De drie heelmeesters
Er was eens drie doktoren, die trokken in de wereld rond. Ze meenden dat ze
volleerd waren in de kunst, en ze kwamen in een herberg waar ze wilden
overnachten. De waard vroeg waar ze vandaan kwamen en waar ze naartoe gingen?
"We trekken met onze kunst de wereld door." "Toon me dan eens wat je kunt," zei
de waard. De eerste zei: hij wilde z'n hand afsnijden en de volgende dag er weer
aanmaken; de tweede sprak: hij zou z'n hart uitsnijden en het morgen weer
genezen; de derde sprak: hij zou z'n ogen uitsteken en ze er morgen weer in
plaatsen. "als jullie dat kunnen," zei de waard, "dan zijn jullie inderdaad
volleerd."
Maar ze hadden een zalfje, en als ze dat op een wond streken, dan genas alles;
en het flesje waar het in zat, droegen ze altijd hij zich. Ze sneden hun hand,
hun hart en hun oog uit hun lij, zoals ze gezegd hadden, legden alles bij elkaar
op een bord en gaven dat aan de waard; en de waard gaf het aan een meisje en zij
moest het in de kast zetten en goed bewaren. Maar het meisje had een vrijer, en
dat was een soldaat. Toen nu de waard en de drie doktoren en alle buisgenoten
sliepen, kwam de soldaat en wilde wat eten. Het meisje deed de kast open en
pakte wat voor hem, maar door haar grote liefde vergat ze, de kastdeur dicht te
doen, en ze ging met haar vrijer aan tafel zitten en ze gingen samen wat praten.
Toen ze daar zo gelukkig zaten en aan geen rampen dachten, kwam de poes
binnengeslopen, vond de kast open, nam hand, hart en ogen van de doktoren mee en
liep ermee weg. Toen de soldaat gegeten had en het meisje alles opruimen wilde
en de kast weer wilde sluiten, toen zag ze wel, dat het bord, haar door de waard
in bewaring gegeven , leeg was. Geschrokken zei ze tegen hem: "Och, wat moet ik
arm meisje nu beginnen! De hand is weg, het hart is weg en de ogen zijn weg, wat
zal me nu morgenvroeg gebeuren!" "Stil maar," zei hij, "ik zal je wel helpen.
Buiten hangt er een dief aan de galf, ik zal z'n hand afsnijden: welke hand was
het?" "De rechter." Het meisje gaf hem een heel scherp mes, en hij ging erheen
en sneed de arme dief z'n rechterhand af en bracht die haar. Toen pakte hij de
poes en stak haar de ogen uit, nu ontbrak alleen nog maar het hart. "Hebben
jullie niet pas geslacht en ligt het varkensvlees niet in de kelder?" "Ja," zei
het meisje. "Nu, dat treft goed!" zei de soldaat, en hij ging naar beneden en
haalde een varkenshart. Het meisje deed alles bij elkaar op het bord en zette
dat in de kast, en toen haar vrijer afscheid had genomen, ging ze rustig slapen.
Toen de doktoren 's morgens opstonden, zeiden ze tegen het meisje, dat ze 't
bord pakken moest, waarop, hand, hart en ogen lagen. Ze haalde het uit de kast,
en de eerste nam de dievenhand en bestreek die met zalf, en die was meteen
aangegroeid. De tweede nam de katteogen en zette die weer in de kassen terug, en
de derde bevestigde het varkenshart. De waard stond erbij, bewonderde hun
vaardigheid en zei: zoiets had hij nog nooit gezien, en hij zou hen bij iedereen
prijzen en aanbevelen. ZE betaalden toen voor hun onderdak en reisden verder.
Toen ze zo verder reisden, bleef de man met her varkenshart niet bij hen, maar
waar een hoek was, liep hij erheen en snuffelde er rond, zoals varkens doen. De
anderen wilden hem bij de punten van zijn jas vasthouden, maar dat hielp niets,
hij rukte zich los en ging juist daar waar de dikste rommel lag. De tweede
gedroeg zich ook wonderlijk, hij wreef z'n ogen uit en zei tegen de ander:
"Makker, wat is er toch? Het lijkt wel of 't mijn ogen niet zijn, ik zie niets,
laat iemand mij leiden, want anders val ik."
Zo gingen ze moeizaam verder tot de avond, en ze kwamen bij een andere herberg.
Ze betraden samen de gelagkamer; in een hoek zat een rijk heef voor de tafel en
telde zijn geld. Die met de dievenhand bleef in zijn buurt, zijn hand trok een
paar maal, eindelijk, toen de man zich onmraaide, greep hij in de massa geld en
nam er een handvol uit. Eén van hen zag het en sprak: "Kameraad, wat doe je nu?
Stelen mat niet, schaam je wat!" "Och," zei hij, "wat kan ik eraan doen? Het
trekt door mijn hand heen, en ik moet 't wegnemen, of ik wil of niet."
Daarop gingen ze slapen, en waar ze lagen, was het zo doker dat je geen hand
voor ogen zien kon. Opeens werd die met de katteogen wakker, wekte de anderen en
zei: "Broeders, kijk eens, zien jullie die witte muisjes, die daar lopen?" De
twee anderen gingen overeind zitten, maar ze konden niets zien. Toen zei hij:
"Het is niet in orde met ons, we hebben onze eigen spullen niet teruggekregen,
we moeten naar de waard terug, die heeft ons bedrogen."
Dus trokken ze de volgende morgen daar weer heen en zeiden tegen de waard, dat
ze hun eigen dingen niet teruggekregen hadden; de één had een dievenhand, de
tweede katteogen, en de derde een varkenshart. De waard zei dat het dan de
schuld van het meisje moest zijn, en hij wilde haar roepen, maar toen ze het
drietal had zien aankomen, was ze het achterpoortje uitgelopen en ze kwam nooit
weer terug. Toen zei het drietal dat hij hun veel geld als schadevergoeding
moest betalen, anders staken ze zijn herberg in brand: toen gaf hij alles wat
hij had, en maar bijeen kon brengen; en daar trokken ze mee weg. Het was genoeg
voor hun hele verder leven, maar ze hadden toch liever hun eigen ledenmaten
teruggehad.
jepico
-----------------------------------------------------------
|
Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
