Toen ik jou leerde kennen,
was mijn leven totaal van streek.
Jij wilde mij verwennen,
maar toch was je slechts een leek.
Ik keek heel diep in jouw ogen,
en zag je liefdesstroom.
Ik heb alles overwogen,
en mij gestort toen in jouw droom.

Al wat jij me hebt gegeven,
is het wonder om te zien.
De echte waarde van het leven,
dat ik zoiets verdien.
Wij deelden alles samen,
niets deden wij alleen.
Ik hoef me niet te schamen,
als ik van blijdschap grien.

Ja we hadden soms verdriet,
onze zorgen in het leven,
maar wie heeft zoiets nu niet,
toch heb jij mij troost gegeven.
Want we hadden steeds elkaar,
twee armen om te troosten.
Wij zijn voorgoed een paar.
daar wil ik nu op proosten.

Als jij ooit van mij moet gaan,
heb ik nog altijd jouw portret,
En welt in mijn oog een traan,
zet ik hem troostend naast mijn bed.
Dan denk ik aan die mooie tijd,
die ik nu met jou beleef.
Ik wil jou nooit meer kwijt,
't is voor jou dat ik nu leef!
 jepico