Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
Ik ben een man en woon in Zelzate (België) en mijn beroep is minder-valide( vroeger bedrijfsleider).
Ik ben geboren op 08/01/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc's, muziek, romantiek, liefde enz..
ik geboren te Assenede op 08/01/1951 en dus een echte steenbok. Ik tracht op mijn blog een zo groot mogelijke diversiteit van alle onderwerpen te brengen.
ben zoals ik ben
carpe diem ut ameris ama
om bemind te worden moet je liefde kunnen geven
22-12-2005
mopje
belastingen....
De belastinginspecteur komt langs bij de synagoog.
En terwijl hij de boeken controleert vraagt hij de Rabbijn: "Ik zie
dat u veel kaarsen koopt, wat doet u eigenlijk met het overgebleven
kaarsvet?"
"Goede vraag!" zegt de Rabbijn, "Dat sparen we op en geven we terug
aan de fabrikant. Eens in de zoveel tijd sturen ze ons dan een doos met
gratis kaarsen toe."
"O" zei de belastinginspecteur, enigszins teleurgesteld dat zijn ongewone
vraag een praktisch antwoord had.
Maar onverstoorbaar ging hij door
met zijn stuitende vraagstelling: "En hoe gaat dat dan met de Matzes?
Wat doet u met de kruimels?"
"Ah!" zei de Rabbijn, en realiseerde zich dat de inspecteur hem wilde
pakken met een niet te beantwoorden vraag. "Wij verzamelen de kruimels
en geven deze terug aan de fabrikant. Eens in de zoveel tijd sturen ze
ons dan een doos met gratis Matzes toe."
"Ik begrijp het," antwoordde de inspecteur, snel denkend over hoe hij
het deze betweterige Rabbijn verder moeilijk kon maken.
"Nou Rabbijn, dan rest mij u nog te vragen wat u doet met alle overblijfselen van de
besnijdenissen."
"Ook hierbij verspillen wij niets!", antwoordde de Rabbijn. "Wij
verzamelen alle stukjes voorhuid en sturen deze naar de Belastingdienst.
Eens in de zoveel tijd sturen ze ons dan een hele lul zoals jij..."
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had net boodschappen gedaan in de supermarkt, met haar moeder. Ze zal ongeveer 6 jaar oud zijn geweest, dit prachtige roodharige sproetige beeld van onschuld. Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. We stonden allemaal onder deze luifel aan de ingang van de supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen "geïrriteerd", omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid.
Ik ben altijd wat dromerig als het regent. Ik verdwijn in het geluid en in het gezicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. Herinneringen van "rennen en spetteren" als een "kind", zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress... Haar stem was zo mooi toen het de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten.
"Mama, laten we door de regen gaan rennen", zei ze.
"Wat?", vroeg mama.
"Laten we door de regen gaan rennen!", herhaalde ze.
"Nee, lieverd. We wachten totdat het wat minder wordt" antwoordde mama. Het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde: "Mama, laten we door de regen gaan rennen."
"We worden doornat als we dat doen," zei mama.
"Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen", zei het meisje terwijl ze aan haar mama's arm trok. "Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?" Het meisje zei kalmpjes: "Weet je dat niet meer? Toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je:
"Als we hier samen doorheen komen,komen we door alles heen!"
Iedereen was opeens muisstil.
Ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen.
We stonden allemaal doodstil.
De volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg.
Mama dacht even na over wat ze zou antwoorden.
Sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken. Sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. Maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. Een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in de goede dingen en de hoop van het leven.
"Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen.
Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden,
nou, ...dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig," zei mama. Daar gingen ze. We stonden daar allemaal te kijken en te lachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat.
Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig.
<<<>>>
Omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. Maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... Vergeet daarom niet om "tijd" te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken.
Voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. Bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten.
Het is de vooravond de vooravond van Kerstmis sneeuw spreid zijn witte mantel buiten alle oogjes , ze zijn naar boven gericht en eer die vermoeide oogleden sluiten wordt n laatste wensje aan Hem gericht
LIEVE GOEDE KERSTMAN daarbuiten als je uit de hemel neerdaalt met dat speelgoed.. voor duizend vergeet dan niet mijn kleine schoentje Vooraleer op zon reis te vertrekken moet je toch iets warms aantrekken Daarbuiten krijg je het beslist koud misschien n beetje door mijn fout
Het is nog zo lang zo lang eer de dag ontwaakt voor ik kan zien wat jij tot mij droeg Al het mooie dat ik in mijn dromen zag mogelijks zelfs dat waar ik om vroeg
De sneeuwval deint langzaam weg de laatste kinderen gaan nu slapen en JIJ kan er stilaan aan beginnen met die grote, zware zak op je rug Bij het luiden van de kerkklokken mag jij die geschenken gaan uitdelen Je moet nog op zoveel plaatsen stoppen tijdens die grote, lange hemelreis en dat alles voor morgenvroeg dus doe maar snel , vlug, vlug
Luister , als je voorbij de wolken gaat kom ook eens langs bij ons thuis ik was niet iedere dag even braaf maar weet dat ik mijn spijt betuig
LIEVE GOEDE KERSTMAN daarbuiten als je op die lange reis zal vertrekken met dat speelgoed voor duizend vergeet dan niet ook iets in mijn schoentje te leggen jepico
Ik deed zo vaak een wens, als is een ster zag vallen. Zoveel gevraagd, zo weinig ooit gekregen Maar toch, we blijven wensen met z'n allen, en onze wensen kruisen steeds hun wegen.
De één wenst geld, de ander mooie kleren, de één een huis, de ander goeie vrienden. Maar al die wensen van de dames en de heren, komen zelden uit, ook niet als ze het verdienden.
Ik deed zo vaak een wens, als ik een ster zag dalen. Zoveel verlangens, nog zoveel dat ik mis. Ik had weer hoop, mijn hart begon te stralen, maar een illusie, is al dat er nog is.
Want als zijn licht is opgebrand, is het gedaan met onze dromen. Totdat aan de hemelrand een nieuwe weer zal komen.
Toch blijf ik wensen, hoe gek dat soms ook klinkt, terwijl ik denk, dat doen ook anderen. Dat alles door een ster die zachtjes blinkt, ik denk ook niet dat dit ooit zal veranderen.
Hoeveel je ook verwacht van het leven, hoeveel dromen er nog zijn, een ster zal je het nimmer geven, hoe groot ook, of hoe klein.
Toch geen mens kan zonder hoop, dus blijven we maar wensen, geluk is niet te koop, niet voor dieren, niet voor mensen.
Wie er naar streeft, zijn dromen waar te maken, Die ontsnapt vaak aan zijn eigen hel. En als je dan een ster zijn val ziet maken, zie je de hemel ook nog wel! jepico
Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
zo zou het toch......
