Op het het laatste moment haaste ik me om naar de winkel te
gaan om mijn kerstgeschenken te kopen.
Toen ik al dat volk zag, begon ik te kniezen: "Ik ga hier véél tijd
verliezen, en ik heb nog zoveel te doen.
Kerstmis begint werkelijk een karwei te worden
Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden".
Ik baande me een weg naar de speelgoedafdeling. Daar begon ik
te morren over de prijzen van het speelgoed, terwijl ik me afvroeg of de
kinderen er echt zouden mee spelen.
Ik kwam terecht in een gang met speelgoed, waar ik uit een
ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte, die een mooie kleine pop
tegen zich aangedrukt hield. Hij hield niet op met haar haren te strelen en
haar zachtjes tegen zich aan te drukken. Ik vroeg me af voor wie
die pop bestemd was.
Vervolgens draaide de kleine jongen zich om naar een dame die
bij hem was: "Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?" De dame
antwoorde hem wat ongeduldig: "Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."
Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven en enkele
minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok.
De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen.
Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem aan wie hij
die pop wilde geven.
"Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde als
kerstgeschenk. Ze was er zeker van dat de Kerstman ze haar zou brengen".
Ik zei hem daarop dat de Kerstman ze haar misschien zou
brengen. Hij antwoorde me verdrietig: "Nee, waar mijn zusje nu is kan de
Kerstman niet komen. Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven, zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen".
Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde. "Mijn
zusje is vertrokken naar waar Jezus is. Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Jezus gaat, en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven".
Mijn hart hield bijna op met kloppen. Het jongentje hief zijn
ogen op naar mij en zei me: "Ik heb aan papa gezegt dat hij tegen mama moest zeggen dat ze niet meteen mag vertrekken.
Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten tot ik terugkeer van de winkel".
Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen
was, waarop hij de pop vasthield, terwijl hij me zei: "Ik wil dat mama deze
foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten. Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat, maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan".
Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.
Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille
en vroeg aan de kleine jongen: "En als we nog eens een laatste keer je
geld zouden tellen om zeker te zijn ?" "Ok", zei hij " Ik moet er genoeg
hebben".
Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen.
Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.
Zachtjes prevelde het jongetje: " Dank je Jezus dat je me genoeg geld
gegeven hebt !"
Dan keek hij me aan en zei: " Ik had aan Jezus gevraagd om
ervoor te zorgen dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen, zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen. Hij heeft mijn gebed gehoord. Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Jezus niet vragen. Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."
Enkele minuten later kwam zijn tante terug en verwijderde ik
me met mijn boodschappenwagentje. Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende geestesgesteldheid dan deze waarmee ik begonnen was.
Ik kon het jongetje maar niet vergeten.
En toen herinnerde ik me een artikel dat enkele dagen tevoren
in de krant verschenen was, en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten. Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst;
de familie moest beslissen of ze ging afgekoppeld worden van het
beademingstoestel. Was het de familie van deze kleine jongen ?
Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was.
Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen
en me naar het mortuarium te begeven waar ik de jonge vrouw nog een laatste keer kon zien.
Ze lag er met een mooie witte roos in een hand, en met de pop
en de foto van het jongetje in de winkel.
Ik heb het mortuarium al wenend verlaten, met het gevoel dat
mijn leven voor altijd zou veranderen.
De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn
mama en zijn zusje was zo ongelooflijk.
En op een fractie van een seconde heeft een dronken
bestuurder hem alles afgenomen.
jepico
Ik ben Jean-Pierre Cornelis, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jepico.
