog zat om voor te leven!
DE KONINGIN VAN DE NACHT De koningin van de liefde en de nacht zo noemde men dat meisje ooit. Had al heel wat mannen het hoofd op hol gebracht maar niemand had haar ooit gekooid.
Vrij wilde ze blijven dansen blijven stappen elke nacht. Oh ja ze had wel telkens kansen, maar het nooit tot een huwelijksnacht gebracht.
Haar leven was de dansvloer en de kroeg, kreeg geen genoeg van het nachtelijk leven. Ging steeds door tot 's morgens vroeg, om zich dan voldaan naar huis te begeven.
Maar de drank werd alsmaar meer en de aandacht alsmaar minder. Diep van binnen deed het zeer, in het hart van de mannen verslinder.
Geen man die nog naar haar keek, ze begonnen haar te vermijden. Soms was ze totaal van streek, en begon steeds verder af te glijden.
Van de drank naar de spuit, van de kroeg naar de straat. Vuil en verlept was haar huid, en haar hart vervuld met haat.
Haat tegen het leven van anderen haat tegen haar eigen bestaan. Kon ze het nog maar veranderen, hoe heeft het toch fout kunnen gaan?
Lang heeft ze daar nog gelopen verwende soms voor slechts een euro een vent. Om er later weer shit van te kopen want daar was ze nu zo aan gewent.
Ik heb haar al lang niet meer zien staan, zal ze eigenlijk nog wel leven? Heeft ze misschien zichzelf iets heeft aangedaan, of heeft ze gewoon niets meer te geven?
Geen mens kent nog haar naam, niemand herinnert haar dansen. Waar is ze heen, waar kwam ze vandaan? de vrouw met haar verspilde kansen.
Haar schoonheid verdween, net als haar leven. het had haar geen geluk gebracht. Maar gelukkig was ze ooit toch heel even de koningin van de liefde en de nacht!
Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
