De arme molenaarsknecht en het katje
In een molen leefde eens een oude molenaar, en die had geen vrouw en geen
kinderen, en er waren drie molenaarsknechts die hem bedienden. Toen ze ettelijke
jater bij hem waren geweest, zei hij op een dag tegen hen: "Ik ben nu oud
geworden en ik wil alleen nog maar rustig achter de kachel zitten: trekken
jullie erop uit, en wie van jullie mij het beste paard hier thuis brengt, die
zal ik de molen geven, en in ruil daarvoor moet hij me tot mijn dood verzorgen."
De derde van de molenaarsknechts was het jongetje, de anderen vonden hem nog
niet droog achter z'n oren, en de molen gunden ze hem zeker niet, en hij wilde
hem niet eens hebben. Ze trokken alle drie samen weg, en toen ze bij het dorp
kwamen, zeiden de twee anderen tegen de domme Hans: "Blijf jij nu maar hier, jij
vindt van je leven geen paard." Maar Hans ging toch mee, en toen het nacht werd,
kwamen ze bij een hol, en daarin gingen ze slapen. De twee verstandigen wachtten
tot Hans in slaap was, dan stonden ze op, gingen weg en lieten Hansje maar
liggen en ze dachten slim geweest te zijn; ja, maar dat zal jullie toch niet zo
glad zitten!
Toen de zon weer opkwam en Hans wakker werd, lag hij in een zeeer diep hol, hij
keek overal rond en riep: "O God, waar ben ik?" Toen stond hij op en kroop de
grot uit, ging het bos in en dacht: "Ik ben hier helemaal alleen en verlaten:
hoe moet ik nu aan een paard komen." Terwijl hij zo in gedachten voortwandelde,
kwam hij een klein bont katje tegen, en dat zei heel vriendelijk: "Hans waar wil
je naartoe?" "Och, jij kunt me toch niet helpen." "Ik weet wel wat je hebben
wilt," zei het katje, "je wou een mooi paard hebben. Kom eens mee, en als je
zeven jaar lang mij trouw wilt dienen, dan zal ik je er één geven, mooier dan je
ooit in je leven gezien hebt." "Nu, dat is een vreem katje," dacht Hans, "maar
ik wil toch zien of het waar is, wat ze zegt."
Toen nam ze hem mee in haar betoverd kasteeltje, en ze had daar alleen katten
die haar bedienden; ze sprongen gemakkelijk de trappen op en af, waren vrolijk
en hadden het goed. Als ze 's avonds aan tafel gingen zitten, moesten er drie
muziek maken; de eerste streek de bas, de tweede de viool en de derde zette een
trompet aan haar mond en blies haar wangen op zo goed ze kon. Toen ze gegeten
hadden, werd de tafel weggedragen, en de kat zei: "Nou, Hans, kom maar, dan
dansen we samen." "Nee, antwoordde hij, "met een muizepoes dans ik niet, dat heb
ik nog nooit gedaan." "Breng hem dan maar naar bed," zei ze tegen de katjes. Eén
bracht hem met een kaars naar de slaapkamer, en trok hem z'n schoenen uit, één
z'n kousen, en tenslotte blies er één het licht uit.
De volgende morgen kwamen ze weer en hielpen hem het bed uit, ééntje trok hem
zijn kousen aan, ééntje bond z'n kousebanden, ééntje haalde schoenen, ééntje
waste hem en ééntje droogde hem met haar staart zijn gezicht af. "Lekker zacht,"
zei Hans. Maar hij moest ook knecht zijn bij de kat en iedere dag hout hakken,
daarvoor kreeg hij een zilveren bijl en een blok en zagen van zilver, en de
hamer was van koper. Nu, hij maakte de houtjes klein, bleef er, kreeg er goed te
eten en te drinken, maar zag nooit iemand dan de lapjeskat en haar huishouding.
Eens zei ze tegen hem: "Ga nu de weide maaien en droog het gras," en ze gaf hem
een zilveren zeis en een slijpsteen van goud, maar zei hem alles weer netjes
terug te brengen. Hans ging erheen en deed wat hem bevolen was, en na gedane
arbeid bracht hij de zeis, de slijpsteen en het hooi naar huis en vroeg of ze
hem nog niet zijn loon wou geven. "Nee," zei de poe, "je moet eerst nog een en
ander voor me doen. Hier is een zilveren timmerhout, een kamerbijl, een
winkelhaark en alles wat nodig is, alles van zilver, bouw voor mij daar nu eerst
eens een klein huisje mee." En Hans bouwde een aardig huisje en zei: nu had hij
toch alles gedaan en nog altijd had hij geen paard.
Toch waren de zeven jaren voor hem voorbijgegaan, of 't maar een halfjaar was
geweest. De kat vroeg toen, of hij haar paarden eens wilde zien? "Ja," zei Hans.
Toen deed ze het huisje open en terwijl ze zo de deur open doet, staan daar
opeens twaalf paarden, ach, dat waren toch zulke prachtige paarden, glanzend en
spiegelend, het deed zijn hart goed. Nu gaf ze hem te eten en te drinken en
sprak: "Ga nu naar huis. Ik geef je het pard niet mee, maar over drie dagen kom
ik en dan breng ik het je." Dus maakte Hans zich klaar voor de reis en ze wees
hem de weg naar de molen. Maar ze had hem niet eens een nieuwe jas gegeven, en
hij moest zijn oude haveloze kiel aandoen waarin hij gekomen was en die was hem
in die zeven jaar aan alle kanten te klein geworden.
Toen hij thuiskwam, waren de twee andere molenaarsknechts ook weer terug; wel
had ieder een paard meegebracht, maar dat van de één was blind en dat van de
ander kreupel. Ze vroegen: "Hans, waar heb jij je paard?" "Over drie dagen komt
dat nog." Toen lachten ze en zeiden :"Ja Hans, waar zou jij wel een paard
vandaan halen, dat zal mooi gaan!" Hans ging de kamer in, maar de oude molenaar
zei, dat hij zo maar niet aan tafel moest komen met zijn gescheurde lompen, hij
schaamde zich als er iemand binnen zou komen. En ze gaven hem apart een beetje
eten, en toen ze 's avonds gingen slapen, wilden de twee anderen hem niet in bed
hebben, en tenslotte moest hij bij de ganzen kruipen en op wat hard stro liggen.
Toen hij de volgende dag wakker werd, waren de drie dagen al om, en daar kwam
een koets met zes paarden ervoor, en een glans! Het was prachtig, en een lakei
voerde nog een zevende paard aan de teugel en dat was voor het arme
molenaarsknechtje. En uit de koets daalde een prachtige prinses, en trad de
molen binnen, en die prinses was niemand anders dan de lapjeskat, dat de arme
Hans zeven jaren had gediend. ZE vroeg de molenaar, waar de molenaarsjongen, het
kleine knechtje was? Toen zei de molenaar: "Die kunnen we hier niet binnen
nemen, die ziet er zo gescheurd uit en hij ligt in 't ganzenhok." De prinses zei
dat hij dadelijk gehaald moest worden. Dus haalden ze hem, en hij moest de
lappen van zijn kiel bijeenpakken om er enigszins behoorlijk uit te zien.
Toen wilde de prinses de paarden zien die de andere knechts hadden meegebracht,
het ene blin en het andere kreupel. Dan liet ze de lakei het zevende paard
brengen: toen de molenaar dat zag, zei hij dat er zo één nog nooit bij hem op
het erg was gekomen, "en dat is voor de derde molenaarsknecht," zei ze. "Dan
moet hij de molen hebben," zei de molenaar, maar de prinses zei: "daar was het
paard en de molen kon hij ook houden, en ze nam haar trouwe Hans en zette hem in
de koets en reed met hem weg. Eerst reden ze naar het kleine huisje, dat hij met
het zilveren gereedschap had gebouwd; maar nu is het een groot slot, en alles is
er van zilver en van goud; en toen zijn ze nog getrouwd en hij was rij, zo rijk,
dat hij zijn hele leven lang genoeg had. Daarom moet niemand zeggen, dat iemand
die je dom vindt daarom nog niet wat goeds kan worden!
jepico
-----------------------------------------------------------
|
Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
